هومن سوداگری
وکیل پایه یک دادگشتری

در این پرونده پدر هیچ گونه اقرار صریحی مبنی بر ارتکاب رفتار مجرمانه منجر به قتل فرزند خود نداشته است اما با توجه به اظهارات وی که گاه گاهی اقدام به ضرب و جرح ملایم برای تنبیه طفل داشته و بنابر اظهارات مادر و برادر مقتول که جملگی حاکی از تکرار ضرب و جرح طفل توسط پدر بوده، دادگاه این را اقرار ضمنی مبنی بر ضرب و جرح طفل توسط پدر در نظر گرفته و به آن استناد کرده است. اظهارات این پسر کوچک به عنوان مطلع و اماره با سایر اوضاع و احوال حاکم بر نحوه وقوع جرم مورد استناد دادگاه رسیدگی کننده قرار گرفته است.
در این پرونده با وجود نبود شهادت شهود- پسر خانواده که اظهار داشته پدرم اغلب من و خواهرم را کتک می‌زد چون به سن بلوغ نرسیده، به عنوان شاهد قابل قبول در دادگاه نیست- و فقدان اقرار صریح، قاضی رسیدگی کننده مستند حکم خود را اقرار ضمنی و اظهارات طفل هفت ساله به عنوان اماره و در نتیجه علم قاضی بر اساس موارد ذکر شده در پرونده دانسته که البته به دلیل ضعیف بودن بار اثباتی امارات امکان اثبات خلاف آن موجود می‌باشد.
«دادگاه نظر به جامع اوراق و محتویات پرونده شکایت ولی دم، گزارش مرجع انتظامی، تحقیقات بازپرسی، گواهی پزشکی قانونی و اقاریر صریح متهم در بخشی از تحقیقات مقدماتی و انکار وی در بازپرسی و دادگاه، تصاویر جسد، ضمیمه پرونده اظهارات فرزند دیگر متهم، آثار خون روی دیوار اتاق (موضوع گزارش پلیس) و دفاعیات ناصواب متهم و وکیل ایشان، اتهام انتسابی را محرز و مسلم تشخیص داد و وی را به اتهام قتل عمدی فرزند شیرخوارش به تحمل 10 سال حبس تعزیری محکوم کرد و نظر به منتفی بودن مجازات قصاص پدر از حیث جنبه خصوصی جرم با توجه به شکایت و درخواست مطالبه دیه از سوی ولی دم، وی را به پرداخت نصف دیه کامل با توجه به اینکه مقتول دختر متهم بوده است در حق مادر محکوم کرد.