در حافظه موقت ذخیره شد...
نمایشگاهی به نام ایران به کام همسایه
صنعت مبلمان، بازاری برای فروش پارچه ترک
روند تأمین مواد اولیه برای تولید در صنعت مبلمان چندان گویای بهره‌گیری از ظرفیت داخلی نیست؛ گویی کشورهای همسایه نبض بازار را در قبضه دارند. سی و دومین نمایشگاه بین‌المللی مبلمان منزل در حالی در تهران برگزار شد که اغلب غرفه‌ها بدون کوچک‌ترین تردیدی به خارجی بودن مواد اولیه خود معترف بودند. در این نمایشگاه که در واقع با تلاش نیروی انسانی بومی، دری برای مشتریان ایرانی گشوده شده بود، تولیداتی عرضه شد که از قضا مواد اولیه آن هیچ یک ایرانی نیست و این سؤال را به وجود می‌آورد که آیا کشوری با این وسعت از امکانات قادر به تولید چوب و پارچه برای ساخت یک دست مبل نیست؟
مسئول یکی از غرفه‌ها در بخش بین‌الملل نمایشگاه در پاسخ به این سؤال که آیا شما نمایندگی برند خارجی هستید؟ گفت: متأسفانه ما نمایندگی نیستیم و مواد اولیه را از کشورهای مختلف تولید و در ایران مونتاژ می‌کنیم.
وی تصریح کرد: پارچه‌ها اغلب از ترکیه و چین و چوب نیز از گرجستان وارد می‌شود. حتی یراق‌آلات نیز از ترکیه و رنگ به کار رفته نیز از چین وارد شده و هیچ مواد اولیه‌ای ایرانی نیست.
این غرفه‌دار معتقد است اجناس خارجی طرفدار بیشتری دارد و به عنوان مثال هیچ‌گاه مشتری سمت پارچه ایرانی نمی‌رود.
غرفه‌داران غرفه‌های ویوله، خوش‌نشین، ریلکسی، نواکی، زیست، آراچیکان، گلدن هوم و امان همگی نمونه‌ای از شرکت‌کنندگان در این نمایشگاه بودند که به وارداتی بودن مواد اولیه اذعان کردند.
مطابق اظهارات این افراد بیشترین واردات پارچه مبلی از ترکیه و چین و بیشترین واردات چوب نیز از رمانی و گرجستان انجام می‌شود و در این لیست کشورهای دیگری نیز می‌توان اضافه کرد.
مظنه یک مبل چینی چند؟
در عین حال که صنایع نساجی و چوب در ایران حال و روز خوشایندی ندارد و رقبای خارجی جای آن را در بازار گرفته است، سؤال این است که واردات مواد اولیه به لحاظ مادی صرفه اقتصادی دارد یا نه؟ و در نهایت چه کسی سود اصلی را نصیب می‌شود؟
یکی از فروشندگان در این خصوص گفت: مواد اولیه کیفی در بازار داخلی نداریم که بخواهیم برای تأمین مواد اولیه به آن مراجعه کنیم. از طرفی مردم به اجناس خارجی اعتماد دارند، بویژه پارچه ترکی.
یکی دیگر از فروشندگان نیز معتقد است الگو‌برداری و حتی کپی‌برداری از تولیدات مبل کشورهای دیگر نه‌تنها استقبال می‌شود بلکه وقتی به مشتری در خصوص مشابهت طرح با طرح‌های خارجی توضیح می‌دهیم، راحت‌تر مورد پذیرش قرار می‌گیرد.
از طرفی بررسی قیمت انواع تولیدات در صنعت مبلمان نشان می‌دهد که به دلیل تأمین نشدن مواد اولیه قیمت کالاها روند افزایشی قابل‌توجهی دارد؛ تا جایی که یکی از شهروندان مراجعه‌کننده به نمایشگاه تصریح کرد: اینکه شما مستقیماً به مبل‌ساز سفارش بدهید خیلی به صرفه‌تر از خرید نمایشگاهی است.
این شهروند معتقد است بالا بودن قیمت‌ها را می‌توان از میزان جمعیت مراجعه‌کننده به نمایشگاه حدس زد و هر سال مراجعه مردم کمتر و کمتر می‌شود. وی با اشاره به اینکه به هر غرفه‌ای رفته اجناس خارجی به او پیشنهاد شده است، اضافه کرد: به ظاهر این نمایشگاه مبلمان ایرانی است و در واقع بازاری برای فروش پارچه و چوب وارداتی است.
وی با ابراز تأسف از اینکه قیمت کالاها مهار نمی‌شود، تصریح کرد: در چنین وضعیتی حتی اگر تولید داخلی کیفی هم داشته باشیم در این حجم از کالاهای خارجی قادر به عرض‌اندام نخواهد بود.
شرکت‌های خارجی نمایندگی نمی‌دهند
اما یکی از واقعیت‌های تلخ صنعت مبلمان این است که بسیاری از فروشگاه‌ها یا فعالان این حوزه صرفاً با واردات مواد اولیه به نام برند خارجی شناخته شده نسبت به فروش اقدام می‌کنند.
به‌طوری که با وجود اینکه از نام یک برند استفاده می‌کنند اما عملاً هیچ نمایندگی از آن ندارند و اجناس تولید داخلی را به نام آن برند به فروش می‌رسانند.
این مهم موجب شده تا فرصتی به نام نمایشگاهی بین‌المللی عاری از وجود برندهای خارجی و شرکت‌های شناخته شده بین‌المللی در صنعت مبلمان باشد و در مقابل استفاده از نام تجاری مانند روالی عادی در نمایشگاه قلمداد شود.
یکی از شهروندان با اشاره به یک برند در بالش و تشک‌های طبی تصریح کرد: نه تنها این برند نمایندگی نبود بلکه متصدی فروش مدعی بود که صرفاً مواد اولیه را از کشورهای مختلف تأمین می‌کنند و تحت لیسانس آن شرکت هستند.
دریغ از یک آموزش
نمایشگاه مبلمان نه‌تنها در معرفی قابلیت‌های بومی کشور چندان موفق عمل نکرده است بلکه یکی از موضوعات قابل‌توجه نبود فرصت آموزش در حوزه تولید، تجارت و بازرگانی و صادرات بود، به‌طوری که این نمایشگاه صرفاً محصولات مونتاژی به نفع جیب فروشندگان مواد اولیه خارجی را عرضه کرد و در مقابل برای وارونه کردن این روند، راهکارهای رونق بخشی به تولیدات بومی، ارتباط‌گیری شرکت‌ها با یکدیگر و ارتباط‌گیری تولیدکنندگان و حتی هنرمندان صنایع دستی فعال در عرصه مبل و دکوراسیون چوبی را به منظور توسعه صادرات چندان مورد توجه قرار نداد.
آیا سی و دو دوره برگزاری این نمایشگاه توانسته در تحقق اهداف آن موفق عمل کند و هزینه‌های صرف شده برای آن به سمت و سوی تبلیغ و بازاریابی تولیدات خارجی نرفته است؟ آیا حداقل فرهنگ‌سازی در خصوص توانمندی‌های بومی کشور انجام شده است یا شهروندان باید برای سرشکسته نبودن مقابل میهمان اعلام کنند که مبلمان‌شان با پارچه ترک و چوب گرجی است؟
