در حافظه موقت ذخیره شد...
فریماه فرجامی؛ ستاره‌ای که خاموش شد
به گزارش ایرنا، فریماه فرجامی کار هنری خود را از دهه ۵۰ آغاز کرد؛ فعالیتی که با گویندگی آغاز شد و خیلی زود به دنیای نمایش تلویزیونی باز شد و پس از آن با فیلم «هر سه نفرشان» وارد سینما شد.
پس از آن در طول 6 سال در 8 فیلم مهم تاریخ سینمای ایران به نام‌های «خط قرمز»، «تیغ و ابریشم»، «سرب»، «اجاره‌نشین‌ها»، «بی‌پناه»، «مادر»، «پرده آخر» و «نرگس» بازی کرد.فرجامی انعطاف خوبی در اجرا داشت. توأمان می‌توانست صلابت و ریزنقشی را در اجرای خود منعکس کند.
وی در این سال‌ها در حالی بازیگر کارگردانان تراز اول سینمای ایران شد که انگاره‌های احساسی و تکنیکی بازی وی، نقش مهمی در انتخاب نهایی این کارگردانان داشت.پس از یک دوره بسیار درخشان، فرجامی برای بیش از یک دهه در کارهای نه‌چندان شاخصی به ایفای نقش پرداخت. ثمره ۱۲ سال حضور بعدی فرجامی در سینمای ایران، بازی در ۹ فیلم سینمایی بود که از جمله آنها می‌توان به «راز گل سرخ»، «بانی چاو»، «عشق گمشده»، «ساغر»، «آب و آتش» و «زهر عسل» اشاره کرد.البته فرجامی در همین دوره، تجربه حضور در چند سریال را نیز از سر گذراند که «پهلوانان نمی‌میرند»، «راه سوم»، «ولایت عشق» و «روشن‌تر از خاموشی» از جمله این کارها به حساب می‌آید.
نکته کنجکاوی‌برانگیز آن است که چرا فریماه فرجامی در اوج اقتدار پس از یک دوره فعالیت بسیار حرفه‌ای با بزرگان سینمای ایران و درست پس از دیپلم افتخاری که برای «سرب» در سال ۶۷ گرفت و سیمرغی که در سال ۶۹ برای پرده آخر به خانه برد، ناگهان به بازی در کارهایی پرداخت که کمتر کسی از وی انتظار داشت. همین بازی در آثار نه‌چندان حرفه‌ای، وی را تا حدودی از دور خارج کرد و زمینه را به گونه‌ای رقم زد که او کم‌کم و در میانه دهه ۸۰ نه در سینما بود، نه در تلویزیون و نه در صحنه تئاتر.جمعه شب در حالی در ۷۱ سالگی از این دنیای خاکی رخت بربست که نه آن چهره شکسته و مغموم سال‌های پایانی عمرش و نه اخبار ناگوار این چند وقت، هیچ‌یک نتوانست بر سال‌ها اقتدار و خاطره‌سازی او سایه بیفکند. آثار او از خاطر سینمادوستان محو نخواهد شد.
