آرزو کیهان
روزنامه‌نگار

همه ما عاشق سفر هستیم و داشتن هیجان در سفر برایمان لذتبخش است اما هستند کسانی که به این هیجانات کوچک راضی نبوده و دنبال سفرهای پرخطر با دلهره‌های شوکه‌کننده‌اند. این نوع از گردشگران را اغلب جوانان تشکیل می‌دهند. هر سال افراد زیادی این نوع از گردشگری را تجربه می‌کنند اما منتقدان این گردشگری معتقدند سبک این نوع از توریسم به آسیب‌های زیست‌محیطی منجر می‌شود.

گردشگری افراطی چیست؟
گردشگری افراطی یا خطرناک که با نام توریسم شوک هم شناخته شده است، شامل سفر به مکان‌های خطرناک یا فعالیت‌های پرخطر و دلهره‌آور است. گردشگری افراطی، سفری است که بشدت با احساس ماجراجویی یا حتی خطر فیزیکی همراه است. جنبه «افراطی» این نوع گردشگری ناشی از نوع مقصد یا یک یا چند فعالیت هیجان‌انگیزی است که در طول سفر انجام می‌شود.
همان‌طور که خصوصیات انسان‌ها با هم متفاوت است، سلیقه سفر کردنشان نیز با یکدیگر فرق می‌کند؛ بعضی از ما رفتن به شهرهایی با بافت قدیمی را دوست داریم و برخی بازدید از فضای طبیعت و سبز را ترجیح می‌دهیم و از آن لذت می‌بریم. اغلب ما دوست داریم تعطیلاتمان را کنار اعضای خانواده در آرامش سپری کنیم اما هستند کسانی که عاشق هیجان و آدرنالین بوده و همواره به دنبال انجام کارهای هیجان‌انگیزند؛ کارهایی که ضربان قلبشان را بالا برده و حس ترس و ناامنی را در فضای اطرافشان بالا ببرد. چنین گروهی همیشه به دنبال سفر به مکان‌های عجیب و غریب، دیدن حیوانات خطرناک از نزدیک و به دست آوردن تجربه‌های منحصر‌به‌فرد هستند.
با وجود این، مخالفان توریسم افراطی معتقدند این شکل از سفر، مناطق خاصی از کره زمین را در معرض خطر شدید تخریب قرار می‌دهد. به عنوان مثال توریسم افراطی به قطب جنوب از اواخر قرن بیستم تا اوایل قرن بیست‌ویکم به طور قابل‌توجهی افزایش یافته است. بسیاری از کارشناسان محیط‌زیست و محققان علمی معتقدند ادامه گردشگری در قطب جنوب ممکن است به آلودگی این قاره و همچنین ورود موجودات خارجی مهاجم منجر شود که می‌تواند خلوص اکوسیستم آن را تهدید کند.
در دنیای امروز زیبایی‌های زیادی وجود دارد که در خطرناک‌ترین مکان‌ها و شرایط می‌توان آنها را از نزدیک دید و تجربه‌های هیجان‌انگیزی به دست آورد. این مقاصد جزو جاذبه‌های توریسم به شمار می‌روند. به طور مثال بازدید از جزیره مارها در برزیل یا همراهی کروکودیل‌های وحشی در برمه در لیست مکان‌های خطرناک برای سفر گردشگری قرار دارد.
توریسم خطرناک زیرمجموعه‌های زیادی دارد که شامل  ، تعقیب طوفان، زوربینگ، مبارزه با آتش، شیرجه در یخ، بازدید از قطب شمال یا جنوب، رانندگی با کامیون در سردترین نقطه زمین، طعمه‌گذاری برای کوسه‌ها، سقوط آزاد، بازدید از زمین‌های نامناسب، شنا کنار قفس کوسه، بانجی جامپینگ، شیرجه در رودخانه خروشان و بازدید از مناطق هسته‌ای می‌شود.
گاهی گردشگری افراطی احساس هیجان یا خطر را از یک مقصد می‌گیرد. برخی از گردشگران افراطی به مکان‌هایی سفر می‌کنند که نسبتاً یا حتی بسیار ناامن تلقی می‌شوند. به عنوان مثال آنها ممکن است به مناطقی سفر کنند که تحت‌تأثیر بلایای هسته‌ای قرار گرفته باشد، مانند منطقه اطراف نیروگاه چرنوبیل.
برخی از جاذبه‌های توریستی افراطی جهان عبارتند از: قفس مرگ در استرالیا، پرش از صخره در نروژ، قایق‌سواری ایگوازو در برزیل، پیاده‌روی برج CN در تورنتو، آتشفشان بانجی در شیلی، زوربینگ در نیوزلند (زورب، کره شفاف از جنس پی‌وی‌سی است. افراد داخل آن می‌روند و در مسیری شیب‌دار می‌غلتند.) و ال‌کامینیتو دل‌ری (خطرناک‌ترین مسیر کوهنوردی) که در اسپانیا است.
شکل دیگری از گردشگری افراطی شامل سفر به یک مقصد به منظور شرکت در یک یا چند فعالیت ماجراجویانه یا بالقوه خطرناک است. فعالیت‌های افراطی مختلف وجود دارد که می‌توان در آنها شرکت کرد. اکثر این فعالیت‌ها ماهیت فیزیکی دارند. به عنوان مثال یک گردشگر افراطی ممکن است سفری را انجام دهد که شامل غواصی درون قفس کنار کوسه‌های سفید بزرگ، پرش بیس یا چتربازی از یک نقطه ثابت مانند آسمانخراش یا صخره، پیاده‌گردی در بیابان یا کاوش در غارهای زیر آب باشد.

گردشگری خطرناک بدون همراهی کارشناس و بلد، ممنوع
این گردشگران معمولاً از برنامه‌های آژانس مسافرتی ماجراجویی استفاده می‌کنند. در واقع از آنجا که فعالیت‌ها و مقاصد توریسم شوک می‌‌تواند خطرات زیادی را برای مسافر به همراه داشته باشد، بسیاری از کارشناسان سفر توصیه می‌‌کنند این گردشگران سفر خود را از طریق آژانس مسافرتی رزرو کنند. کار با متخصصان با تجربه سفرهای افراطی می‌تواند به مسافر کمک کند تا در طول سفر اقامتگاه و لوازم مناسبی در اختیار داشته باشد و در صورت صدمه دیدن، مراقبت‌های پزشکی کافی دریافت کند. یک شرکت مسافرتی افراطی قادر است در صورت لزوم با راهنمایان محلی یا مترجمان ارتباط برقرار کرده و مسافر آسیب‌دیده را به بیمارستان منتقل کند، در حالی‌ که سفرهای اینگونه و انفرادی می‌تواند بسیار خطرآفرین باشد، بخصوص در مناطقی که دسترسی به نیروهای امدادی وجود ندارد.