جراحتی که طالب‌زاده را از بلدوزر به دوربین بازگرداند
مستند «والعصر»
سال ساخت: 1362
جنگ که آغاز شد، طالب‌زاده از هویتی که قبل از آن در چیزهای دیگری مثل تحصیل، سینما، امریکا و حتی انقلاب شکل گرفته بود فاصله گرفت و این بار با وجه دیگری از «من» خودش مواجه شد. وجهی که انسان انقلاب اسلامی جز در دفاع مقدس آن را تجربه نکرد. جنگ تازه آغاز شده بود و او می‌توانست در شاخه رسانه و مستندسازی، نیروی کارآمدی باشد اما به این نتیجه رسید باید وقتی را برای خودسازی بگذارد. یک سال و نیم با خودش خلوت کرد و بعد به جبهه بازگشت اما این بار دیگر دوربین به دست نبود. در دوره آموزشی شرکت کرد و پشت بلدوزر نشست. اما دوربین را هم کنار نگذاشت. اولین مستند جنگی طالب‌زاده، محصول همین خودسازی و این تلفیق عجیب و غریب از استعداد و ترک انانیت است. در جریان عملیات «والفجر 4» و حین کار با بلدوزر، مجروح شد. اما همین دو سه ماه جنگیدن در بخش مهندسی و تماشا ی آدم‌های انقلاب اسلامی، کافی بود تا عزم او را برای ساخت مستندی در این باره جزم کند. جراحت او را از پشت بلدوزر بلند کرد و باز پشت دوربین نشاند و طالب‌زاده این بار راوی جنگ و مهندسی جنگ شد. سال 1362 مستند «والعصر» ساخته شد و نریشن آن با این جمله آغاز می‌شد: «تصویر گرچه نمودار تمامی واقعیت نیست ولی هرچه باشد دریچه‌ای است برای دستیابی به حقیقتی که در متن واقعیت نهفته است.» حتی پیش از آنکه رابطه‌ای سازمانی شکل بگیرد، این جمله طالب‌زاده به قدر کافی بوی آوینی می‌داد.
