در حافظه موقت ذخیره شد...
نقدی بر فیلم «حرف‌های زنانه» که بر خلاف تمجیدها، خیلی فیلم درخشانی نیست
وقتی صحبتهای زنان کشدار و خسته‌کننده می‌شود
فیلم «صحبتهای زنانه» به کارگردانی «سارا پُلی» در اسکار امسال جزو نامزدهای بهترین فیلم قرار داشت و توانست جایزه بهترین فیلمنامه اقتباسی را ببرد. فیلم با اقتباس از کتابی به همین نام به قلم «میریام توئز» ساخته شده و از واقعه‌ای تاریخی درباره آزار و اذیت زنان صحبت می‌کند.
فیلم شروعی طوفانی و خوب دارد و در همان ابتدا به دل واقعه می‌رود و مخاطب را با اصل داستان آشنا می‌کند. پُلی برای شروع خیلی مقدمه‌چینی نکرده و در همان دقایق ابتدایی، اتفاق تلخ و وحشتناکی که برای زنان افتاده را به نمایش می‌گذارد. پس از این شروع خوب و امیدوارکننده، فیلم از ریتم می‌افتد و دیگر خبری از آن کوبندگی و ریتم خوب ابتدای فیلم چیزی نمی‌بینیم. پس از اینکه زنان مستعمره متوجه می‌شوند چه اتفاق بدی برایشان افتاده، به دور از چشم مردان جلساتی را برای تغییر وضعیت برگزار می‌کنند. آنها پس از صحبت و مشورت و چالش‌های فراوان بر سر این موضوع که باید محل زندگی‌شان را ترک کنند و بروند یا همانجا بمانند و با شرایط بسازند بحث می‌کنند. فیلم دقیقاً از همین نقطه از ریتم می‌افتد و شکلی خسته‌کننده پیدا می‌کند. یعنی فیلم هیچ داستان و پیرنگ دیگری برای ادامه دادن ندارد و تمام داستانش در صحبتهای زنان بر سر رفتن و ماندن خلاصه می‌شود. توقف روی یک موقعیت و صحبت بیش از اندازه درباره تصمیم‌گیری زنان، فیلم را از جذابیت دور می‌کند.
همچنین بخش زیادی از دیالوگ شخصیت‌ها شکلی شعاری و گل درشت به خود می‌گیرد و اثرپذیری آن را کم می‌کند. کارگردان با چرخیدن به سمت نظریه‌های فمینیستی، رنگ و بویی شعاری به دیالوگ‌ها می‌دهد و باعث می‌شود مخاطب فضا و موقعیت را باور نکند. تماشای بحث و بگو مگوی چند زن بر سر رفتن یا نرفتن آنقدر عنصر جذابی نیست که کارگردان بیش از یک ساعت چنین موقعیتی را نشان دهد.«حرف‌های زنانه» از همین ناحیه بزرگترین ضربه را می‌خورد و موجب می‌شود تا پایان‌بندی نسبتاً خوب فیلم دیگر خیلی به چشم نیاید. به نظر می‌رسد داوران اسکار به قصد حمایت از زنان جایزه بهترین فیلمنامه اقتباسی را به «حرف‌های زنانه» دادند. چون با وجود حضور فیلمی در حد و اندازه‌های «در جبهه غرب خبری نیست» هیچ جوره عقلانی به نظر نمی‌رسید فیلم «سارا پُلی» اسکار این بخش را ببرد.
