تیم ووشو جوانان
بالاتر از همه

هیمنه چشم بادامی‌ها بر ووشو اما مدت‌هاست توسط ایران به چالش سخت کشیده شده. رشته‌ای که در ایران نسبت به سایر رشته‌های رزمی نظیر تکواندو، بوکس، کاراته و جودو قدمت بسیار کمتری دارد اما با یک برنامه‌ریزی درست و اصولی و ریل‌گذاری دقیق توانسته از بقیه رشته‌های رزمی پیشی گرفته و بدل به پرمدال‌ترین رشته رزمی شود. ووشوکاران در هر تورنمنت و رویدادی که پا می‌گذارند با یک چمدان مدال بازمی‌گردند و کرور کرور طلا و نقره دستاورد آنهاست. ووشو در مسیر پیشرفت و موفقیت حتی از چشم‌بادامی‌ها هم پیشی گرفته و توانسته خاستگاه این رشته را پشت سر بگذارد. اتفاقی که نخستین بار چند سال پیش در رقابتهای جهانی رخ داد و تیم ووشو ایران شگفتی آفرید و توانست چین را پشت سر بگذارد.
امسال اما این قصه به شکل جذابتری روایت شد. به گونه‌ای که خود چینی‌ها به‌عنوان صاحب این رشته به احترام ایران کلاه از سر برداشتند. قهرمانی ووشو ایران در رقابتهای جوانان جهان به اندازه‌ای باصلابت و مقتدرانه بود که همه چشم‌ها را خیره کرد.
هشتمین دوره مسابقات ووشو قهرمانی نوجوانان و جوانان جهان آذرماه در شهر تانگرانگ اندونزی برگزار شد و تیم ووشو ایران کسب 13 طلا، 5 نقره و 5 برنز مقتدرانه بر بام دنیا ایستاد. جوانان ووشو ایران با یک عملکرد درخشان و کسب 23 مدال رنگارنگ همه رقبا از جمله چین مدعی را با فاصله جا گذاشته و قهرمان شدند. چین با 15 مدال شامل 10 طلا، 3 نقره و 2 برنز و فاصله‌ای بعید از تیم ایران دوم شد و اندونزی میزبان با کسب 17 مدال شامل 10 طلا، 2 نقره و 5 برنز در جایگاه سوم ایستاد. در این پیکارها 23 کشور جهان موفق به کسب مدال شدند و همین کسب ۲۳ مدال توسط ووشوکاران ایران را باارزش‌تر جلوه می‌دهد.
در این مسابقات یونس خدایی ستاره نوظهور ووشو شاهکاری حیرت‌انگیز را خلق کرده که نام او را به تاریخ این رشته سنجاق می‌کند. خدایی در رقابتهای ووشو جوانان قهرمانی جهان در اندونزی در رشته تالو در 3 فرم متفاوت به 3 طلای ناب چنگ زد تا نه تنها در ووشو بلکه در تاریخ ورزش ایران یگانه شود. در بخش تالوی پسران، یونس خدایی در فرم‌های نن گوئن، نان چوان و نن دائو قهرمان شد و 3 طلا به سینه زد تا به تنهایی یک چهارم طلاهای کاروان ایران در این رقابتها را کسب کند. خدایی حالا مسیری را آغاز کرده که به نظر می‌تواند یک تاریخ جدید در ووشو ایران باشد. مردی که همانند فلپس و بولت شکارچی طلاست.
قهرمانی جوانان ووشو ایران بار دیگر ثابت کرد که ووشو ایران مدتهاست از خاستگاه این رشته عبور کرده و قهرمانی جهان دیگر یک اتفاق و یک جرقه نیست. ووشو ایران حالا تیم شماره یک دنیاست، بالاتر از چین و بقیه رقبا.

رحمان عموزاد؛
 بی‌رحم طلایی

«رحمان بی‌رحم» برای او یک واژه چسب و دوست‌داشتنی است. از آن دست توصیف‌هایی که کامل منطبق بر نام ستاره ماست. ستاره‌ای که یک لحظه روی تشک آرام و قرار ندارد و با جنب و جوش بدون توقف حریف را به‌بند می‌کشد. یک ستاره بی‌قرار که با آرامش بیگانه است.
همین ناآرامی روی تشک از او یک چهره ویژه ساخته. مردی که گاه آنقدر جنب و جوش و خروش دارد که خود اسیر این جنب و جوش می‌شود! مثل اسلو 2021 که در یک کشتی برتر در عین ناباوری اسیر که هاسگاوا آزادکار باهوش ژاپنی شد تا حسرت مدال باقی بماند. یک سال بعد و بلگراد نفرینی 2022 برای عموزاد یک آغاز دوباره بود. او تمامی حریفان را تا فینال تار و مار کرد و با قدرت به فینال رسید تا برابر یک امریکایی چغر و بد بدن برای طلا بجنگد. در سرزمین نفرینی صربستان و پس از به خاک افتادن سرداران کشتی آزاد بویژه حسن یزدانی دوباره سایه‌های ترس به سراغمان آمد که نکند نحسی بلگراد نفرین‌شده باز هم گریبانگیرمان شود و روز پایانی هم دست ما از طلا دور بماند، اما رحمان بی‌رحم از همان ابتدا روی تشک برابر دیاکو میهالیس، ‌زاده نیویورک امریکا آن‌قدر زیر گرفت که خیلی زود ناامیدی‌ها باطل شدند.
عموزاد متولد سال 1381 نشان داد که برای نسل جدید شکست و ناکامی معنا ندارد و هر چه بخواهد به دست می‌آورد. او زیرگیری‌های معروف خود را از ثانیه اول آغاز کرد و از خلیل شهر مازندران تا بلگراد زیر گرفت و حریف امریکایی چاره‌ای جز تسلیم نداشت تا برق یک طلای ناب 24 عیار را بر سینه رحمان بی‌رحم چشمان را غرق شادی کند. بعد از طلاهای سریالی در نوجوانان و جوانان جهان وقتش رسیده بود تا «رحمان» نخستین طلای بزرگسالان را هم به کلکسیون خود اضافه کند. کلکسیونی که حالا حالاها برای مدال‌های بیشتر جا خواهد داشت. سریال طلاهای عموزاد تازه شروع شده. ستاره‌ای که آمده تا حالا حالاها بماند. قهرمان بی‌رحمی که می‌گوید برای برای ۱۰ طلای جهان و ۴ طلای المپیک نقشه کشیده. نقشه‌ای وسوسه برانگیز که تعبیرش برای رحمان بی‌رحم شدنی است.

دراگان اسکوچیچ
حسرت جام‌جهانی

او را باید بدشانس‌ترین مربی خوش‌شانس دنیا دانست. یک مربی معمولی با رزومه لاغر و کم‌اعتبار که ناگهان در میانه بحران فدراسیون فوتبال در پرونده «ویلموتس چای» در عین ناباوری به‌عنوان سرمربی تیم ملی انتخاب شد. اتفاقی که بی‌تردید بزرگترین شانس زندگی اسکوچیچ به شمار می‌رفت. با وجود این بحران کووید 19 و تعطیلی تمامی مسابقات سبب شد تا سرمربی جدید تیم ملی یک و سال و اندی تنها روی کاغذ این عنوان را داشته باشد و کار اصلی اش را از بازیهای دور برگشت مرحله پیش مقدماتی در منامه آغاز کند. جایی که ایران در لبه پرتگاه حذف قرار داشت و حتی خوشبین‌ترین افراد هم تصور نمی‌کردند که اسکوچیچ بتواند تیم ملی را به سلامت از این پیچ خطرناک عبور دهد. صعود معجزه آسای تیم ملی با غلبه بر عراق و بحرین سبب شد تا اسکوچیچ برای مرحله نهایی انتخابی نیز در سمت خود ابقا شود؛ جایی که باز هم تردیدهای فراوانی در موفقیت او وجود داشت اما سرمربی بی‌ادعای تیم ملی با آمار حیرت‌انگیز 7 برد از 8 بازی به‌عنوان نخستین نماینده آسیا سریعترین صعود تاریخ به جام جهانی را ثبت کرد تا حتی سختگیرترین منتقدان خرده‌گیر خود را نیز ساکت کند با وجود این اسکو باز هم به جام جهانی نرسید و در داغ بزرگترین جشنواره جهان بر دلش ماند. تغییرات در فدراسیون فوتبال و حضور مهدی تاج به‌عنوان رئیس سبب شد تا او جای خود را به کارلوس کی روش بدهد و به جام جهانی نرسد. جامی که یک رسوایی بزرگ برای فوتبال ایران بود و بسیاری اعتقاد داشتند که آه اسکوچیچ گریبان ایران را گرفته! مردی که نامهربانانه کنار گذاشته شد.
 
مهدی تاج
متهم گریخت!

بارگشت مهدی تاج به فدراسیون فوتبال قابل پیش‌بینی بود. از آن دست اتفاقاتی که فقط و فقط در ایران رخ می‌دهد. مردی که پس از رسوای بزرگ پرونده «ویلموتس‌چای» به بهانه قلب درد با فوتبال خدحافظی کرد اما یک سال بعد با ادعاهای بزرگ و دهان پرکن در نقش ناجی فوتبال بازگشت در حالیکه همه فراموش کرده بودند که مسبب اصلی مشکلات امروز خود او بوده! تاج در هنگامه انتخابات فدراسیون و درست زمانی که قلب درد را فراموش کرده بود، وعده‌های بزرگی داد که بیشتر شبیه سنگ بزرگی برای نزدن بود. وعده حل مشکل تماشاگران و مسأله حضور زنان در ورزشگاه داعیه‌ای بود که تاج مدعی بود پرونده آن روی میز نهادهای بین‌المللی قرار دارد و برای حل آن قصد بازگشت کرده، اما هنوز هیچ اثری از هیاهو و غریو صدای هواداران زن در استادیوم‌ها نیست. برهوت فوتبال ادامه دارد و مسأله ورود زنان به ورزشگاه بدل به یک مطالبه فرادستی شده. آنقدر هواداران پشت درهای بسته استادیوم‌ها مانده‌اند که دیگر همه فراموش کرده‌اند روزی حضور زنان در ورزشگاه مطالبه عمومی و اصلی بود.
تاج در بدو ورودش به ساختمان گرانیتی شیخ بهایی صحبت از VAR کرد و مدعی بود که این تکنولوژی نیاز مبرمی است که باید فی الفور آن را مهیا کرد. او وعده به نیم فصل دوم داد اما این وعده امروز به فصل بعد دایورت شده. فصل بعدی که البته مشخص نیست کدام فصل است!
رئیس فدراسیون فوتبال هنوز نرسیده به ساختمان عاریه‌ای شیخ بهایی حکم برکناری اسکوچیچ را در حالی امضا کرد که همزمان در پشت خط تلفن در حال مذاکره با مربی محبوبش کارلوس کی‌روش بود. مذاکره‌ای که البته پیش از به قدرت رسیدن آغاز شده بود و رئیس فدراسیون ادعا می‌کرد هدفش از برکناری اسکوچیچ و استخدام کی‌روش جلوگیری از یک آبروریزی بزرگ بوده اما در جام جهانی آنچه با کی‌روش رقم خورد، یک رسوایی تمام عیار به شمار می‌رفت که قطعاً از آبروریزی فراتر بود تا ثابت شود با تاج سقوط آزاد کماکان ادامه دارد.
 
کارلوس کی‌روش
برنده بازنده

داستان رفت و برگشت کی‌روش به فوتبال ایران عجیب و البته تلخ است. مردی که با تلخی با ایران وداع کرد اما هیچگاه دل از ایران نکند. او بعد از 8 سال اگرچه در یک بامداد تلخ پاییزی چمدان‌هایش را بعد از 8 سال بست اما درهای پشت سر او هرگز بسته نشد و باز ماند تا بعد از یک دور بی‌حاصل در کلمبیا و مصر و ناکامی دوباره در بزنگاه به ایران بازگردد. بازگشتی که البته هرگز سودی نداشت و ته مانده اعتبار او را از بین برد تا برای همیشه این بار چمدان‌هایش را ببند و برود. رفتنی که قطعاً این باز بازگشتی نخواهد داشت. داستان آمدن و رفتن او به فوتبال ایران در بار دوم عجیب و عبرت آموز بود.
با تغییرات در فدراسیون فوتبال و بازگشت کارفرمای قدیمی‌اش مهدی تاج، او به هدفش رسید. کی‌روش که شوق بی‌حدی برای تجربه کردن چهارمین جام جهانی متوالی‌اش داشت، تلاش‌های مستقیم و غیرمستقیمی را برای گرفتن جای دراگان اسکوچیچ شروع کرد و سرانجام با بر هم ریخته شدن فضای همبستگی درون تیم و نارضایتی و بی‌اعتمادی عمومی نسبت به سرمربی کروات، به هدفش رسید و سرمربی تیم ملی در جام بیست و دوم شد اما آنچه در قطر رخ داد، یک ناکامی شرم آور و تمام‌عیار بود. تیم ملی در قطر 2022 توانست بار دیگر طعم پیروزی را بچشد اما در سالی که می‌شد اولین صعود را از دور گروهی تجربه کرد، با ۲ شکست برابر انگلیس و امریکا یکی سنگین و شرم آور و دیگری حیثیتی و تلخ، برای ششمین بار در مرحله گروهی حذف شد. تلخ‌ترین باخت ایران در تاریخ جام‌های جهانی مقابل سه‌شیرها رقم خورد و بدترین باخت ایران برابر یانکی‌ها، جایی که تنها نیم قدم با صعود فاصله داشتیم و با یک تساوی هم بالا می‌رفتیم اما کی روش اینکاره نبود. در پایان جام نیز مثل همیشه طلبکارانه و بدو اینکه پاسخگویی این رسوایی بزرگ باشد چمدانش را به سمت قطر بست تا اینبار در پروژه جدیدش یک ناکامی دیگر با میزبان متمول جام جهانی را رقم بزند.

تیم کشتی فرنگی جوانان
دبل قهرمان

آنها پرچمدار کشتی ایران در سال کهنه بودند. تیمی که هر کجا رفت، یک چمدان مدال با خود آورد؛ آنقدر زیاد که دست‌های بقیه رقبا خالی بماند و آنها با حسرت چمدان‌های پرمدال فرنگی‌کاران جوانان را نظاره کنند. تیم ملی کشتی فرنگی جوانان واژه اقتدار را بازتعریفی دوباره کرد و جلال و جبروتش را به رخ کشید. تیمی که فقط مدال درو کرد تا پرچم کشتی ایران در جهان بالا باشد. دو رویداد مهم و کلیدی کشتی جوانان قهرمانی آسیا و قهرمانی جهان در سال کهنه عرصه‌ای بود تا فرنگی کاران جوان ایران به همه دنیا ثابت کنند که اقتدار، صلابت و قدرت چه معنایی دارد. تیمی که با حمید باوفا سر به آسمان سایید تا همه محو تماشای آنها شوند و برای تماشایشان مجبور باشند فقط و فقط بالا را بنگرند. آنقدر بالا که گردن‌درد گرفتند!
ابتدا در رقابت‌های کشتی فرنگی جوانان قهرمانی آسیا در تیرماه در شهر منامه بحرین تیم کشتی فرنگی جوانان ایران با هدایت باوفا کولاک کرد و در 10 وزن مدال گرفت که 7 تای آن طلا بود. ایران توسط سیدآرش نگهداری در ۵۵ کیلوگرم، احمدرضا محسن‌نژاد در ۶۰ کیلوگرم، ایمان محمدی در ۶۳ کیلوگرم، سیددانیال سهرابی در ۶۷ کیلوگرم، امیر عبدی در ۷۲ کیلوگرم، علیرضا مُهمدی در ۸۲ کیلوگرم، فردین هدایتی در ۱۳۰ کیلوگرم به مدال طلا، مسعود کاووسی در ۷۷ کیلوگرم به مدال نقره، علی عابدی درزی در ۸۷ کیلوگرم و امیررضا اکبری در ۹۷ کیلوگرم به مدال برنز دست یافت و قاطعانه و با اختلاف امتیاز بالا نسبت به رقبا قهرمان شد.
چند ماه بعد این اتفاق در رقابتهای جهانی بلغارستان تکرار شد و تیم کشتی فرنگی جوانان با هدایت باوفا همه را انگشت به دهان کرد و به اندازه‌ای درخشان بود که پیش از پایان رقابتها و مسابقات روز سوم قهرمانی خود را مسجل نمود. تیم کشتی فرنگی جوانان ایران در رقابتهای کشتی فرنگی قهرمانی جهان در بلغارستان توسط سعید اسماعیلی در ۶۰ کیلوگرم، ایمان محمدی در ۶۳ کیلوگرم، علیرضا مُهمدی در ۸۲ کیلوگرم، علی عابدی درزی در ۹۷ کیلوگرم به مدال طلا، ابوالفضل چوبانی در ۸۷ کیلوگرم، فردین هدایتی در ۱۳۰ کیلوگرم به مدال نقره، دانیال سهرابی در ۶۷ کیلوگرم و امیر عبدی در ۷۲ کیلوگرم به مدال برنز دست یافت.
مهم‌ترین از این قهرمانی‌ها، درخشش نسل تازه‌ای بود که قرار است بزودی جانشین سرداران و ابرستاره‌های تیم اصلی شود. با این ستاره‌های تازه از گرد راه رسیده خیالمان راحت است که کشتی آینده‌ای تضمین شده دارد. آینده‌ای که در آن کرورکرور مدال خواهیم داشت.
موفقیت که باید بخش مهمی از آن را به پای حمید باوفا نوشت. باوفا اگر نگوییم موفق‌ترین، یکی از موفق‌ترین مربیان ورزش ایران در سال کهنه بود. مردی که در مربیگری برخلاف دوران کشتی تنها با طلا قرارداد بسته و به کمتر از قهرمانی راضی نیست!
 
تیم ملی والیبال نشسته
حالا حالاها قهرمانیم

آنچه تیم ملی والیبال نشسته ایران در این سال‌ها رقم زده، مصداق عینی قهرمان ابدی است. تیمی که یکه و تنها در صدر ایستاده و چنان فاصله‌ای با سایر رقبا دارد که تمامی تیم‌ها در تمامی رویدادهای والیبال نشسته قید جام و قهرمانی را زده‌اند و برای رتبه دوم به بعد برنامه‌ریزی می‌کنند. قهرمان ابدی و ازلی والیبال نشسته دنیا این ادعا را یک بار دیگر ثابت کرد؛ در رقابتهای والیبال نشسته قهرمانی جهان در خانه یکی از بزرگترین مدعیان این رشته یعنی بوسنی. اما حتی میزبانی و تدارک گسترده میزبان هم سبب نشد که جام ایران حتی یک خش کوچک بردارد.
در رقابتهای والیبال نشسته در سارایوو مشخص بود که ایران و بوسنی پای فینال خواهند بود. تیم ملی والیبال نشسته با اقتدار و با صلابت عراق، قزاقستان، کرواسی، ژاپن، امریکا و برزیل را شکست داد و به فینال رسید بدون اینکه حتی یک ست به حریفان بدهد. در فینال بوسنی میزبان همه کار کرد تا بلکه سایه خود را روی جام ببیند اما میزبان با همه سازو برگ و تداکراتش نیز سرنوشتی بهتر از بقیه رقبا نداشت و حتی حسرت گرفتن یک ست از تیم ایران به دلش ماند تا والیبالیست‌های نشسته با اقتدار و بدون چون و چرا برای بار هشتم قهرمانی جهان شوند. تیمی که حالا حالاها نه حرف دارد، نه حریف و قهرمانی به نامش سنجاق شده.
هادی رضایی سرمربی تیم ملی والیبال نشسته یک برنده ابدیست. مردی که در قامت سرمربی تیم ملی والیبال نشسته به هیچ چیز جز جام و قهرمانی راضی نمی‌شود. همو که حضورش روی نیمکت تیم ملی والیبال نشسته در تمام این سال‌ها با قهرمانی مترادف بوده. قهرمانی امسال در والیبال نشسته قهرمانی جهان اما یک تفاوت اصلی با بقیه جام‌ها داشت. رضایی بعد از قهرمانی در پارالمپیک توکیو چند ماهی را به فترت و گوشه‌نشینی گذراند اما این بار پرقدرت‌تر از همیشه آمد. آمد تا دوباره جام را بالای سر ببرد و بگوید: «ما ایرانیم و حالا حالاها قهرمانیم» قهرمانی هشتم جهان در سارایوو در خاک بوسنی مدعی دیرینه والیبال نشسته با شکست عراق، قزاقستان، کرواسی، ژاپن، امریکا و برزیل و البته میزبان در فینال حتی بدون یک ست باخته، مصداق عینی این شعار جذاب بود، اینکه با هادی رضایی والیبال نشسته حالا حالاها قهرمان است. با او از حالا مدال طلای پارالمپیک 2024 پاریس را قطعی بدانید.
 
مینو مداح
بازگشت با جام

او را یکی از مهم‌ترین مربیان تکواندو زنان ایران می‌دانند. زنی که در تمام این سال‌ها خود را ثابت کرده و قهرمانان ریز و درشت فراوانی را پرورش داده که حتی تا قهرمانی جهان و المپیک نیز پیش رفته‌اند. با وجود این او سال‌ها از تیم ملی دور بود. مدیریت سابق در قبال او کم‌لطفی کرد و با رواج بازیکن‌سالاری در آستانه المپیک ریو او را به درخواست دردانه بی‌معرفت تکواندو زنان کنار گذاشت. کنار گذاشتنی که قریب به 7 سال طول کشید تا سرانجام رئیس ورشکسته قبلی برود و هادی ساعی پرافتخارترین ورشکار المپیکی ایران بر صندلی ریاست بنشیند. بازگشت ساعی مترادف با بازگشت مینو مداح بود و او بلافاصله پس از بازگشت یکی چالش بزرگ را در پیش داشت؛ رقابتهای تکواندو قهرمانی آسیا در مهد تکواندو یعنی کره جنوبی. مداح اما در این ایونت شاهکاری خلق کرد که تا پیش از این هیچ تیمی و هیچ مربی دیگری به آن نرسیده بود؛ نخستین قهرمانی تکواندو زنان در آسیا.
بیست و پنجمین دوره رقابت‌های تکواندو قهرمانی آسیا با حضور تکواندوکاران ۳۴ کشور به میزبانی چانچئون کره‌جنوبی برگزار شد و در پایان این مسابقات تیم ملی تکواندو زنان با کسب 3 مدال طلا توسط ناهید کیانی، زهرا پوراسماعیل و اکرم خدابنده، 2 مدال نقره توسط مبینا نعمت‌زاده و نسترن ولی‌زاده و یک مدال برنز زهرا شیدایی بالاتر از چین و کره جنوبی دو مدعی سنتی قاره عنوان قهرمانی این دوره از مسابقات را کسب کرد. قهرمانی نوبرانه‌ای که نخستین قله‌نشینی تاریخ تکواندو زنان در آسیا محسوب می‌شود و از این بابت بسیار شیرین بود. مداح که 3 ماه مانده به این رقابتها تیم ملی تکواندو زنان را در اختیار گرفته بود، در اولین تورنمنت رسمی پس از بازگشت به تیم ملی، پس از 7 سال نتیجه‌ای درخشان گرفت. این درخشش زمانی بیشتر به چشم آمد که تیم مردان در همین رقابتها در حسرت طلا باقی ماند و با کسب ۳ نقره و یک برنز از رفتن روی سکو بازماند و به‌عنوانی بهتر از پنجمی نرسید. مداح با این موفقیت ثابت کرد که چه نامهربانانه و با سوءمدیریت در تمام این سال‌ها از تیم ملی دور مانده و تکواندو از غیبت این سرمربی تا چه اندازه متضرر شده. اتفاقی که در تکواندو مردان با رضا میهماندوست رخ داد و در زنان با مینو مداح تکرار شد. یک سرنوشت مشابه برای دو مربی بزرگ تکواندو ایران. دو رانده شده با سوءمدیریت و نظرتنگی. در زنان مینو مداح به خانه بازگشت و ما منتظریم که در مردان هم همین سناریو تکرار شود؛ بازگشت میهماندوست به خانه.

ادامه در صفحه 94