مهری رنجبر
گروه ورزشی

شما چند ماه پیش گفتید استان‌های کم برخوردار به خاطرعدم سرمایه‌گذاری امکانات حرفه‌ای لازم را برای رشته‌های تیمی ندارند. فکری به حال این مسأله کرده‌اید؟
کمبود سرمایه‌گذاری اسپانسرها و نبود امکانات حرفه‌ای برای رشته‌های تیمی یکی از چالش‌های استان‌های محروم محسوب می‌شود. اراده وزارت ورزش و جوانان بر این است که با برنامه‌ریزی هدفمند، اسپانسرینگ را از طریق مولدسازی دارایی‌ها افزایش دهد. در این مناطق، جایی که شرکت‌های خصوصی کم هستند، پروژه‌های ناتمام دولتی به بخش خصوصی واگذار می‌شود تا علاوه براشتغالزایی برای مربیان، کادراجرایی و خدماتی، سالن‌های ورزشی به دستان توانمند آنها سپرده شود. این رویکرد، امکان تیم‌داری – بویژه در رشته‌های انفرادی – را فراهم می‌آورد. افزون بر این شاهد هستیم که استان‌هایی مثل ایلام، کردستان، لرستان و سیستان و بلوچستان وبرخی از استان‌هایی که از نظر مالی محدودیت دارند، با اراده و خواست جمعی مردم، در لیگ‌های کشوری حضوری شایسته دارند و این، گواهی است بر پتانسیل نهفته در همت جمعی. نقطه قوت این مناطق همدلی و یکدلی است. کلید بهره‌برداری از این نقطه قوت برای اعتلای ورزش حرفه‌ای نیز درگیرسازی مردم با موضوع ورزش است. هنگامی که والدین در سکوی سالن‌ها، فرزندان خودشان را تشویق می‌کنند، بذر موفقیت کاشته می‌شود. در این مناطق که امکانات مادی محدود است، همت و همدلی مردم جایگزین می‌شود. مسئولان باید جریان‌ساز باشند تا آگاهی جمعی پدید آید و مردم متوجه شوند ورزش می‌تواند یکی از موتور محرکه‌‌های پیشرفت باشد. تبریک و قدردانی مقام معظم رهبری به پاس قهرمانی کشتی‌گیران در جهان، مدال‌آوری آتوسا گلشادنژاد، دختر کاراته‌کای طلادار جهان، مدال‌آوری وقهرمانی تکواندو کاران زن و مرد، قهرمانی جهان وزنه‌برداری و صعود بدون اگر و شاید تیم ملی فوتبال کشورمان به جام جهانی گواه این واقعیت است. این افتخارات با وجود قرار داشتن کشورمان در سایه فشارهای اقتصادی محصول مردم‌سالاری ورزشی و مشارکت همگانی است.

در مناطق کم برخوردارمردم از نظر اقتصادی در مضیقه هستند، چطور در چنین شرایطی می‌توان ورزش قهرمانی و همگانی را به یکی از اولویت‌هایشان تبدیل کرد؟
هرگاه حرف از مناطق کم‌برخوردار می‌شود، گمان نادرست این است که ضعف اقتصادی، ورزش را از اولویت مردم این مناطق دور کرده است. ولی وزارتخانه، با تخصیص اماکن ورزشی به رشته‌های تخصصی، یاری‌رسان مردمی است که زیر بار فشارند. در حالی که تهران از شش هزار باشگاه خصوصی بهره می‌برد، یک استان محروم شاید به صد باشگاه نرسد؛ از این رو برنامه ما این است که توجه ویژه به آنان داشته باشیم و اماکن را رایگان به هیأت‌های ورزشی بسپاریم تا با توان خودشان دستمزد مربیان و خدمه را تأمین کنند. در نواحی محروم، عشق و همبستگی عمیق‌تر است و پیوندی که دیده می‌شود سرمایه‌ای بی‌بدیل برای شکوفایی ورزش است.

آیا در مناطق کم برخوردار پروژه استعدادیابی ورزشی ویژه‌ای پیگیری می‌کنید؟ برگزاری المپیادها چقدر نونهالان و مردم مناطق کم‌برخوردار را به ورزش تشویق کرده است؟
طبق طرح آمایش سرزمینی، در استان‌های کم‌برخوردار، نه فقط برخی رشته‌های پرهزینه ورزشی غایبند که حتی رشته‌هایی مانند فوتبال یا بسکتبال هم به میزان بسیار کمی توسعه یافته‌اند. ما با مدیرکل استعدادیابی در خصوص مناطق کم‌برخوردار گفت‌و‌گو کردیم و اعتبار لازم برای برگزاری مسابقات را تخمین زدیم. وزارت ورزش ۷۰ درصد بودجه میزبانی المپیادهای استعدادیابی در استان‌های کم‌برخوردار و برخودار را در حد توان و برنامه تأمین می‌کند و مابقی را میزبان با جذب اسپانسر و حامیان مالی فراهم می‌کند. کارشناسان در حال جمع‌بندی نتایج هستند. در بخش بانوان، نفرات اول تا سوم هر رشته به همراه ورزشکاران برتر شناسایی‌شده توسط کمیته فنی انتخاب می‌شوند. وزیر ورزش به استعداد‌یابی نگرشی عمیق و بلندمدت دارند. در استعدادیابی، ورزشکاران ۱۳ تا ۱۷ ساله انتخاب و حفظ می‌شوند؛ شاید به المپیک ۲۰۲۸ لس‌آنجلس نرسند، اما برای المپیک بعدی یعنی 2032 آماده خواهند شد. حتی اگر وزیر در آن زمان حضور نداشته باشند، این فرآیند برای ایشان اولویت دارد.
انجام کارهای پایه‌ای و اساسی ضروری است؛ هدف ما انقلاب در ورزش کشور است و بنابراین باید در استان‌ها مستقر شویم، مدیران استانی وشهرستانی و هیأت‌ها را فعال کنیم و پروژه‌ها وطرح‌های ورزشی را به شهرستان‌ها معرفی کنیم. وزیر ورزش هم در گردهمایی مدیران کل استان‌ها تأکید کرد باید مدیران، رؤسای هیأت‌ها و مربیان – که ورزشکاران را برای تیم ملی آماده می‌کنند – مورد توجه قرار گیرند. در استان‌های کم‌برخوردار، نگاه حمایتی دولت وجود دارد و تمرکز صرفاً بر استان‌های برخوردار نیست. ما اختیار اجاره سالن‌ها را به ادارات کل استان‌ها تفویض کردیم و تشخیص استفاده از آنها با اداره کل و کمیته فنی است.

اختصاص 10 درصد بودجه به مناطق کم برخوردار برای ورزش این مناطق کفایت می‌کند؟
تخصیص بودجه با درصد کم به مناطق کم‌برخوردار برای توسعه ورزش در این مناطق کفایت نمی‌کند. ما نباید تنها به اعتبارات وزارت ورزش اکتفا کنیم؛ تأمین بودجه وظیفه‌ای همگانی است. بر اساس قانون، ۱۰ درصد بودجه شهرداری‌ها باید صرف ورزش همگانی شود و شهرداری‌ها به عنوان متولی اصلی، در زیرساخت‌ها و اجرای برنامه‌ها نقش کلیدی ایفا کنند. همه دستگاه‌ها – از وزارت ورزش و آموزش و پرورش گرفته تا وزارت بهداشت و دانشگاه‌ها – باید دست در دست هم دهند تا سلامت جسمی و روانی مردم تضمین شود. ورزش باید به یک فرهنگ فراگیر تبدیل شود.
در ورزش به روی بخش خصوصی کاملاً آزاد است و ما آماده همکاری گسترده هستیم. بر اساس مواد ۵، وتبصره ۱۸وماده ۵۳ و ۲۷ قانون و دیگر مواد قانونی بخش خصوصی می‌تواند سالن‌های چندمنظوره را برای مدت طولانی اجاره کند، آنها را تعمیر نماید و حتی ورزشگاه‌هایی در اراضی با کاربری ورزشی بسازد. این تسهیلات، بستری امن و سودآور برای سرمایه‌گذاری فراهم می‌کند.

چقدرزمان می‌برد که دیگر از کمبودهای ورزشی شدید و فقدان امکانات در مناطق کم‌برخوردار خبری  نباشد؟
ورزش نیازمند نگاه ملی و اعتبارات ویژه است؛ بودجه فعلی بسیار محدود است. اگر دولت در دوره بعدی نیز حمایت کند، همه پروژه‌های نیمه‌تمام تکمیل خواهند شد. با ایجاد اتحاد و همدلی میان دستگاه‌ها، در ۱۰ تا ۱۵ سال آینده دیگر خبری از مناطق کم‌برخوردار و برخوردار نخواهد بود و عدالت ورزشی در سراسر کشور برقرار می‌شود.