چشم‌انداز نظامی چین تا سال 2035 حاکی از بازتعریف قدرت در اقیانوس آرام است، به‌طوری که پنتاگون در پیش‌نویس گزارش خود درباره قدرت نظامی چین در پایان سال 2025، افق‌های جدیدی را از برنامه‌های پکن در منطقه آسیا و اقیانوسیه و چالش‌های احتمالی برای ایالات متحده پیش‌بینی می‌کند. بر اساس این گزارش، ارتش آزادی‌بخش خلق چین (PLA) یک جدول زمانی دقیق برای آماده شدن جهت جنگ با تایوان دارد و انتظار می‌رود تا پایان سال ۲۰۲۷ توانایی جنگیدن و پیروزی در این درگیری احتمالی را داشته باشد. این ادعا، یکی از صریح‌ترین هشدارهای ایالات متحده درباره اهداف نظامی چین در سال‌های آینده است.
گزارش قدرت نظامی چین در سال ۲۰۲۵ که توسط وزارت دفاع ایالات متحده تهیه شده است، صریحاً بیان می‌کند که پکن انتظار دارد تا پایان سال ۲۰۲۷ توانایی درگیری و پیروزی در جنگ با تایوان را داشته باشد. این جدول زمانی نه به عنوان یک پیش‌بینی بلکه به عنوان یک اصل راهنمای تصمیم‌گیری برای نوسازی، آموزش و ساختار نیروی نظامی چین در نظر گرفته شده است. این سال همزمان با صدمین سالگرد تأسیس ارتش آزادی‌بخش خلق است، نقطه عطفی که رهبران چین بارها آن را با آمادگی رزمی مرتبط دانسته‌اند.
پنتاگون به سناریوهای متعددی اشاره می‌کند که چین برای اتحاد اجباری تایوان اصلاح کرده است، از فشار قهری تا تهاجم آبی-خاکی، حملات آتش پایدار و محاصره دریایی. و هشدار می‌دهد که چین عناصر کلیدی این سناریوها را از طریق رزمایش‌های پیچیده در اطراف تایوان آزمایش کرده است. چین از سال‌ها پیش مفهوم «کنترل جنگ» را توسعه داده است؛ به این معنا که درگیری‌ها را به گونه‌ای مدیریت می‌کند که از گسترش آن فراتر از مرزهای خود جلوگیری کرده و در عین حال توانایی استفاده گزینشی از زور را داشته باشد. این رویکرد با درس‌هایی که پکن از جنگ روسیه در اوکراین گرفته، همخوانی دارد، جایی که درگیری طولانی و بسیج بین‌المللی علیه متجاوز به طور جدی به روسیه آسیب رساند.
 
برتری نظامی چین تا 2035
پنتاگون تأکید دارد که برنامه‌ریزی چین به صراحت احتمال دخالت آمریکا را در نظر می‌گیرد. ارتش آزادی‌بخش خلق به جای آماده شدن برای درگیری محدود، مفاهیم و قابلیت‌های خود را در برابر یک «دشمن قوی» یعنی ایالات متحده می‌سنجد. این شامل حملات دقیق دوربرد، عملیات سایبری، جنگ فضایی و بازدارندگی هسته‌ای است که برای تضعیف یا جلوگیری از مداخله آمریکا طراحی شده‌اند. در حوزه هسته‌ای، چین در حال گسترش زرادخانه خود به بیش از هزار کلاهک تا سال ۲۰۳۰ است. ذخایر این کشور تا سال ۲۰۲۴ در سطح ۶۰۰ کلاهک باقی مانده بود، اما مسیر کلی بدون تغییر است. پیشرفت چین شامل سیستم‌های پرتاب، قابلیت‌های هشدار اولیه و ساختارهای فرماندهی و کنترل است که بازدارندگی هسته‌ای انعطاف‌پذیرتر و قابل بقا ایجاد می‌کند. چین همچنین در توسعه حسگرهای مادون قرمز مستقر در فضا و سیستم‌های شناسایی سرمایه‌گذاری کرده است تا زمان تصمیم‌گیری در بحران‌ها را کاهش دهد.
گزارش پنتاگون پیش‌بینی می‌کند که چین بیش از ۱۰۰ موشک بالستیک قاره‌پیما DF-31 با سوخت جامد را در سیلوهای نزدیک مرز مغولستان مستقر کرده است. این پیشرفت‌ها با سیاست هسته‌ای دفاع از خود و سیاست عدم استفاده اول چین همراه است و نشان‌دهنده تغییر از بازدارندگی حداقلی به بازدارندگی قابل بقا و انعطاف‌پذیر است. این رویکرد، خطر محاسبه اشتباه در دوره‌های تنش شدید را افزایش می‌دهد و همزمان پکن را قادر می‌سازد تا احتمال مداخله آمریکا یا متحدانش در یک درگیری منطقه‌ای مانند تایوان را کاهش دهد.
در زمینه نیروی دریایی، چین تا اواخر سال ۲۰۲۵ سه ناو هواپیمابر عملیاتی شامل لیائونینگ، شاندونگ و فوجیان در اختیار دارد. ناو فوجیان که به سیستم CATOBAR با پرتاب الکترومغناطیسی مجهز است، توانایی پرتاب هواپیماهای سنگین‌تر و افزایش برد عملیاتی را فراهم می‌کند. 
این ناو قابلیت استفاده از جنگنده رادارگریز J-35، هواپیمای ارتقا یافته J-15T و هواپیمای هشدار و کنترل زودهنگام AEW&C KJ-600 را دارد. ناوهای هواپیمابر چین تا سال ۲۰۳۵ به حدود شش کشتی افزایش خواهد یافت، در حالی که تعداد کل کشتی‌های نیروی دریایی به 435 کشتی خواهد رسید و توانایی عملیاتی آنها در مناطق فراتر از زنجیره جزایر اول، مانند دریای فیلیپین و اقیانوس هند، افزایش می‌یابد.  
جنگ تمام عیار ملی
چین برنامه‌های خود را نه صرفاً برای درگیری‌های محدود، بلکه برای «جنگ تمام‌عیار ملی» طراحی کرده است؛ مفهومی که فراتر از میدان نبرد نظامی است و شامل تاب‌آوری اقتصادی، ظرفیت صنعتی، کنترل اطلاعات و ادغام «غیرنظامی-نظامی» می‌شود. بر اساس این دیدگاه، درگیری با تایوان نه تنها یک سناریوی مجزا نیست، بلکه بخشی از جاه‌طلبی گسترده‌تر چین برای جایگزینی ایالات متحده به عنوان قدرت غالب در هند و اقیانوسیه محسوب می‌شود.
از دیدگاه پنتاگون، بازدارندگی در برابر چین حساس به زمان است. افزایش توانایی‌های نظامی و هسته‌ای پکن، موازنه قدرت در اطراف تایوان را به شکل فزاینده‌ای به نفع چین تغییر می‌دهد و در صورت ادامه مسیر، سال‌های آینده تعیین‌کننده خواهند بود که آیا چین اقدام نظامی را عملی یا بسیار پرهزینه می‌داند. محاسبه این ریسک نه تنها به دفاع تایوان، بلکه به اعتبار بازدارندگی آمریکا و متحدان آن در سراسر منطقه بستگی دارد. در کنار تقویت نظامی، پکن پاکسازی‌های گسترده‌ای علیه فساد در ارتش آزادی‌بخش خلق را آغاز کرده است. این اقدامات کوتاه‌مدت ممکن است باعث کند شدن برخی پروژه‌ها شود، اما در بلندمدت موجب بهبود کلی عملکرد PLA  خواهد شد. گزارش پنتاگون تأکید می‌کند که این پاکسازی‌ها به ویژه در صنایع موشکی و هسته‌ای چین قابل توجه است و تأثیراتی بر آمادگی عملیاتی کوتاه‌مدت دارد.

برش

تغییر موازنه منطقه‌ای شرق
این تحولات باعث نگرانی متحدان ایالات متحده در منطقه شده است. ژاپن، استرالیا و کشورهای جنوب شرق آسیا افزایش فعالیت‌های نظامی چین، از جمله استقرار ناو هواپیمابر فوجیان و آزمایش موشک‌های بالستیک دوربرد را با دقت زیر نظر دارند و آماده پاسخگویی هستند. تحلیلگران می‌گویند چین با تمرکز بر زنجیره جزایر و حضور در غرب اقیانوس آرام، قصد دارد حضور نظامی آمریکا را محدود کرده و در عین حال، توانایی اعمال قدرت خود را فراتر از مرزهای ملی افزایش دهد.
با توجه به تمام این عناصر، ارزیابی پنتاگون نشان می‌دهد که سال‌های آینده برای منطقه آسیا و اقیانوسیه سرنوشت‌ساز خواهد بود. ترکیب نوسازی نظامی، گسترش هسته‌ای، توسعه نیروی دریایی و تمرکز بر تایوان نشان می‌دهد که پکن در حال ایجاد یک قدرت فراگیر است که توانایی بازدارندگی در برابر مداخله خارجی و پیشبرد اهداف استراتژیک بلندمدت خود را دارد.