روایتی از عشق پایانناپذیر به خدمت بیچشمداشت در مناطق محروم
معلم هوراندی خانهاش را کلاس درس کرد
از برپایی کتابخانه کلاسی و اجرای طرح «شکوفههای دانش» تا برگزاری کلاسهای تقویتی رایگان و حالا تبدیل خانه به کلاس درس در روزهایی که به دلیل جلوگیری از شیوع آنفلوانزا، کلاسهای درس مدارس آذربایجان شرقی غیرحضوری شده؛ حافظ مهدیزاده، معلم نامآشنای مدرسه استاد شهریار شهرستان هوراند، پس از 21 سال تدریس در مقطع ابتدایی بویژه پایههای یکم و دوم این مقطع، نه خستگی میشناسد و نه از خلاقیتها و جستوجوهایش برای بهبود تدریس و تأثیرگذاری بیشتر بر دانشآموزان دست برداشته است. او که بهعنوان معلم نمونه کشوری، خلاقیتها و ابداعات مؤثرش در شیوه تدریس، با تقاضاها و درخواستهای زیادی برای تدریس در شهرها و مناطق و مدارس برخوردار مواجه شده است، همچنان تدریس در منطقه محروم هوراند را به پاسخ مثبت به این درخواستها ترجیح میدهد و معتقد است:«دانشآموزان مناطق کمبرخوردار از نظر امکانات آموزشی با کمبود مواجه هستند، به همین دلیل سعی کردم از طریق ابزارهای دستساز آموزشی و استفاده از خلاقیت و نوآوری دانشآموزان، مشابه امکاناتی را که مدارس شهری از آن بهرهمند هستند، ایجاد کنم.»این آموزگار، دانشآموخته رشته آموزش ابتدایی از دانشگاه تربیت معلم پردیس علامه امینی است که پس از ۲۱ سال خدمت در دستگاه تعلیم و تربیت استان، تدریس در کلاس اول ابتدایی را که به گفته آموزگاران، یکی از سختترین پایههای تحصیلی و شیرینترینها به شمار میآید، در سال تحصیلی ۱۴۰۵-۱۴۰۴ عهدهدار شده است؛ کلاسی با جمعیت دانشآموزی تقریباً ۲۰ نفره؛ ۲۰ پسر کلاساولی با شوق آموختن و شیطنتهای خاص خودشان که مدیریت هر کدام نیاز به انرژی زیادی دارد. مهدیزاده میگوید:«بجز سالهای تدریس در روستا که اغلب چند پایه بودند، کل سالهای خدمتم را در پایههای اول و دوم ابتدایی بهخصوص پایه اول گذراندهام و علاقه خاصی به تدریس در این پایه دارم.»این آموزگار که هر ۲۱ سال خدمتش را در مقطع ابتدایی بهعنوان شالوده شکلگیری پایه دانش و شخصیت دانشآموزان و در مناطق کمبرخوردار و روستاهای صعبالعبور هوراند سپری کرده است، به ایسنا میگوید:«با توجه به غیرحضوری شدن مدارس به علت شیوع بیماری، متوجه شدم چند نفر از دانشآموزانم نمیتوانند از طریق گوشی در کلاسهای آنلاین شرکت کنند و برای حل این مشکل، سعی کردم با رعایت اصول بهداشتی، آموزش حضوری را جایگزین آموزش غیرحضوری کنم.»
او میافزاید:«خانوادهها هم پیگیر بودند و همکاری و نقش مؤثری در یادگیری دانشآموزان داشتند. بیشتر وقتها آموزش حضوری را بعد از زمان کلاسهای آنلاین و بعدازظهر در خانه انجام میدهیم. کلاسهای حضوری به ویژه در پایه اول ابتدایی در فرآیند یادگیری و تثبیت یادگیری دانشآموزان بسیار مهم است. شاید در پایههای بالاتر چندان مشکلی پیش نیاید، اما چون پایه اول زیرساخت یادگیری دانشآموزان در پایههای بالاتر است، هر گونه ضعف در فرآیند یادگیری و آموزش، در پایههای بالاتر قابل جبران نخواهد بود.»
مهدیزاده با مروری بر تجارب تدریس غیرحضوری در دوران پاندمی کرونا میگوید:«یادم هست در زمان کرونا، دانشآموزی داشتم که از یکی از روستاهای دورافتاده در مدرسه ما درس میخواند و چون وضعیت اینترنت در آن روستا خوب نبود، بیشتر وقتها از طریق تماس تلفنی محتوای آموزشی را برای آن دانشآموز توضیح میدادم.»
او معتقد است، مسئولیت معلم فقط محدود به ساعات رسمی کلاس درس نیست و در شرایطی که دانشآموزان با موانع آموزشی مواجه میشوند، همراهی و حمایت آموزشی یک ضرورت حرفهای و اخلاقی است.
مهدیزاده تأکید میکند:«هیچ دانشآموزی به دلیل شرایط موجود نباید از حق یادگیری محروم بماند و موفقیت دانشآموز بزرگترین انگیزه و پاداش برای یک معلم است.»
