ناصر تقوایی چهره‌ای ملی بود که قدرش در زمان حیات به درستی دانسته نشد. سینمای تقوایی به شکلی بود که «فن» پیدا نمی‌کرد. این به معنای نبود طرفداران پرتعداد بود. طرفداران با حمایت خود امکان می‌دهند صدای هنرمند به جایی برسد، مانند فیلمسازانی چون بیضایی، کیمیایی، کیارستمی و مهرجویی که این موقعیت را به نحوی داشتند، اما کسی مثل ناصر تقوایی که با زبان کار می‌کرد و مسأله اصلی‌اش اصولاً زبان بود، چنین حمایتی نداشت. تقوایی نگاه نوستالژیک به پدیده‌ها نداشت، برخلاف استاد بزرگی مانند علی حاتمی. او حتی به جنوب نیز نگاه نوستالژیک نداشت. با اینکه بچه آبادان بود، اما تعصبش فراتر بود و مقیاسش ایران بود. او یک مرد ملی بود که داشت به زبان سینما اضافه می‌کرد و تألیف تازه‌ای انجام می‌داد. با آن همه پایمردی برای ایران و فرهنگ و سینما، او جلوتر از زمانه‌اش بود.

از صحبت‌های حمید نعمت‌الله 
در شب «قرار دلتنگی برای ناصر تقوایی» 
در کافه نشر ثالث به نقل از ایسنا