«نوشتن» از تعلیم و تربیت عمومی حذف شده که این موضوع بدتر است؛ بچهها دیگر چیزی با قلم نمینویسند، کتابهای آمادهای با عنوان «کتاب کار» برای دانشآموزان طراحی شده که غالباً مطالبشان سست و غلط است و آنها فقط جوابهای تککلمهای مینویسند و یا پاسخ را تیک میزنند. در روزگاری که ما دانشآموز بودیم، مطالب را رونویسی میکردیم؛ مثلاً یک شعر را از اول تا آخر مینوشتیم. حتی مطالب درسهای دیگر را هم مینوشتیم؛ مثلاً مسأله ریاضی را نوشته و بعد جوابش را میدادیم. اما الان بچههایی که به دانشگاه میآیند، نوشتن بلد نیستند. نوشتن متن تخصصی منظورم نیست، آنها نوشتن معمولی را هم بلد نیستند و باید سؤالاتی به آنها بدهیم که جوابش چندکلمهای باشد و از نوشتن سه چهار جمله عاجز هستند. این چه سوادی است؟ اینکه دانشآموزان نتوانند بنویسند خطرناکتر از این است که به جای اینکه بگویند «خوبه» میگویند «اوکی» یا به جای «وقت» میگویند «تایم».
از هشدارهای اسماعیل امینی درباره زبان فارسی در گفتوگو با ایسنا
