مهری رنجبر/ سرانجام بوکسورهای زن ایرانی رسماً روی رینگ مسابقات بین‌المللی رفتند؛ اتفاقی تاریخی که ۱۷ سال از زمان مطرح شدنش می‌گذرد. 
مهرماه ۱۳۸۸، زمانی که حضور زنان محجبه در رقابت‌های بوکس المپیک ۲۰۱۲ لندن رسمیت یافت، احمد ناطق نوری، رئیس وقت فدراسیون بوکس، وعده داد تیم ملی بوکس بانوان ایران را تشکیل دهد. او گفته بود: «با پذیرش حضور زنان محجبه در المپیک، ما نیز تیم ملی بوکس زنان را تشکیل خواهیم داد. پیش از این به دلیل مشکل پوشش مناسب، اقدامی نکرده بودیم.»
 اکنون، پس از ۱۷ سال، این وعده به واقعیت تبدیل شده و زنان بوکسور ایرانی با پوشش اسلامی وارد رینگ شده‌اند؛ آن‌هم در میدان بزرگ بازی‌های آسیایی جوانان بحرین. فدراسیون بوکس در سکوت خبری، تیمی سه‌نفره متشکل از نازنین فاطمه داوودی، یکتا صحرایی و فاطمه رستگار را به ترتیب در اوزان ۵۴، ۷۵ و ۸۰+ کیلوگرم آماده اعزام کرد.
 اولین مبارزه تاریخی را نازنین فاطمه داوودی انجام داد. او نمایشی شجاعانه داشت، اما در نهایت از دور رقابت‌ها کنار رفت. 
با این حال، حضور او آغاز راهی تازه برای بوکس زنان ایران بود. دختران بوکسور انگیزه و روحیه‌ای بالا دارند و گزارش‌ها حاکی از آن است که پس از بحرین، ریاض دومین میدان بین‌المللی آنان خواهد بود.
 به نظر می‌رسد فدراسیون ترجیح می‌دهد فعلاً بدون هیاهو این مسیر را ادامه دهد؛ گویی می‌خواهد در سکوت پیش برود تا روزی که اولین مدال به‌دست آید و آنگاه از «درخشش دختران بوکسور ایرانی» به‌طور رسمی پرده‌برداری کند.