مریم سالاری - رضا عدالتی پور
گروه دیپلماسی

تثبیت رویکرد صلح‌طلبی ایران

احمد دستمالچیان
سفیر اسبق ایران در لبنان و اردن

در چنین فضایی تمرکز بر تقویت رویکرد صلح‌طلبانه و عدالت‌محور ایران در عرصه بین‌المللی اهمیت حیاتی دارد. ایران همواره به عنوان کشوری فعال در حوزه صلح و قابل اعتماد در تعاملات جهانی شناخته شده و برخلاف برخی بازیگران بین‌المللی، هیچ‌گاه سیاست جنگ‌طلبانه را دنبال نکرده است.
 در این چهارچوب، حضور پزشکیان باید فرصتی برای گفت‌وگو و مذاکره با تمامی کشورهای جهان فراهم آورد و پیام اصلی کشور، یعنی پیام انقلاب اسلامی در زمینه صلح و عدالت، به صورت روشن و شفاف منتقل شود. این رویکرد نه تنها اعتبار ایران را در عرصه بین‌المللی تقویت می‌کند، بلکه زمینه‌ساز کاهش تنش‌ها، حل بحران‌های منطقه‌ای و ایجاد فضای همکاری و اعتماد متقابل خواهد بود. پیشنهاد عملی این است که تیم دیپلماتیک همراه پزشکیان در قالب مذاکرات دو یا چندجانبه، راهبردهای مشخصی برای ارتقای شفافیت برنامه‌های هسته‌ای، تعامل سازنده با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و ارائه گزارش‌های اجمالی اما قابل اتکا آماده کند. این اقدام می‌تواند اروپایی‌ها را به تمدید فرصت‌های دیپلماتیک ترغیب کند و ایران را از فشارهای تحریمی فوری دور نگه دارد.

وظیفه ایران مقاومت هوشمندانه است

سیدرسول موسوی
سفیر پیشین ایران در تاجیکستان و فنلاند

در شرایط پیچیده کنونی نظام بین‌الملل، واقع‌بینی کلید مدیریت مؤثر است. اروپا در برابر آمریکا تقریباً منفعل است و نه فقط در موضوع ایران بلکه در مسائل منطقه‌ای و حتی فناوری‌های پیشرفته مانند هوش مصنوعی، هیچ ابتکار مستقلی ندارد. نگرانی اصلی اروپا، اوکراین است و در منطقه نیز کشورهای اطراف ایران تحت تأثیر سیاست‌های رژیم صهیونیستی عملکردی منفعلانه دارند. در آمریکا نیز برداشت فعلی این است که برنامه هسته‌ای ایران تحت کنترل است و نیازی به مذاکره فوری دیده نمی‌شود.
در چنین شرایطی مهم‌ترین وظیفه ایران تمرکز بر قدرت ملی، انسجام داخلی و مقاومت هوشمندانه است. همان‌طور که یک کشتی‌گیر قوی می‌تواند در خاک موقعیت خود را حفظ و حریف را کنترل کند، ایران نیز باید توان داخلی خود را به‌عنوان اهرم اصلی مدیریت شرایط به کار گیرد و انتظار تغییرات فوری از اروپا و آمریکا را نداشته باشد.
سفر آقای پزشکیان به نیویورک فرصتی است برای ارائه مواضع روشن ایران و تثبیت پیام کشور در عرصه بین‌المللی. مأموریت اصلی ایشان نباید انتظار تغییرات ناگهانی سیاست غرب باشد، بلکه باید با دید واقع‌بینانه از ملاقات‌ها، گفت‌وگو با رسانه‌ها، حضور در نشست‌های مجمع عمومی و تعامل با گروه‌های مؤثر اقتصادی و سیاسی استفاده کند تا زمینه مذاکرات جامع و بلندمدت فراهم شود. همچنین این سفر باید فرصت تقویت روابط ایران با چین، روسیه و همسایگان را هم در نظر داشته باشد و انسجام ملی و توان دفاعی به‌عنوان پشتوانه‌ای مستحکم برای مقابله با فشارها و تهدیدهای بین‌المللی برجسته شود. در این چهارچوب، دیپلماسی صبور، محکم و واقع‌بینانه می‌تواند مسیر عبور از این مقطع حساس را هموار کند و نشان دهد که ایران آماده مدیریت هوشمندانه چالش‌هاست.

الگوبرداری از چین و روسیه

حسین قریبی
سفیر پیشین ایران در برزیل

دور کردن سایه جنگ و تهدیدات احتمالی از ایران، امروز یکی از مسائل اساسی کشور است و بازتاب آن را می‌توان در اعتماد بازار و فضای کسب‌‌وکار مشاهده کرد. برای ارزیابی دقیق این وضعیت، سنجش‌های مستند می‌تواند تصویری روشن به مسئولان ارائه دهد. 
در این میان، ظرفیت ابتکار عمل رئیس‌جمهوری و الزامات سیاست‌های کلان نظام اهمیت ویژه‌ای دارد، به‌ویژه طی حضور او در مجمع عمومی سازمان ملل متحد که مهم‌ترین رویداد بین‌المللی سالانه به شمار می‌رود. 
با این حال، مدت اقامت هیأت‌های عالی‌رتبه ایران در نیویورک معمولاً محدود به چهار روز است و سنت‌های اداری شکل‌گرفته از دهه هشتاد شمسی باعث شده بخشی از این زمان صرف دیدارهای تکراری با مقیمان یا ملاقات‌هایی کم‌اهمیت با مقامات برخی کشورها شود. چنین برنامه‌هایی ارزش محتوایی بالایی ندارند و می‌توانند به اتلاف وقت عالی‌ترین مقام اجرایی کشور در شرایط حساس بین‌المللی منجر شوند.
با توجه به مقدمات فوق، مهم‌ترین اقدام رئیس‌جمهوری برای تأمین منافع ملی باید متمرکز بر تغییر رویکرد آمریکا نسبت به کشورمان و کنار نهادن یا کم‌اثر کردن سیاست فشار حداکثری دولت ترامپ باشد. 
مجموعه اقدامات و ابتکارات مشابه در شهریور سال 1392 در این قالب، قابلیت بازبینی و توجه دارند. 
همچنین مدل دیپلماسی مستقیم رهبران چین و روسیه حاوی تجربه‌های قابل اعتنایی برای هیأت کشورمان است. تعامل مستقیم و دیپلماتیک با طرف‌های خارجی برای تأمین منافع ملی نه به معنای گذشت از اقدامات مجرمانه و دشمنی‌های ظالمانه آنهاست و نه باید چیزی از میزان و سطح آمادگی عمومی کشور برای مقابله با دسیسه‌ها و تهدیدات آنها بکاهد. 
ابزار دیپلماسی در کنار سایر ابزارهای تأمین منافع ملی کارکردهایی دارد که بویژه در شرایط خطیر جاری می‌تواند اثرگذار باشد. 
یکی از کارکردهای مهم سازمان ملل متحد چیزی است که اصطلاحاً به آن «ظرفیت گردهمایی» گفته می‌شود، به‌صورتی‌که بدون تشریفات معمول یا هرگونه مقدماتی که به‌صورت طبیعی در مناسبات دیپلماتیک رعایت آنها الزامی است، شرایط تعامل ساده و مستقیم بین رهبران کشورها فراهم  می‌شود. 
این فرصتی است که رئیس‌جمهوری نباید اجازه دهند به‌راحتی از کف برود.

اهمیت دیپلماسی در یک هفته پایانی

امیرعلی ابوالفتح
کارشناس مسائل آمریکا

در یک هفته باقی‌مانده تا بازگشت قطعنامه تحریم‌ها، بحث درباره نقش احتمالی محمدرضا پزشکیان در نیویورک و امکان ایجاد کانال مذاکره با رئیس‌جمهوری آمریکا پررنگ شده است. برخی پیشنهادها حتی شامل اقدامات آوانگارد برای جلوگیری از قرار گرفتن ایران تحت فصل هفتم منشور سازمان ملل است. با این حال، واقعیت نشان می‌دهد که هر دیدار فردی، حتی با شخصیتی مانند ترامپ، بیشتر بار روانی و رسانه‌ای دارد تا اثر ملموس در کاهش تحریم‌ها یا تغییر سیاست‌های آمریکا. تجربه دیدارهای ترامپ با رهبران کره شمالی و روسیه نشان داد که گفت‌و‌گوهای رودررو ممکن است در کوتاه‌مدت امید ایجاد کند، اما تغییر واقعی در تصمیم‌گیری‌های استراتژیک به دنبال ندارد.
از منظر عملی، ساختار تصمیم‌گیری آمریکا مستقل از شخصیت رئیس‌جمهوری عمل می‌کند و هر توافق واقعی مستلزم پذیرش شروط سخت واشنگتن، شامل محدودیت برنامه هسته‌ای، موشکی و منطقه‌ای است. بنابراین بدون برنامه‌ریزی دقیق و آمادگی داخلی، هیچ اقدام دیپلماتیک فوری نتیجه ملموسی نخواهد داشت. تجربه تاریخی ایران، از جمله جنگ ۱۲‌روزه با اسرائیل، نشان می‌دهد که اقدامات بازدارنده باید دقیق، سنجیده و با محاسبه پیامدهای کوتاه‌مدت و بلندمدت انجام شوند. خروج از معاهده‌های بین‌المللی یا توسعه سلاح هسته‌ای بدون تحلیل همه‌جانبه می‌تواند کشور را در معرض بحران‌های جدی قرار دهد.
هر اقدام دیپلماتیک یا نظامی باید با اطلاعات دقیق، تحلیل جامع و اجماع داخلی همراه باشد. در مواجهه با آمریکا، با وجود دشمنی آشکار، واشنگتن از ریسک جنگ تمام‌عیار پرهیز می‌کند و تنها با اقدامات محدود مانند بمباران زیرساخت‌ها فشار وارد می‌کند. بنابراین، سفر پزشکیان به نیویورک باید در چهارچوب واقعیات محدودیت‌های عملی و ساختار سیاسی آمریکا ارزیابی شود و هر اقدام احتمالی با منافع ملی، محاسبه دقیق پیامدها و آماده‌سازی توان دفاعی کشور همراه باشد.

ارائه ابتکار امنیت و توسعه منطقه‌ای

آریابرزن محمدی
استاد دانشگاه و کارشناس مسائل آمریکا

در آستانه مجمع عمومی سازمان ملل، سفر رئیس‌جمهوری به نیویورک فرصت و چالش هم‌زمانی برای ایران ایجاد کرده است. فعال شدن مکانیزم ماشه و بازگشت تحریم‌ها تهدید سیاسی و اقتصادی جدی است، اما این شرایط می‌تواند با راهبرد دیپلماتیک هوشمندانه به اهرمی برای مدیریت بحران تبدیل شود. محور اصلی این راهبرد شامل دیپلماسی هدفمند، تقویت تاب‌آوری اقتصادی و بنیه نظامی و اجتناب از تشدید تنش‌های بی‌مورد است. در این چهارچوب، آقای پزشکیان به ‌عنوان نماینده ایران نقش محوری دارد. مهم‌ترین اقدام او در نیویورک، دیدار با رهبران کشورهای همسایه و اروپایی است تا روابط منطقه‌ای و بین‌المللی ایران تقویت شود و ظرفیت چانه‌زنی تهران افزایش یابد. همچنین، پزشکیان باید به‌صورت مفصل بیانیه مشترک ایران، روسیه و چین را مطرح کند و مشروعیت بازگرداندن مکانیزم ماشه و تحریم‌ها را زیر سؤال ببرد، با تأکید بر ناعادلانه بودن روند و آسیب آن به نظم و عدالت جهانی.
ایران از منظر فنی می‌تواند با ارائه بسته‌های شفافیت مرحله‌ای به آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، با حفظ عزت ملی، تردید دیگر کشورها درباره صلح‌آمیز بودن برنامه هسته‌ای ایران را کاهش دهد و مانع اجماع کامل علیه کشور شود. هم‌زمان، تقویت تاب‌آوری اقتصادی شامل استفاده هدفمند از ذخایر ارزی، ایجاد کانال‌های مالی جایگزین، حمایت از صادرات و اطلاع‌رسانی شفاف به جامعه ضروری است. در حوزه نظامی نیز ارتقای توان دفاعی، سامانه‌های سایبری و دریایی و حفظ آمادگی نیروهای مسلح اهمیت دارد، بدون آنکه اقدامات هیجانی موجب تشدید فشار بین‌المللی شود.
همچنین، ایران می‌تواند با ابتکار «امنیت و توسعه منطقه‌ای» و تمرکز بر نقش اخلاقی و حقوقی اسرائیل در منطقه، اجماع سیاسی بین‌المللی ایجاد کند، ظرفیت دیپلماتیک خود را افزایش و فشارها را کاهش دهد. ایران باید میان مقاومت هوشمندانه و دیپلماسی فعال تعادل برقرار کند و سفر رئیس‌جمهوری به نیویورک را به فرصتی برای افزایش قدرت چانه‌زنی و مدیریت فشارهای جهانی تبدیل کند.

تحرک دیپلماتیک برای مشروعیت‌زدایی از ماشه و تحریم‌ها

رحمن قهرمانپور
کارشناس مسائل استراتژیک

در آستانه برگزاری مجمع عمومی سازمان ملل، نقش محمدرضا پزشکیان به‌ عنوان نماینده ایران در نیویورک اهمیت ویژه‌ای پیدا کرده است. مهم‌ترین مأموریت او، ایجاد تحرک دیپلماتیک گسترده و مشروعیت‌زدایی از بازگرداندن مکانیزم ماشه و تحریم‌هاست. بیانیه مشترک ایران، روسیه و چین نشان می‌دهد این روند ناعادلانه است و می‌تواند نظم جهانی را تهدید کند، جنوب جهانی را متضرر کند و عدالت بین‌المللی را به خطر اندازد؛ بنابراین، ارائه این دیدگاه در مجمع عمومی باید با جزئیات و شفافیت کامل انجام شود. سه محور اصلی برای اقدامات پزشکیان در نیویورک قابل تبیین است: اول، دیدار با رهبران کشورهای همسایه و تأکید بر همکاری‌های منطقه‌ای، بویژه در دوره پس از فعال شدن مکانیزم ماشه. این اقدام می‌تواند نقش ایران را در ثبات منطقه‌ای و هماهنگی با همسایگان تقویت کند و پیام مقاومت دیپلماتیک و آماده‌سازی برای مدیریت فشارهای بین‌المللی را منتقل کند. دوم، دیدار با رهبران اروپایی، به‌ویژه اعضای تروئیکای اروپایی، برای ایجاد کانال‌های مستقیم دیپلماتیک و نشان دادن ظرفیت ایران در پیشبرد گفت‌وگوهای جدی و مبتنی بر منافع ملی. سوم، تلاش برای زیر سؤال بردن مشروعیت بازگرداندن مکانیزم ماشه و تحریم‌ها، با ارائه تحلیل‌های سیاسی و حقوقی درباره ناعادلانه بودن این روند و پیامدهای آن بر نظم و عدالت جهانی.
تمرکز بر این سه محور، با تقویت موقعیت ایران در مجمع عمومی، نشان می‌دهد تهران فعالانه و با ابتکار عمل در عرصه جهانی حضور دارد و واکنشی در برابر فشارهای بین‌المللی است. اقدامات پزشکیان می‌تواند به ایجاد تحرک دیپلماتیک واقعی، بازگرداندن ایران به میز گفت‌و‌گو و مدیریت فشارها کمک کند، بدون آنکه کشور وارد مسیر هیجانی یا تسلیم‌محور شود.

فرصتی برای نشان دادن اراده عملی ایران

ابوالقاسم دلفی
سفیر پیشین ایران در فرانسه

سفر رئیس‌جمهوری مسعود پزشکیان به نیویورک یکی از پیچیده‌ترین مقاطع دیپلماسی ایران در سازمان ملل است و این پرسش مطرح می‌شود که آیا حضور او می‌تواند وضعیت کنونی را تغییر دهد و در صورت امکان، چه اقدام مؤثری می‌تواند انجام شود. تجربه سفر سال گذشته نشان می‌دهد که حتی با برگزاری ملاقات‌های متعدد با کشورهای مختلف بویژه اروپایی‌ها، بسیاری از وعده‌ها عملیاتی نشده و روابط با اروپا متشنج‌تر شده است. اروپایی‌ها در مسیر فعال‌سازی مکانیزم اسنپ‌بک پیش رفته و منتظر رسیدن به ضرب‌الاجل برجام هستند. یکی از محورهای کلیدی تفاهمنامه قاهره با آژانس است که هدف آن تثبیت نقش آژانس به عنوان مرجع گزارش‌دهنده وضعیت هسته‌ای ایران و شفاف‌سازی برنامه‌های هسته‌ای کشور بود. از زمان امضای تفاهمنامه تاکنون اقداماتی مانند بازدید از سایت‌های سالم و تهیه گزارش از سایت‌های آسیب‌دیده انجام نشده است. این ناکامی‌ها باعث بدبینی غربی‌ها و اروپایی‌ها نسبت به تعهدات ایران شده و احتمال وقت‌کشی تا پایان ضرب‌الاجل برجام را افزایش داده است. پزشکیان باید از این سفر برای ملاقات با تمامی طرف‌ها استفاده کند و پیام روشنی از اراده عملی ایران ارائه دهد. تنها در صورتی که تفاهمی با آژانس حاصل شود و توان هسته‌ای کشور به صورت شفاف گزارش شود، ایران می‌تواند از فشار تحریم‌ها و مکانیزم‌های بازگشت تحریم‌ها مانند اسنپ‌بک فاصله بگیرد. در غیر این صورت، سفر مشابه سال گذشته بدون دستاورد عملی باقی خواهد ماند. بنابراین مأموریت اصلی سفر، تثبیت تعهد ایران به همکاری با آژانس و نمایش اراده جدی برای پایبندی به توافق‌هاست؛ اقدامی که می‌تواند مسیر دیپلماسی کشور را در این مقطع حساس تضمین کند و فرصت ایجاد اعتماد و کاهش فشارها را فراهم آورد.

ضرورت ائتلاف‌سازی با کشورهای مختلف

محسن روحی صفت
دیپلمات ارشد بازنشسته

سفر رئیس ‌جمهوری به نیویورک فرصتی حساس برای دیپلماسی ایران است و هدف اصلی آن باید اصلاح ذهنیت بین‌المللی درباره نقش ایران در منطقه و نظام بین‌الملل باشد. در این سفر ضروری است که پیام روشنی منتقل شود: ایران همواره قربانی تهدیدها و اقدامات جنگ‌طلبانه اسرائیل بوده و نه آغازگر درگیری. دهه‌ها تبلیغات اسرائیل مبنی بر تهدید ایران با بمب هسته‌ای و برنامه حمله به این کشور، تصویر نادرستی از ایران در اذهان دیپلمات‌ها و سران کشورها ایجاد کرده است؛ تأکید بر واقعیت قربانی بودن ایران می‌تواند این ذهنیت غلط را اصلاح کند و زمینه اعتمادسازی دیپلماتیک را فراهم آورد. یکی دیگر از محورهای مهم، ائتلاف‌سازی با کشورهای مختلف است تا ایران بتواند حمایت و اعتراف بین‌المللی برای مواضع خود کسب کند. در شرایط سیال و ناپایدار نظام بین‌الملل، مذاکره بهترین راهکار است؛ دیپلمات‌ها می‌توانند بحران‌ها را پایان دهند، در حالی که عدم مذاکره هیچ منفعتی برای کشور ندارد. حتی اگر امکان دیدار دوجانبه با رئیس ‌جمهوری آمریکا فراهم شود، این اقدام هیچ زیانی برای ایران نخواهد داشت و می‌تواند نشان‌دهنده آمادگی عملی ایران برای گفت‌وگو باشد.  نکته دیگر، لابیگری در آمریکا است؛ برخلاف بسیاری از کشورها ایران هیچ ساختار قانونی و مستقر برای لابیگری ندارد. این سفر می‌تواند فرصت مناسبی برای پایه‌گذاری یک سازمان لابیگری ایرانی در آمریکا باشد، حتی با مشارکت یهودیانی که علیه اسرائیل موضع دارند، تا حضور ایران در عرصه سیاست بین‌الملل تقویت شود.‌ در مجموع، مأموریت اصلی سفر پزشکیان اصلاح ذهنیت بین‌المللی، تقویت ائتلاف‌ها، نشان دادن اراده جدی ایران برای مذاکره و پایه‌گذاری لابیگری مؤثر است. بهره‌گیری حداکثری از این فرصت، می‌تواند مسیر دیپلماسی کشور را در مقطع حساس فعلی تضمین کند و زمینه‌ساز کاهش فشارها و ایجاد اعتماد در روابط بین‌المللی شود.

فرصت برای اصلاح ذهنیت های بین المللی

اکبر فرازی
سفیر پیشین ایران در رومانی و مجارستان

سفر آقای پزشکیان به نیویورک در حالی انجام می‌شود که تمرکز رسانه‌های جهانی عمدتاً بر تعامل ایشان با مقامات آمریکایی است. 
اگر فرصت ملاقات رودررو فراهم نشود، رئیس ‌جمهوری می‌تواند از ظرفیت‌های دیگر بهره ببرد؛ گفت‌و‌گو با خبرنگاران و رسانه‌ها، حضور در نشست‌های مجمع و تعامل با لابی‌های قدرتمند می‌تواند پیام آمادگی ایران برای مذاکره و تعامل سازنده را منتقل کند. 
همچنین، ملاقات با سرمایه‌گذاران و صاحبان صنایع آمریکایی، بویژه در حوزه نفت و فناوری، می‌تواند زمینه‌ساز جذب سرمایه و توسعه اقتصادی شود. 
این اقدامات به شرط مهیا بودن زمینه سیاسی، امکان کاهش اثر تحریم‌ها و ایجاد اعتماد اولیه را فراهم 
می‌کند.
به علاوه، این سفر فرصتی برای اصلاح ذهنیت بین‌المللی درباره ایران است؛ تأکید بر اینکه کشور همواره قربانی تهدیدها و اقدامات جنگ‌طلبانه اسرائیل بوده و نه آغازگر درگیری، می‌تواند تصویر نادرست ایجادشده در مجامع دیپلماتیک غرب را تصحیح کند. 
در مجموع، مأموریت اصلی سفر پزشکیان، آغاز مسیر مذاکرات مستقیم، نشان دادن اراده عملی ایران برای تعامل، تثبیت دیپلماسی و ایجاد فرصت‌های اقتصادی و سرمایه‌گذاری است. 
حتی اگر دستاورد فوری حاصل نشود، این اقدامات می‌تواند به کاهش تنش‌ها، باز کردن گره‌های دیپلماتیک و تقویت جایگاه ایران در عرصه بین‌الملل منجر شود و مسیر برای مذاکرات جامع آینده را هموار کند.

سفر به نیویورک بدون طرح قاطع، دستاوردی نخواهد داشت

نصرت‌الله تاجیک
سفیر پیشین ایران در اردن

یک هفته تا موعد احتمالی فعال شدن مکانیزم ماشه باقی مانده و این فرصت محدود برای جلوگیری از بازگشت تحریم‌های شش‌گانه حیاتی است. ایران باید با دیپلماسی فعال، همزمان در چند سطح تلاش کند؛ چه از طریق تمدید مهلت و چه حل‌وفصل نهایی موضوع. هرچند نتیجه قطعی دشوار است، اما تمدید موقت اقدامی راهبردی است تا فرصت دیپلماسی حفظ و از وخامت شرایط با آژانس و اروپا جلوگیری شود.
رویکرد تدریجی در شرایط کنونی ناکارآمد است، زیرا زمان اندک و احتمال موفقیت پایین است. پس از خروج آمریکا از برجام، نقش اصلی اروپا اجرای مکانیزم ماشه بود و اکنون تمرکز بر ۴۰۰ کیلوگرم اورانیوم ۶۰ درصدی ایران است. بنابراین، تهران باید همزمان با آژانس و اروپا وارد تعامل و مذاکره شود تا چهارچوبی مشترک شکل گیرد و از شدت اهرم فشار طرف مقابل کاسته شود. اروپا اکنون به نیابت از آمریکا عمل می‌کند و ایران باید با هر یک از سه کشور اروپایی رویکردی متفاوت داشته باشد؛ برای مثال، در موضوع زندانیان دوتابعیتی می‌توان از ظرفیت عفو عمومی استفاده کرد. در حالی‌که اروپا رفتار متناقضی دارد و آمریکا نیز تمایل چندانی به مذاکره نشان نمی‌دهد، تمرکز صرف بر واشنگتن بی‌نتیجه است. مشکل اصلی در داخل است؛ تا زمانی که استراتژی روشنی تعیین نشود، اقدامات تشریفاتی کارساز نخواهد بود.
اگر واقع‌بینانه نگاه کنیم، تمرکز صرف بر آمریکا راهگشا نخواهد بود و آنچه در فضای رسانه‌ای ایران برجسته می‌شود، بیشتر ساده‌سازی مسأله است. مشکل اصلی ما روشن نبودن تکلیف خودمان است. برخی تصور می‌کنند دیدار احتمالی آقای پزشکیان با ترامپ تحولی بزرگ خواهد بود، در حالی‌که اولاً چنین دیداری عملاً امکان‌پذیر نیست و ثانیاً ترامپ مطالبات مشخصی دارد که تنها از مسیر مذاکرات کارشناسی و پیوسته قابل پیگیری است. همچنین مطرح شدن بحث اختیارات به گونه‌ای است که گویی همه مشکلات در نیویورک قابل حل است، در حالی‌که ریشه مسائل در تهران قرار دارد و نیازمند تصمیمات راهبردی داخلی است. اگر استراتژی روشن و جامع برای خروج از وضعیت کنونی نداشته باشیم، هر اقدامی صرفاً به اتلاف انرژی خواهد انجامید. اقدامات نمایشی و تشریفاتی شاید در مقطعی ضرورت داشته باشند، اما به‌تنهایی کافی نیستند و جایگزین راه‌حل‌های واقعی و بنیادی نمی‌شوند.
در مورد سفر رئیس‌جمهوری به نیویورک باید گفت: اگر رئیس‌جمهوری بدون ابتکار و برنامه‌ای قاطع به نیویورک برود، دستاورد قابل‌توجهی نخواهیم داشت. راهبرد ابهام هسته‌ای نیازمند تاکتیک‌های مشخص و پیشنهادهای متنوع است تا چند سناریو روی میز باشد و چهارچوبی برای توافق با آژانس و اروپا فراهم آید تا مکانیزم ماشه اعمال نشود. همه ظرفیت‌های دیپلماتیک، حقوقی و سازمانی باید فعال شوند. در صورت بازگشت تحریم‌ها، دورزدن تحریم‌ها و مدیریت فشار اقتصادی، بویژه همکاری با چین و روسیه ضروری است. در نهایت، راهبرد و سیاست‌های عملیاتی باید در داخل کشور تدوین شود و نه در سازمان ملل یا نیویورک. حتی حضور رئیس‌جمهوری با تمام اختیارات خود بدون راهبرد مشخص نتیجه‌بخش نخواهد بود، زیرا پیچیدگی سیاست خارجی، ساختار تصمیم‌گیری آمریکا و محدودیت‌های تیم‌های مذاکره‌‌کننده مانع حل سریع موضوع است. برآورد دقیق وضعیت داخلی، شناسایی آسیب‌ها و تدوین سیاست‌های عملیاتی بر اساس شرایط جدید، همراه با سناریوهای آماده برای مذاکره رودررو، تنها مسیر مؤثر برای مدیریت این بحران و حفاظت از منافع ملی است.