گروه ورزشی/   رفتار خردمندانه و درخور ستایش حسن رنگرز، سرمربی تیم ملی کشتی فرنگی ایران، پس از فینال وزن ۵۵ کیلوگرم رقابت‌های جهانی زاگرب، تصویری کم‌نظیر از معنای واقعی مربیگری و پهلوانی به نمایش گذاشت.
او در لحظه‌ای که پیام احمدی، پدیده ۱۸ ساله کشتی ایران، با چهره‌ای سرشار از اندوه و سری فرو افتاده از شکست به سمت سالن گرم کردن بازمی‌گشت، نه فریاد زد، نه به سرزنش پرداخت و نه به دنبال مقصر گشت. رنگرز با وقاری ستودنی و آرامشی پدرانه، همچون یک روانشناس آگاه، روحیه‌ شاگرد جوان خود را ترمیم کرد و با کلامی سنجیده، به جای دامن زدن به حس ناکامی، بذر امید و انگیزه را در دل او نشاند.
این رفتار متین، درسی بزرگ برای مربیان ورزش ایران است؛ درسی که نشان می‌دهد ساختن قهرمان، بیش از هیاهو و خشونت، نیازمند درک، نجابت و هدایت هوشمندانه است. اکنون این منش پهلوانانه را باید با رفتار بخشی از فوتبالیست‌های پرمدعا و میلیاردی کشور مقایسه کرد؛ بازیکنانی که در ازای بازی‌هایی بی‌روح و نتایجی اغلب ناامیدکننده، قراردادهایی چند ده یا حتی چند صد میلیاردی دریافت می‌کنند و در عین حال همواره طلبکار هواداران و افکار عمومی‌اند. در حالی که کشتی‌گیران با کمترین امکانات و پاداش، بار غرور ملی را بر دوش می‌کشند، فوتبال ایران سال‌هاست به صحنه‌ای برای فاصله گرفتن از مردم بدل شده است.
هیچ ‌کس منکر گردش مالی عظیم صنعت فوتبال نیست، اما تداوم این حجم از هزینه و توجه برای رشته‌ای که در سطح ملی اغلب دستاوردی شایسته ارائه نمی‌کند، منطقی و قابل توجیه نیست. رفتار طلبکارانه برخی ستارگان فوتبال، در برابر فروتنی و انسانیت ورزشکارانی چون پیام احمدی و مربیانی چون حسن رنگرز، تنها یک حقیقت تلخ را آشکار می‌کند؛ فوتبال ایران بیش از هر زمان دیگر به اصلاح ساختار مالی، فرهنگی و اخلاقی نیازمند است. زمان آن فرا رسیده است که مدیران ورزش کشور، به جای استمرار و تکرار این چرخه‌ پرهزینه و کم‌ثمر، نگاهی دوباره به رشته‌هایی بیندازند که با حداقل امکانات، بیشترین افتخار و غرور را برای ایران به ارمغان می‌آورند؛ رشته‌هایی که هنوز مرام پهلوانی را بر شهرت و ثروت مقدم می‌دانند.