مرتضی گل‌پور
دبیر گروه سیاسی 

در ماه شهریور که اکنون رو به انتهاست، رهبر معظم انقلاب در فاصله دو هفته، دو بار از رئیس‌جمهوری تجلیل کردند. بار اول دوم شهریورماه در مراسم عزاداری شهادت امام رضا(ع) بود. رهبر معظم انقلاب در این مراسم با توصیه به وحدت و حفظ انسجام، فرمودند: «خدمتگزاران کشور را مردم حمایت کنند؛ رئیس‌جمهوری را حمایت کنند. رئیس‌جمهوری، پرکار و پرتلاش و پیگیر است؛ عناصر این‌جور که پرکار باشند، پرتلاش باشند، پیگیر باشند، اینها را باید قدرشناسی کرد.» نوبت دوم تجلیل رهبر انقلاب از رئیس‌جمهوری، دو هفته بعد یعنی 16 شهریور در دیدار هیأت وزیران با معظم له صورت گرفت. حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در این دیدار نیز فرمودند: «تشکر ویژه می‌کنم از رئیس‌جمهوری محترم به خاطر کار متراکم و مفیدی که ایشان انجام می‌دهند. این‌جور کار کردن و با این انگیزه‌ها کار کردن و با این روحیه کار کردن، همان چیزی است که کشور به آن نیاز دارد.» این تجلیل از رئیس‌جمهوری، با این بیانات و با این فاصله کم، آن هم در یک‌سالگی دولت چهاردهم، بیش از هر چیز مسئولیت رئیس‌جمهوری و هیأت وزیران را بیشتر می‌کند؛ این مسئولیت یا مأموریت که در انجام وظایف و مأموریت‌ها به گونه‌ای عمل شود که حمایت‌های رهبر انقلاب به بهترین شکل، پاس داشته شود. زیرا نتیجه این کار و تلاش، یا به تعبیر رهبر انقلاب ثمرات «با این انگیزه‌ها کار کردن و با این روحیه کار کردن» رئیس‌جمهوری، بیش از همه متوجه کشور و مردم می‌شود. اما این حمایت‌های رهبر انقلاب معنای دوم یا مسئولیت دومی هم دارد. این معنا و مسئولیت دوم متوجه بخش‌ها، جریان‌ها یا اشخاصی است که می‌توان آنان را مخاطبان خاص این بیانات قلمداد کرد. برای فهم اینکه معنای دوم حمایت و تجلیل رهبر انقلاب از رئیس‌جمهوری در فاصله دو هفته چه می‌تواند باشد، باید به فعل و انفعالات سیاسی در کشور تا پیش از این تاریخ‌ها نگاه کرد. پیش از این برخی جریان‌ها سازهای دیگری برای ارکستر هماهنگ سیاست ایران کوک کرده بودند. این سازها صرفاً در مخالفت با دولت و به طریق اولی، صرفاً در مخالفت با شخص رئیس‌جمهوری کوک شده بود. البته که این صداهای مخالف از مرز انتقاد گذشته و صبغه تخریب به خود گرفته بود. اما نکته این بود که این فعالیت‌ها مغایر وحدت و انسجامی بود که در دفاع مقدس اخیر شکل گرفت، آن هم در شرایطی که رهبر انقلاب از اتحاد شکل گرفته در جنگ تحمیلی اخیر به «اتحاد مقدس» تعبیر کردند. ایشان برای حفظ این اتحاد مقدس نیز توصیه‌های صریحی داشتند. معظم‌له دوم شهریور در مراسم عزاداری شهادت امام رضا(ع) فرمودند: «اهل بیان، اهل قلم، آنهایی که حرف می‌زنند، آنهایی که می‌نویسند، آنهایی که تحقیق می‌کنند، آنهایی که توئیت می‌زنند، بفهمند چه کار می‌کنند. این اتّحاد مقدّس، این اجتماع عظیم، این سپر پولادین از دل‌های مردم و اراده‌های مردم نباید خدشه‌دار بشود.» آن سخن رهبر انقلاب مبنی بر اینکه «رئیس‌جمهوری، پرکار و پرتلاش و پیگیر است» و «این‌ها را باید قدرشناسی کرد» درست در ادامه همین بیانات ایراد شد. به این ترتیب می‌توان گفت ابتدا توصیه حفظ اتحاد مقدس و توصیه به قدرشناسی از رئیس‌جمهوری پرکار و دو هفته بعد، بیانات رهبر انقلاب مبنی بر اینکه «تشکر ویژه می‌کنم از رئیس‌جمهوری محترم به خاطر کار متراکم و مفیدی که ایشان انجام می‌دهند» معنای دوم یا مسئولیت دوم این تجلیل رهبر انقلاب از رئیس‌جمهوری را روشن می‌سازد. این معنای دوم، دریافت این حقیقت است که کشور در شرایط پساجنگ به سر می‌برد که نه آتش‌بس دائمی است، نه صلحی برقرار و نمی‌توان به دشمن هیچ اطمینانی روا داشت. در چنین شرایط و بزنگاه تاریخی، حمایت از دولت یک انتخاب سیاسی نیست بلکه یک ضرورت ملی است و همین ضرورت، مسئولیتی است که متوجه جریان‌های سیاسی است. البته حمایت از دولت به معنای بستن راه نقد نیست. نه دولت قائل به بستن نقد است، نه بستن راه نقد کمکی به کشور و دولت می‌کند. بستن راه نقد حتی در این دوران، راه اصلاح را می‌بندد و همانطور که رئیس‌جمهوری بارها گفته است، دولت همواره نیازمند کمک همه دلسوزان و صاحبنظران است. مسأله فقط یک چیز است؛ ایجاد تمایز میان نقد و تخریب و برای اعمال این تمایز نیاز به هیچ استدلال عقلی، دادگاه بیرونی یا جدال رسانه‌ای از تریبون‌های عمومی نیست. مراجعه به وجدان هر فرد، روشن می‌سازد که نقد چیست و تخریب کدام است و صد البته که نقد، خود بهترین حمایت است.