ادامه از صفحه یک

اما همچنان سؤال اصلی این است که پایان این شرایط چه خواهد شد؟ آیا آتش بسی قرار نیست رخ دهد؟ همانگونه که بیاد دارید ما در این دو سال دو مرتبه آتش‌بس را تجربه کردیم. آتش‌بس اول حدود 7 روز بود که در آن ۸۰ اسرائیلی با۲۴۰ فلسطینی مبادله شدند. در آتش‌بس دوم که جدی‌تر بود و قرار بود دائمی هم باشد ولی 42 روز طول کشید، ۳۰ اسیر اسرائیلی و 8 جسد اسرائیلی با ۱۹۰۰ فلسطینی مبادله شدند.
اما مسأله اصلی برای آتش‌بس نه اسرا یا تبادل آنها، بلکه موقعیت فردای جنگ است. منظور از فردای جنگ، وضعیت امنیتی و سیاسی نوارغزه پس از پایان جنگ و رسیدن آتش‌بس است. این را اسرائیلی‌ها هم می‌دانند که اگر امروز جنگ در غزه تمام شود، آن کسی که خیابان و امنیت شهر غزه و خان یونس و... را برعهده خواهد گرفت حماس خواهد بود و این به معنای شکست برای تل آویو و بازگشت به نقطه صفر یعنی روز 7 اکتبر است. لذا تیم نتانیاهو و پشتیبان او در تیم سیاست خارجی ترامپ بر این عقیده‌اند که تنها راه پایان دادن به حماس به عنوان گام اصلی و اول تغییر نظم منطقه‌ای، گرفتن کامل شهر غزه با هدف مقدمه‌سازی برای کوچ اجباری جمعیت زیادی از اهالی نوارغزه و شهر غزه به خارج از نوارغزه است.
من معتقدم سیاست اصلی نتانیاهو واقعاً کوچ اجباری است، چون هیچ راه دیگری برای حذف حماس در نوارغزه روی میز ندارد. یکی از انتقادات جدی برخی سیاستمداران و حتی نظامیان اسرائیلی به نتانیاهو و تصمیم به حمله به شهر غزه هم همین مسأله است. آنها به‌خوبی می‌دانند که جنگ در داخل شهر غزه‌ای که به‌واسطه بازیابی‌های حماس و موج بازگشت بزرگ به شمال در آتش‌بس دوم و حضور 1.1 میلیون نفر در شهر قطعاً ساده نخواهد بود.
حتی اگر طی چندماه بتوانند سناریو شهر رفح و خان یونس را در شهر غزه پیاده کنند، آیا موجب نابودی حماس خواهد شد؟ مسأله اصلی پیدا کردن جایگزینی برای حماس است که فعلاً علی‌رغم تست و پیگیری ایده‌هایی چون برخی قبایل، گروه‌های بزهکار مثل ابوشباب و... هیچ گزینه‌ای روی میز نیست. با آنکه علاوه بر سؤال حول میزان موفقیت عملیاتی در غزه، پیش‌بینی می‌شود درصدی کمتر از 30 درصد از جمعیت 1.1 میلیونی شهر غزه حاضر شوند جابه‌جا شوند. همان‌طوری که علی‌رغم هشدارها و تحریک به بودن غذا در اردوگاه المواصی خان یونس و... اما در حدود دو هفته اخیر کمتر از 20 هزار نفر حاضر شدند غزه را ترک کنند.