در حافظه موقت ذخیره شد...
نگاهی کوتاه به سابقه و کارنامه امیرسرتیپ نصیرزاده
خلبانی که وزیر شد
نصیرزاده سال ۱۳۴۳ در شهر سراب در استان آذربایجان شرقی به دنیا آمد. در سال ۱۳۶۱ به نیروی هوایی پیوست و مسیر خود را به عنوان یک خلبان جنگنده آغاز کرد.
در دانشکده خلبانی نیروی هوایی تحصیل کرد و دورههای تخصصی را در ایران و پاکستان پشت سر گذاشت. اگرچه جنگ در سالهای پایانی خود بود و فرصت مشارکت مستقیم او در عملیات رزمی محدود شد، اما تجربه پرواز با جنگنده اف-۱۴ تامکت و همکاری با فرماندهان بزرگی چون سپهبد شهید صیاد شیرازی و شهید منصور ستاری، پایهای محکم برای آینده حرفهای او ساخت.
پس از جنگ، نصیرزاده پلههای ترقی را در نیروی هوایی و سپس در ساختار کلان نیروهای مسلح طی کرد. ابتدا به عنوان وابسته نظامی ایران در ایتالیا خدمت کرد، تجربهای که به او دیدگاهی بینالمللی در حوزه نظامی بخشید. سپس در نقشهای کلیدی مانند مدیریت جنگ الکترونیک در معاونت عملیات نیروی هوایی، معاونت اطلاعات، و معاونت طرح و برنامه نیروی هوایی، تواناییهای خود را در تحلیل، برنامهریزی و مدیریت نشان داد.
در سال ۱۳۸۸، به عنوان معاون هماهنگ کننده و رئیس ستاد نیروی هوایی منصوب شد و تا سال ۱۳۹۶ در این جایگاه، هماهنگی عملیات و توسعه زیرساختهای نیروی هوایی را هدایت کرد. در سال ۱۳۹۱، به درجه سرتیپی رسید و نشانهای متعددی دریافت کرد.
در سال ۱۳۹۶، نصیرزاده به عنوان جانشین فرمانده نیروی هوایی انتخاب شد و تنها یک سال بعد، در ۲۸ مرداد ۱۳۹۷، با حکم رهبر انقلاب به فرماندهی نیروی هوایی ارتش رسید. در این دوره، او بر نوسازی ناوگان هوایی، تقویت توان عملیاتی و آموزش خلبانان تمرکز کرد. سه سال بعد، در سال ۱۴۰۰، به عنوان جانشین رئیس ستاد کل نیروهای مسلح منصوب شد، مسئولیتی که او را در قلب تصمیمگیریهای استراتژیک نیروهای مسلح قرار داد.
در سال ۱۴۰۳، وقتی مسعود پزشکیان، نهمین رئیس جمهوری اسلامی ایران، نصیرزاده را به عنوان وزیر پیشنهادی دفاع به مجلس معرفی کرد، کمتر کسی انتظار داشت او با ۲۸۱ رأی موافق از ۲۸۸ رأی، رکوردی بیسابقه در تاریخ رأی اعتماد جمهوری اسلامی ثبت کند. نصیرزاده به عنوان ششمین وزیر دفاع از بدنه ارتش، با پیشینهای غنی در نیروی هوایی، درک عمیقی از پیچیدگیهای دفاع مدرن دارد.
وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح، که نصیرزاده اکنون هدایت آن را بر عهده دارد، مسئول تأمین تجهیزات، پشتیبانی لجستیکی و توسعه فناوری برای ارتش، سپاه و نیروی انتظامی است. این وزارتخانه، فرماندهی عملیاتی ندارد، اما قلب تپنده خودکفایی دفاعی ایران است. نصیرزاده بر خودکفایی در تولید تجهیزات نظامی تأکید کرد و پروژههایی مانند موشک «قاسم بصیر» را به عنوان نمادی از پیشرفت ایران معرفی کرد.
این موشک با برد ۱۲۰۰ کیلومتر، دقت کمتر از یک متر و توانایی مقاومت در برابر جنگ الکترونیک، نمونهای از دستاوردهایی است که در دوره تصدی او بر وزارت دفاع به دست آمده است. او در گفتوگوی ویژه خبری که به مناسبت روز صنعت دفاعی در آخرین روز مرداد امسال برگزار شد، با صراحت گفت: «تجربیاتی که از جنگ اخیر به دست آوردیم، باعث شده که اولویتهای دیگری را هم در برنامه کاریمان قرار دهیم. صرفاً موشک نیست که در اولویت ما قرار دارد. همانگونه که جنگ اخیر نشان داد، باید در حوزههای آفندی و پدافندی بیش از پیش سرمایهگذاری کنیم.»
امیر نصیرزاده معتقد است در کنار قدرت موشکی، باید به پدافند هوایی، جنگ الکترونیک و فناوریهای سایبری نیز توجه ویژهای شود. پیشینه او در نیروی هوایی که نیازمند هماهنگی بین عملیات تهاجمی و تدافعی است، این دیدگاه را تقویت کرده است. نصیرزاده بهعنوان فردی برآمده از نیروی هوایی ارتش، میداند که صرف توجه به توانمندی آفندی و عدم توجه به قدرت پدافندی نمیتواند مؤثر باشد.
او این نگاه را به وزارت دفاع آورده و بر توسعه همهجانبه توان نظامی تأکید دارد.نصیرزاده با سابقه همکاری با فرماندهان و مدیریت بحرانهای نظامی، دیدگاه متفاوتی برای آینده دارد. بویژه پس از آنکه طبق اذعان خودش، علاوه بر حوزه موشکی، دیگر حوزهها هم در کانون توجهات خواهند بود. او بر همکاری نزدیک بین ارتش، سپاه و وزارت دفاع تأکید دارد تا از همافزایی توانمندیها برای بازدارندگی نظامی استفاده شود. توسعه موشک قاسم بصیر تنها یکی از دستاوردهای وزارت او در وزارت دفاع است؛ برنامههای او برای تقویت پدافند هوایی، جنگ الکترونیک و فناوریهای سایبری، نویدبخش آیندهای قدرتمند برای نیروهای مسلح ایران است.
