یکی از مهمترین چالشهای سینمای ایران در عرصه نمایش که همواره با انتقاد سینماگران همراه بود، توقیف فیلمهایی بود که در عین اینکه مجوز ساخت داشتند اما بعد از تولید به دلیل اعمال سلیقههای شخصی یا مدیریتی، به نوبت اکران نرسیده و توقیف میشدند. اتفاقی که هم سرمایه مالی فیلمساز را نابود میکرد و هم لطمه روانی به عوامل سازنده وارد میکرد. از اقدامات دلگرمکننده دولت چهاردهم، گشایش در پرونده فیلمهای توقیفی بود. در جشنواره فجر چهل و یکم که اولین دوره جشنواره در دولت جدید بود فیلمهایی چون پیرپسر، رکسانا و لاکپشت به نمایش درآمدند و چند اثر دیگر نیز موفق به دریافت پروانه نمایش شدند. بویژه فیلم پیرپسر به کارگردانی اکتای براهنی بدون سانسور روی پرده رفت؛ اتفاقی که معادلات فیلمهای اجتماعی را در گیشه تغییر داد و پیام روشنی به سینماگران داد که امکان نمایش آثار جسورانهتر وجود دارد. این گشایشها کمک کرد تا سینمای اجتماعی ایران بار دیگر خیز بردارد و به گیشهها رونق ببخشد.
