در روزهایی که تهران زیر سایه تهدید بود و اغلب مردم برای نجات خانواده‌های خود شهر را ترک می‌کردند، با تصویری تکان‌دهنده روبه‌رو شدم؛ شیرخوارگاه آمنه که در حال تخلیه بود و ده‌ها نوزادی که باید به جایی دیگر منتقل می‌شدند. برایم سؤال شد این کودکان بی‌پناه به کجا خواهند رفت؟ درست در همین لحظه، شجاعت و فداکاری زنانی مثل دکتر امان‌آبادی و تیم همراهش جلوه‌گر شد. آنها بدون هیچ پیوند خونی، خود را به معنای واقعی کلمه خانواده این کودکان دانستند. همین نگاه انسانی و زنانه من را به سمت روایت این قصه در مستند «پور زال» کشاند. این روایت از زاویه‌ نگاه مهدیه دختر جوانی که در شیرخوارگاه شبیر کار می‌کند، پیش می‌رود و او پلی میان مخاطب و جهان پراضطراب و امید این کودکان می‌شود. این مستند گزارش جنگ نیست بلکه بستری است برای آشکار شدن ارزش‌های انسانی و قصدم این بود که مخاطب به واسطه این زنان شریک این تجربه عاطفی و انسانی شود.

از صحبت‌های ماریا ماوتی مستندساز با مهر