پریسا غفاری 
خبر‌نگار

 حامد حدادی، اسطوره ۴۰ ساله بسکتبال ایران، با حضور در سالن ملک عبدالله شهر جده و تماشای دیدارهای ایران در رقابت‌های کاپ آسیا ۲۰۲۵، حس و حال تازه‌ای را تجربه کرد.  انگار همین دیروز بود که پس از آخرین بازی تیم ملی در جام جهانی بسکتبال ۲۰۲۳ مقابل لبنان، از تیم ملی خداحافظی کرد. پس از آن مسابقه، بازیکنان دو تیم نتیجه را فراموش کردند و در میانه زمین ورزشگاه اندونزی آرنا گردهم آمدند و به احترام بزرگ‌ترین بازیکن تاریخ بسکتبال ایران، کلاه از سر برداشتند. حالا حدادی به عربستان سفر کرده است تا در کنار تیم ملی ایران به نوعی باعث افزایش روحیه بازیکنان تیم ملی بسکتبال ایران باشد. حامد حدادی درباره مزیت همراهی تیم ملی در سفر به عربستان به خبرنگار «ایران» می‌گوید:« وقتی اینجا برای لحظاتی توپ بسکتبال را لمس کردم، همان حس روزهای آغازین بازی‌ام را پیدا کردم. اما حالا فقط برای حمایت از تیم و بازیکنان ایران آمده‌ام.»

 با تیم ملی به عربستان سفر کردی، حال و هوای تیم ملی چطور است؟
 من همیشه از تیم ملی ایران حمایت می‌کنم و خوشحالم که این‌بار به عنوان هوادار در کاپ آسیا حضور دارم. بازیکنان با انگیزه کار می‌کنند و همین امیدواری زیادی به آینده می‌دهد.
 تغییر نسل خوبی در تیم ملی اتفاق افتاده است؟
 تیم در حال تغییر نسل است و این بازیکنان جوان به زمان بیشتری نیاز دارند. به نظرم در همین تورنمنت، بازی به بازی بهتر شدند. آنها با استعداد و پرتلاش هستند و ما باید به آنها اعتماد کنیم. موفقیت یک تیم جوان یک‌شبه به دست نمی‌آید و هواداران باید صبور باشند.
 سطح کیفی تیم‌های حاضر در کاپ آسیا را چگونه ارزیابی می‌کنی؟
 همه تیم‌ها با ترکیب کامل آمده‌اند. اینکه برخی می‌گویند تیم‌ها با ترکیب دوم یا سوم شرکت کرده‌اند، درست نیست. این حرف‌ها همیشه در زمان رؤسای مختلف فدراسیون هم مطرح می‌شد. حتی حالا شاهد حضور بیشتر بازیکنان دوملیتی هستیم و رقابت‌ها بسیار نزدیک است. البته حساب استرالیا جداست؛ جایگاه جهانی و مدال‌های المپیک‌ آنها نشان از سطح بالای بسکتبال این تیم دارد. هر چند در کاپ آسیا بازیکنان NBA را همراه نمی‌آورند، اما باز هم تیم قدرتمندی هستند. برای ایران مهم‌ترین مسأله ارائه بازی‌های خوب و باکیفیت است و تا اینجای کار هم نتایج عالی گرفته‌ایم. امیدوارم بدشانسی‌های چند دوره اخیر تکرار نشود و بتوانیم قهرمان شویم.
 تجربه تماشاگر بودن سخت  نیست؟
 خیلی سخت است. آن‌قدر داد و فریاد و تشویق کردم که صدایم گرفته است. کادر فنی مرتب می‌گفتند: «حامد، آرام باش!» ولی واقعاً اضطراب زیادی دارد.
 دوست‌داری مربی تیم ملی شوی؟
 به هیچ وجه! مربیگری کار بسیار سخت و پراسترسی است و علاقه‌ای به آن ندارم. حتی پیشنهاد دادند روی نیمکت بنشینم و تیم را راهنمایی کنم، اما ترجیح دادم فقط کنار بازیکنان باشم و روحیه بدهم. تیم ملی کاپیتان و لیدر خودش را دارد. من فقط نقش برادر بزرگ‌تر را ایفا می‌کنم.
 وقتی کنار زمین فریاد می‌زدی، دلت برای پوشیدن دوباره لباس تیم ملی تنگ نشد؟
 مدام خودم را داخل زمین تصور می‌کردم. حتی به مربیان می‌گفتم از بیرون تماشا کردن خیلی سخت‌تر و دلهره‌آورتر است.
 برای فصل جدید  پیشنهاد خارجی داری؟
 خیلی‌ها فکر می‌کردند من خداحافظی کرده‌ام و نمی‌دانستند هنوز در لیگ بازی می‌کنم.
 با راه‌اندازی تیم بسکتبال استقلال، به‌عنوان یک هوادار آبی چه حسی داری؟
 این اتفاق بسیار ایده‌آل است. امیدوارم باشگاه‌های بزرگی مثل پرسپولیس، فولاد خوزستان، سپاهان و... هم وارد بسکتبال شوند. حضور چنین باشگاه‌هایی هواداران زیادی را به سمت بسکتبال می‌کشاند و جذابیت لیگ را بالا می‌برد.