حسین، کودکی با جثه کوچک و سر بزرگ در دژکوه، پشت سنگ در طبیعت تنگ‌دست به دنیا آمد و همه اسباب‌بازی‌هایش سنگ‌های بیابان بود. نان که در شعرهای او دیده می‌شود، مفهوم عظیمی از برکت بود و طبیعت تنگ‌دست و دوست‌داشتنی، دلی صاف، آسمانی و بزرگ به او داده بود.پیش ما آمد که حرف بزند و شعر بگوید، اما هر قدمی که گذاشت بیشتر سؤال برایش پیش آمد.

بازنشر صحبت‌های مسعود جعفری جوزانی 
در سالروز درگذشت حسین پناهی/ ایسنا