در حافظه موقت ذخیره شد...
به بهانه بیستودومین سالمرگ هادی اسلامی
صلابت دراماتیک یک بازیگر
سیمای مردانه و جذابیت دراماتیک ذاتی با آن قد بلند و صدای پر صلابتی که داشت کمک میکرد تا هادی اسلامی در هر نقشی که بازی میکرد از وجاهت مردانهای برخوردار باشد و نفوذ کلامش به تأثیرگذار بودن دیالوگهایش منجر شود. این نفوذ البته در چشمها و نوع نگاه او هم وجود داشت که در نهایت به او سویهای کاریزماتیک میبخشید. بازیگری که به نظر میرسد یک نوع خلوت و تنهایی و انزوای انتخاب شدهای دارد و چندان در مناسبات مرسوم سینمایی و حاشیههای آن حضور نداشت.
حتی برخلاف اغلب بازیگران که پس از مرگ در قطعه هنرمندان بهشت زهرا دفن میشوند مزار او در گورستان تاریخی ابن بابویه شهر ری قرار دارد. روی سنگ قبر او نوشته شده: «جاودانگی ویژه خداوند است؛ با نام نیک میتوان جاوید ماند. پدری صمیمی و مهربان، همسری فروتن و فداکار، آموزگار صمیمیت و راستی، زندهیاد روانشاد هادی اسلامی، هنرمند وارسته و متعلّق به مردم آرمیده است.» این نه فقط یک جمله شعاری و کلیشههای سنگ قبری که روایتی مکتوب و حقیقی از شخصیت هنرمندانه و فرهیخته اوست و آنهایی که از نزدیک با او مراوده داشتند بر آن صحه میگذارند. شاید آنچه هویت و اصالت حرفهای او را رقم میزند تئاتری بودن هادی اسلامی بود. گرچه او سالها به عنوان بازیگر سینما شناخته میشد اما هرگز عرصه تئاتر و نمایش را ترک نکرد و به این حوزه وفادار ماند.
او حتی پیش از مرگ هم قصد داشت نمایش «زیر گذر لوطی صالح» را روی صحنه ببرد که اجل مهلتش نداد. در کارنامه سینمایی او آثار ماندگار کم نیست. بازیگری که بیشترین حضور حرفهایاش در دهه 60 و 70 بود. از مهمترین فیلمهایی که مرحوم هادی اسلامی در آن بازی کرده بود میتوان به «سرب» (مسعود کیمیایی)، «خواستگاری» (مهدی فخیمزاده)، «اتوبوس» (مرحوم یدالله صمدی)، «شاخههای بید» (امرالله احمدجو)، «تبعیدیها» (مرحوم جهانگیر جهانگیری)، «آوار» (سیروس الوند)، «جهیزیه برای رباب» (مرحوم سیامک شایقی)، «طعمه» (فرامرز صدیقی)، «مهمانی خصوصی» (حسن هدایت) و «مرگ سفید» (حسین زندباف)
اشاره کرد.
واقعیت این است که سینما و تئاتر ایران با مرگ زودهنگام هادی اسلامی، یکی از تواناترین بازیگران میانسال خود را از دست داد؛ بازیگری جنتلمن و قابل احترام.
یادش جاودان
