نسیم قاضی‌زاده
روزنامه نگار و منتقد موسیقی

 ماه بالای سرتان باشد، نورهایی به موازات هم در چرخش باشد و ابرهایی که درخشان‌تر از قبل در حرکتند، نور نزدیک هواپیماها را ببینید که بر فراز آسمان کنسرت عبور می‌کنند. بعد بشنوید: «ارغوان شاخه همخون جدا مانده من، آسمان تو چه رنگ است امروز؟ آفتابی‌ست هوا؟ یا گرفته است هنوز؟» و بعد صحنه پیش رو، رنگ بنفش به خود بگیرد. تا جایی که نگاه می‌کنی جمعیت نشسته باشد و همه آمده باشند تا به دست خودشان برای خود و عزیزان‌شان خاطره‌سازی کنند و بعد خاطره‌های امشب را برای باقی روزها سوغات ببرند. گوشی‌های موبایلی که با اشتیاق بالا گرفته شده‌اند تا امشب را ماندگار کنند، تجربه نشستن در فضایی جدید، توأم با راحتی و آرامش که هوای باز به ارمغان آورده در کنار هموطنانی که ترانه‌ها را با احوالات مختلف زیر لب زمزمه می‌کنند، تجربه‌ای است استثنائی. در عین حال جذابیت نظم و احساس کردن احترام به مخاطبی که هزینه و زمان برای این کنسرت در نظر گرفته است از جمله احساس‌هایی‌ست که در این کنسرت سراغ اغلب مخاطبانی که آن را تجربه کرده‌اند، آمده است.
 کنسرت فضای باز علیرضا قربانی که با ساخت یک سازه 7 هزار و 500 نفره راحت با دید بسیار خوب در جاهای مختلف آن همراه بود، بار دیگر ثابت کرد چقدر ظرفیت‌های عجیب و غریبی در این مملکت وجود دارد که هنوز از آنها استفاده نشده است. پیش از این فکر می‌کردیم استادیوم آزادی صرفاً یک فضای 120 هزار نفره است که همه در حسرت تجربه تماشای یک کنسرت در آن هستند و در تمام نیم قرن گذشته هیچ کس پایش به آنجا نرسیده بود. قفل‌ها همیشه در طول تاریخ به همین شکل باز شده‌اند. خلاقیت‌ها به کمک آمده است و یک روزی داستان، دیگر همان داستان سابق نبوده است.
 در کنسرت‌های فضای باز اگر نگوییم صدا مهم‌ترین دغدغه است، حتماً یکی از مهم‌ترین‌هاست. با اختلافی مثال‌زدنی، کنسرت اخیر فضای باز قربانی، بهترین کیفیت صوتی را داشت. چه در قیاس با کنسرت‌های سال‌های اخیر او در کاخ سعدآباد و چه در قیاس با کنسرت‌های هنرمندان دیگر. در کنار بحث فنی صدا، خود قربانی نیز در یکی از آماده‌ترین وضعیت‌های هنری و پختگی خود بود. صدای رسا و در عین حال رپرتواری با 70 درصد قطعات جدید که در آن ساز و آواز هم به شکلی جدی گنجانده شده بود، از نکاتی بود که نمی‌شد آن را نادیده گرفت. توجه به همخوانی بانوان همچون نگین گودرزی با صدایی حرفه‌ای و اجرایی درخشان، سهم در همین حوزه ستودنی‌ست.
 طی سال‌های اخیر حسام ناصری بیشتر آهنگسازی‌های کارهای قربانی را انجام داده است. در عین حال مدیریت هنری کنسرت و تنظیم کارها را هم عهده‌دار بوده است. او نبض سلیقه ایرانی‌ها را بلد است. قطعاتی که او طی این سال‌ها ساخته است، بیشترشان تبدیل شده‌اند به هیت‌های قربانی. گنجاندن تک‌نوازی‌های کمانچه، تار، ساز و آواز، قطعات آزاد و سازی (اینسترومنتال) در خلال تصانیف از دیگر قابلیت‌های هنری اوست.