همان‌گونه که پیش‌بینی می‌شد، کن هفتادوهشتم عمده تمرکزش را روی استعدادهای نوظهور معطوف کرد، روندی که نتیجه آن در روزهای برگزاری و به خصوص شب اختتامیه به چشم آمد تا بزرگان این دوره، کن را دست خالی ترک کنند.
به گزارش خبرنگار سینمایی ایرنا، جشنواره کن امسال، با غافلگیری‌های بسیاری همراه بود؛ از راه نیافتن آثار شاخص هالیوودی تا تحویل نگرفتن فیلم‌هایی که روی کاغذ از بازیگران و چهره‌های برجسته‌ای برخوردار بودند و گمان می‌رفت بتوانند دست‌کم به پشتوانه تبلیغات رسانه‌ای خوب موفقیتی کسب کنند.
در هر حال اختتامیه کن ۲۰۲۵، پر از غافلگیری بود. تصور این بود که جعفر پناهی مانند گذشته، فیلمی ساخته که در نهایت بتواند در جدول ارزش‌گذاری، امتیاز بالایی کسب کند؛ اما اینکه بتواند نخل طلا را از آن خود کند، در کمتر نظرسنجی و گمانه‌زنی طرح شده بود؛ بنابراین بی‌اغراق نیست که بگوییم بزرگ‌ترین غافلگیری کن امسال، در شاخه نخل طلا تحقق پیدا کرد. آن‌ هم در دوره‌ای که ترکیب هیأت داوران، گواه حمایت از استعدادهای نوظهور می‌داد، یکی از ناکامی‌های امسال را وس اندرسون با «طرح فینیقی» رقم زد. یکی از پربازیگرترین تولیدات امسال هالیوود که انتظار بالایی از آن می‌رفت. فیلم به‌ اندازه‌ای پتانسیل داشت که حتی مهم‌ترین گزینه برای افتتاحیه این رویداد نیز بود اما درنهایت دست‌خالی کن را ترک کرد تا غافلگیری بزرگی برای این رویداد رقم بخورد.
«موج نو» ریچارد لینکلیتر نیز دیگر غافلگیری امسال بود. فیلمی که به پشت‌صحنه فیلم محبوب «از نفس افتاده» می‌پرداخت و انتظار می‌رفت محبوبیت ژان لوک گدار (فیلمساز فرانسوی، ۱۹۳۰ تا ۲۰۲۲)، دامن لینکلیتر را هم بگیرد. همینطور شد و فیلم با نقدهای مثبت بسیاری بدرقه شد و توانست در جدول ارزش‌گذاری در رتبه‌های بالا قرار بگیرد؛ اما این فیلم نیز کن ۲۰۲۵ را دست‌خالی ترک کرد.
اغراق نیست اگر عنوان کنیم «زن و بچه» نیز یکی از غافلگیری‌های کن امسال بود. در این دوره‌ و با توجه به تمرکز هیأت داوران بر استعدادهای نوظهور، انتظار می‌رفت نماینده سینمای ایران نیز موفقیت‌هایی کسب کند. آن‌هم در دوره‌ای که «زن و بچه» از ماه‌ها پیش گزینه حضور در جشنواره امسال بود و حتی دبیر کن، تا می‌توانست برای رسیدن این فیلم همکاری کرد؛ اما چهارمین ساخته سعید روستایی، حتی نتوانست جایزه فیپرشی «برادران لیلا» را تکرار کند و از این حیث، عملکردی پایین‌تر از فیلم قبلی کارگردان ثبت کرد. فیلم البته که نقدهای منفی بسیاری داشت و در جدول ارزش‌گذاری در رتبه بسیار پایینی قرار گرفت. همچنان‌که این رسالت در انتخاب‌های نهایی نیز خود را نشان داد اما در نخل طلا چندان بروزی نداشت.
«ادینگتون» آری آستر، «آلفا» ژولیا دوکورنو، «یک روز ترک کن» آملی بونن، «تاریخچه صدا» الیور هرمانوس و «مغز متفکر» کلی رایکارد نیز از دیگر آثاری هستند که فارغ از انتظارهایی که از آنها می‌رفت، اتفاق‌ چندانی را در کن رقم نزدند و تا حدودی دوستداران سینما را غافلگیر کردند.
اما جشنواره کن در کنار تمام این غافلگیری‌ها، در تداوم سیاست دلجویی از برادران داردن، مانند همیشه، یک جایزه برای آنها کنار گذاشت تا آنها مثل همیشه، این رویداد را دست‌خالی ترک نکنند.
برخلاف آنچه «تیری فرمو» دبیر هنری جشنواره ادعا کرده بود، با کنِ چندان پرسروصدایی مواجه نبودیم. در این دوره، فرش قرمزها و حتی نشست‌های مطبوعاتی، مانور چندان گسترده‌ای نداشت و تلاش شد بار تمرکزها بیشتر روی مبانی کیفی باشد. رویکردی که مانند سالیان اخیر، می‌توان نتیجه آن را در فصل جوایز به شکل برجسته‌تری مشاهده کرد. تا اینجای کار اما بزرگان سینمای ۲۰۲۵، از بزرگ‌ترین جشنواره سینمایی جهان، ناکام بازگشتند و باید منتظر دومین رویداد سینمایی مهم سال باشیم تا ببینیم روند کن بازتابی در سیاست‌های ونیز دارد یا ۲۰۲۵ با نام سالی «غول‌کش» در اذهان باقی خواهد ماند.