واکنش دانشگاه تهران در پی ریزش سقف خوابگاه
هزینه بازسازی خوابگاه‌ها را نداریم
غزل رضایی‌ثانی/ هفته گذشته در «ستون مطالبات دانشجویان» یکی از دانشجویان دانشگاه تهران در مطالبه خود از مسئولین خواسته بود به وضعیت خوابگاه‌ها رسیدگی کنند، چون هر لحظه ممکن بود سقف خوابگاه روی سر دانشجویان بریزد. سقفی که در نهایت اواخر هفته گذشته فرو ریخت. سه‌شنبه 30 اردیبهشت ماه سقف خوابگاه «قدس ۳» دانشگاه تهران، محل اسکان دانشجویان سال اول کارشناسی، فرو ریخت و خوشبختانه خسارت جانی نداشت. معاون دانشجویی دانشگاه تهران علت این حادثه را قدیمی بودن خوابگاه و نبود بودجه کافی برای بازسازی می‌داند. علی حسین رضاییان در گفت‌وگو با «ایران» در توضیح ریزش سقف یکی از خوابگاه‌های دانشگاه تهران می‌گوید: «در سالیان گذشته تعداد ساختمان‌هایی که صرفاً کاربری خوابگاهی داشته‌اند موارد خاصی مانند، خوابگاه چمران واقع در شهرک والفجر، خوابگاه فاطمیه و کوی بوده‌اند.»
سه هزار دانشجو در خوابگاه‌های مسکونی ساکن هستند
او با اشاره به اینکه اکثر دانشجویان کارشناسی در خوابگاه‌های سطح شهر هستند، می‌گوید: «دانشجویان کارشناسی ما عموماً در خوابگاه‌های سطح شهر که در نزدیکی میدان انقلاب است اسکان داده شده‌اند. سه هزار دانشجو در خوابگاه‌های مسکونی و هشت هزار نفر در خوابگاه‌های ملکی ساکن هستند. اولین نکته این است که خوابگاه‌های مسکونی از ابتدا کاربری خوابگاهی نداشتند، یعنی این ساختمان‌ها در طرح ساماندهی و توسعه دانشگاه خریداری شده‌اند. سپس برای کارهای پژوهشی و یک سری هم برای کارهای آموزشی مورد استفاده قرار گرفته اند. اما رفته رفته جمعیت دانشجویان متقاضی خوابگاه زیاد شد و دانشگاه این ساختمان‌ها را برای خوابگاه تغییر کاربری داد.»
معاون دانشجویی دانشگاه تهران درباره ایراداتی که بر خوابگاه‌های مسکونی وارد است می‌گوید: «خوابگاه‌های مسکونی قبلاً محل زندگی خانواده‌ها بوده و شاید حداکثر چهار، پنج نفر در آنجا زندگی می‌کرده‌اند، اما اکنون این ساختمان‌ها محل زندگی چند برابر این ظرفیت شده‌اند. از آن طرف سرویس بهداشتی و آشپز خانه پاسخگو نیست و فضای مشاع یا فضای تفریح و مطالعه برای دانشجویان در نظر گرفته نشده است. بیشتر این ساختمان‌ها سالن غذا خوری، کتابخانه، نمازخانه ندارند و از روی اجبار یک اتاق را برای نمازخانه در نظر گرفته‌اند که یک اتاق کوچک بدون تهویه است.»
در عین حال مهم‌تر از دیگر دلایل، اینکه کاربری ساختمان‌ها از ابتدا خوابگاهی نبوده است و عمدتاً قدمت زیادی دارند. رضائیان با اشاره به این موضوع که بیشتر خوابگاه‌ها کلنگی هستند، توضیح می‌دهد: «اکثر این ساختمان‌ها بیش از ۳۷ سال قدمت دارند و به آنها ساختمان‌های کلنگی می‌گویند. دانشگاه هرساله به دلیل اینکه بودجه کافی نداشته، فقط برای حفظ ظاهر ساختمان را رنگ زده تا دانشجویان سال اول ساختمان را تمیز ببیند ولی بدنه این ساختمان‌ها که عموماً کاهگلی و قدیمی هستند باید مقاوم‌سازی شوند، اما این اتفاق نیفتاده است. به همین دلیل دانشگاه برنامه دارد تا سریعاً این خوابگاه‌ها را بازسازی کند. مثلاً برنامه داریم در تابستان امسال اگر بودجه تأمین شود، بعد از اینکه دانشجویان از خوابگاه‌ها به خانه‌هایشان رفتند بازسازی هشت خوابگاه را شروع کنیم. این هشت خوابگاه حدود هزار دانشجو دارند.»
او درباره میزان بودجه ساخت و تعمیر کامل یک خوابگاه می‌گوید: «اگر ساختمانی مانند خوابگاه قدس که به تازگی سقف آن ریخته را بخواهیم تعمیر کنیم به ۵۰ میلیارد تومان بودجه نیاز داریم، ولی دانشگاه توان تأمین این هزینه را ندارد. با این مبالغی که سازمان برنامه و بودجه برای بحث تملک دارای و عمرانی می‌دهد نمی‌توان یک ساختمان در سال ساخت زیرا هزینه‌ها خیلی بالاست. همین بازسازی ها هم با کمک خیرین است وگرنه دانشگاه حتی برای کارهای آموزشی و پژوهشی بودجه ندارد.»
