گرچه او در ایجاد ترس و تعلیق استاد بود اما آنچه در پس این مؤلفه‌ها در فیلم‌های او مهم است شاید روانکاوی سینمایی باشد. فیلم‌های او به شکل هنرمندانه‌ای به بازنمایی روان انسان در موقعیت‌های ملتهب و مضطرب زندگی پرداخته و حتی بسیاری از آنها مبتنی بر یافته‌های فروید در علم روانکاوی است. به این مورد باید قصه گویی را هم اضافه کرد. هیچکاک استاد قصه گفتن است و خلق موقعیت‌های جذاب دراماتیک که مخاطب را با تمام وجود با خود همراه می‌کند و پا به پای قصه و شخصیت‌هایش به تعقیب و تماشا وامی دارد.
تجربه‌های زیسته هیچکاک به خصوص در دوران کودکی نقش مهمی در شکل‌گیری نگاه او به سینما و ساختار فیلم‌هایش داشت. هیچکاک دوران کودکی‌اش را سال‌هایی همراه با تنهایی و انزوا خوانده و معتقد است که فیزیک نامتعارف او در آن سنین به گوشه‌گیری‌اش در محیط پیرامون دامن زده بود. در همان دوران کودکی بود که پدرش به جهت رفتار ناپسند او، آلفرد را به پاسگاه پلیس محله‌شان می‌برد و افسر کلانتری هم برای تنبیه آلفرد خردسال، او را به مدت ده دقیقه در اتاقی محبوس می‌کند.
به گفته خود هیچکاک آن دقیقه‌های جهنمی برای همیشه در گوشه‌ای از ذهن‌اش بایگانی شد و شاید تأثیر آن خاطره را بتوان در پلان به پلان بسیاری از فیلم‌های او مشاهده کرد. حتی برخی از مورخان اعتقاد دارند تنبیهاتی که مادر آلفرد در زمان کودکی و نوجوانی برای او در نظر می‌گرفت، تأثیر خود را به آشکارترین شکل ممکن در خلق شخصیت مشهور نورمن بیتس در فیلم «بیمار روانی» نمایان کرد. البته شکل‌گیری و رشد روانکاوی در دورانی که هیچکاک می‌زیست به خصوص اهمیت یافتن ضمیرناخودآگاه و نقش آن در رفتارشناسی انسان بشدت در سینمای هیچکاک تأثیر گذاشت و گزافه نیست که او را روانشناس سینما بدانیم. با اینکه دلبستگی او به ادبیات داستانی و مسأله اقتباس سینمایی را هم نباید دست کم گرفت.فیلم «ربه کا» نمونه بارز این ویژگی در سینمای هیچکاک است یا فیلم «حق السکوت» در سال ۱۹۲۹ براساس نمایشنامه چارلز بنت ساخته شد. او همچنین تحت تأثیر گفتمان هنری زمانه خود متأثر از سینمای اکسپرسیونیستی آلمان هم بود. فیلم «مستأجر» که داستانش در بریتانیای اواخر قرن نوزدهم و در زمان یکه تازی‌های قاتل زنجیره‌ای مشهوری به نام «جک قصاب» روایت می‌شد و به گفته خود هیچکاک اولین اثر کامل او به شمار می‌آید نمونه‌ای از فیلم اکسپرسیونیستی هیچکاک است. هیچکاک همچنین دستی بر آتش فیلم‌های نوآر هم داشت و به اعتقاد بسیاری از منتقدان و مورخان سینمایی فیلم «بیگانگان در ترن» او مصداقی از یک نوآر جنایی ستایش‌برانگیز است.
در واقع نمی‌توان آلفرد هیچکاک را به یک ژانر خاص محدود کرد گرچه فراتر از خوانش ژانری از فیلم‌های او، سینمای هیچکاک را می‌توان تلفیق و توازنی از سرگرمی و آگاهی دانست. هیچکاک در بیست و نهم آوریل سال ۱۹۸۰ و در حالی که قرار بود لقب «سر» را به طور رسمی از ملکه الیزابت دریافت کند و در زمانی که همراه با ارنست لیمن مشغول کار روی فیلمنامه جدیدش با نام «شب کوتاه» بود، درگذشت. به گواه تاریخ سینما، آلفرد هیچکاک فیلم‌سازی بود که اعتقاد داشت تنها باید برای سرگرم کردن تماشاگر فیلم ساخت، اما او هیچ گاه در فیلم‌هایش اسیر سطحی‌نگری و عوام پسندی نشد و به دام ابتذال نیفتاد. فیلم‌های او در عین اینکه سرگرم می‌کند و این قدرت روایتگری او را نشان می‌دهد، مخاطب را به تأمل و تفکر هم وامی دارد. می‌توان در آینه سینمای او بسیاری از واقعیت‌های روانی و اخلاقی و اجتماعی انسان معاصر را تماشا کرد. بر این مبنا حتی می‌توان سینمای هیچکاک را سینمای اکسپرسیونیستی هم دانست که در آن بسیاری از مسائل وجودی انسان مثل تنهایی و اضطراب در بستر قصه و درام بازنمایی می‌شود. حتی رگه‌هایی از طنز و شوخ طبعی که در شخصیت واقعی او هم وجود داشت در آثارش جاریست. طنزی که به طنز انگلوساکسونی مشهور است. خوشبختانه در آرشیو فیلم‌های زیرنویس یا دوبله شده ایرانی مهم‌ترین فیلم‌هایی که آلفرد هیچکاک ساخته را می‌توانید تماشا کنید. فیلم‌هایی مثل «روانی»، «سرگیجه»، «ربه کا»، «خرابکاری»، «پرندگان»، «طناب»، «شمال از شمال غربی»،  «مردی که زیاد می‌دانست»، «مرد عوضی»، «جنون» و…تماشای این فیلم‌ها شما را نه تنها با دنیای جذاب آثار هیچکاک آشنا می‌کند که سینمای کلاسیک و حرفه‌ای را در معرض نگاه شما قرار می‌دهد. فیلمسازی که هیچ‌گاه جایزه‌ای از اسکار نگرفت اما نامش در تاریخ سینمای جهان ماندگار شد.