حسین نوروزی
گرافیست

استاد غلامعلی مکتبی، یکی از برترین چهره‌های هنر تصویرگری ایران، به خاموشی گرایید و جامعه هنری ایران را در سوگ خود فرو برد. او که در تمام سال‌های حیات خود بدون هیچ‌گونه حاشیه و هیاهویی، تنها در خدمت هنر و تربیت نسل‌های جدید بود، اکنون دیگر در میان ما نیست اما آثار جاودانه‌اش، که همچنان در دل کودکان و نوجوانان این سرزمین می‌درخشند، به یادگار خواهند ماند.
مکتبی هنرمندی از تبار اندیشه و تعهد بود؛ او با چیره‌دستی و دقتی ستودنی، دنیای تصویر را به مکانی برای آموزش و تربیت تبدیل کرد. در تمام سال‌ها و در هر اثرش، رنگ‌ها نه‌تنها زیبایی، که معنا می‌دادند. چهره‌هایی که با کمترین خطوط جان می‌گرفتند و فضاهایی که از دنیای کودکانه آکنده بودند، همه و همه نشان از ارتباط عمیق او با مخاطبان خود داشت.
او در کنار مهارت هنری بی‌نظیرش، انسانی ساده، بی‌ادعا و سرشار از مهربانی بود. هیچ‌گاه چهره آرام، موقر و خندان او را فراموش نخواهیم کرد؛ آن پیراهن آبی لاجوردین که همواره به تن داشت، نشانی از صفای درونش بود. استاد مکتبی همواره با همکاران، شاگردان و دانشجویان خود در مجلات رشد، شور و هیجان نشر می‌داد و مهربانی بی‌پایانش را در دل هنر و تعلیم می‌ریخت.
او نه تنها هنرمندی بود که تصویر را با دقت و ژرفا خلق می‌کرد، بلکه آموزگاری بود که در سکوت، در دل همکاران و شاگردانش، شور زندگی و آموزه‌های بی‌پایانی می‌کاشت. مکتبی بی‌ادعا بود و در طی سال‌ها توانست یکی از تأثیرگذارترین هنرمندان ایران در حوزه تصویرگری کودک باشد.
با از دست دادن این استاد بزرگ، انگار یکی از ارکان هنر ایران سقوط کرده است. اما آثار مکتبی – که نه تنها صفحات کتاب‌ها، بلکه ذهن و دل کودکان را تصویرگری می‌کرد – همچنان زنده خواهند ماند. بدرود ای استاد بی‌ادعا، که زندگی‌ات همانند تصویرهای رنگین و زیبا که خلق کردی، همچنان روشن و ساده و پر از احترام خواهد بود.