در حافظه موقت ذخیره شد...
ساخت پیست‌های سیمانی، پول را هدر داد
مهدی سهرابی کاپیتان باتجربه تیم ملی دوچرخه‌سواری می‌گوید:«27 سال است که گلایه نبود پیست استاندارد در ایران را داشته‌ایم؛ زیرساختی که اگر بود خیلی به پیشرفت دوچرخه‌سواری ایران کمک می‌کرد. کشورهای دنیا در زمستان مسابقه پیست سرپوشیده برگزار می‌کنند، اما ایران وقتی هوا سرد می‌شود مسابقه پیست هم تعطیل است. البته شرکت تجهیز و توسعه سابق پیست‌های سیمانی در بعضی شهرها ساخت که متأسفانه بدون انجام مطالعات فنی لازم بود و غیراستاندارد بودن این پیست‌ها صرفاً سبب هدررفت منابع مالی شد.»
رکابزن باتجربه ایرانی معتقد است: «می‌توانند با هزینه کمتر و در زمان کوتاه‌تر پیست بسازند، اما به جای انجام مطالعات و بررسی‌های لازم پیش از ساخت، شاهد آن بوده‌ایم که مطالعه‌ای کوتاه انجام شده و در عوض ساخت پروژه زمان طولانی برده است؛ نتیجه پروژه‌هایی است که پیش از تکمیل شدن از بین می‌روند و مستهلک می‌شوند. نمونه‌اش پیست چوبی زنجان است که 15 سال از شروع به ساختش می‌گذرد و هنوز تکمیل نشده و می توان گفت حدود 30 درصد کار انجام شده است. چرا به جای استادیوم فوتبال در زنجان، پیست دوچرخه‌سواری ساخته نشد؟ مگر زنجان فوتبال دارد که استادیوم فوتبال بخواهد؟ استادیومی که چندبار صندلی‌هایش عوض شده اما هنوز خبری از افتتاحش نیست. چمن مصنوعی داشت اما زیر آن چمن سبز شده است.»
به نظر سهرابی، پیست‌های بقیه شهرها هم به کار نمی‌آید: «در شهرهای ساری، کرمان، اهواز و تبریز هم پیست ساخته شده اما باز هم مجبوریم در پیست آزادی تمرین کنیم. در حالی که هیچ مسابقه‌ای در پیست 335 متری سر باز برگزار نمی‌شود. پیست استاندارد 250 متری است. قبل از بازی‌های آسیایی 2002 بوسان ما در ژاپن اردو داشتیم، آنها شانه کوه را با بیل مکانیکی کنده بودند و پیست‌های مختلف 250 و 330 متری را کنار مدرسه دوچرخه‌سواری «کایرین» ساخته بودند. تنها کاری که کرده بودند با گودبرداری و سیمان مخصوص، پیست‌های مخصوص ساخته بودند. ما حتی می‌توانستیم سال 2006 پیست چوبی از قطر بخریم. آن موقع قیمت پیست را پرسیدیم که 250 میلیون تومان بود و می‌شد آن پیست چوبی را در سوله‌ای کار گذاشت با حداقل هزینه، اما این کار نشد؛ آن وقت برای پیست زنجان چندین میلیارد هزینه کردند تا کوه را صاف کنند. اینجا ما کلی هزینه بابت مدیریت و تصمیم اشتباه می‌دهیم و انتظار مدال هم داریم. بیشترین هزینه به جای پیست چوبی برای ساخت پیست‌های سیمانی شده است. آن موقع که پول و اسپانسر بود و ما در سال چند کاپ جهانی و آسیایی شرکت می‌کردیم، پیست چوبی ساخته نشد، حالا که هیچ امکاناتی نیست و حتی اسپانسری هم نمانده است.»رکابزن زنجانی بزرگ‌ترین معضل را نگهداری می‌داند: «بزرگ‌ترین معضل در ایران ساختن زیرساخت یا تکمیل نیست بلکه نگهداری صحیح و اصولی است. در حالی که تفکر اشتباه فقط بودجه را حیف و میل می‌کند.»
