زیست‌بوم- نامه‌نگاری وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی از الحاق باغ جهانی عباس‌آباد به شهر بهشهر جلوگیری نکرد. این اولین بار نبود که تصمیم‌گیران درباره الحاق باغ عباس‌آباد به درخواست متولی اصلی آن بی‌توجهی می‌کردند. وضع از سال 1399 به همین منوال بوده و این بی‌اعتنایی آنقدر ادامه یافت که در میان مخالفت شدید وزارت متولی اصلی این اثر، باغ به شهر بهشهر الحاق شد تا مدیریت آن در اختیار شهرداری قرار گیرد؛ آن هم زمانی که شهرداری طی دو سال مدیریت این باغ، کارنامه مردودی گرفته است. حالا جامعه باستان‌شناسی که دل‌نگران خروج باغ از فهرست جهانی یونسکو است در نامه‌ای از سیدرضا صالحی وزیر میراث فرهنگی و «فرزانه صادق مالواجِرد» وزیر راه و شهرسازی خواسته است تا با قید فوریت، مصوبه الحاق باغ تاریخی عباس‌آباد به حریم شهر بهشهر ابطال شود. این جامعه به نمایندگی از باستان‌شناسان کشور، زیر سؤال رفتن اعتبار بین‌المللی ایران با خروج این باغ از فهرست جهانی یونسکو را یادآور شد. دل‌نگرانی اصلی اما جای دیگری است؛ جایی که باعث می‌شود باغ عباس‌آباد از فهرست جهانی خط بخورد. باستان‌شناسان الحاق این باغ به حریم شهر و واگذاری مدیریت آن به شهرداری را مساوی با گسترش بی‌رویه محدوده شهری، تجاوز و دست‌اندازی امکانات و زیرساخت‌های زندگی شهری مدرن به ساختار و این بافت ارزشمند صفوی دانستند.
داستان از تیرماه سال 1399 شروع می‌شود؛ جایی که شهرداری بهشهر برای افزایش حریم شهر در جبهه جنوب‌شرقی، خواستار الحاق روستای التپه و اثر ثبت جهانی باغ عباس‌آباد به بهشهر می‌شود. بهانه هم حفاظت و استفاده مردم از این باغ است! البته مدیریت باغ بدون این الحاق هم به مدت دو سال به شهرداری واگذار می‌شود تا با نیمکت‌های آبی تعبیه شده در آن، معلوم شود تفاوتی بین یک باغ صفوی و پارک‌های معمولی برای شهرداری وجود ندارد. بررسی نامه‌نگاری‌ها بین میراث فرهنگی و موافقان الحاق توسط «عصر ایران» هم نشان می‌دهد تخلف‌هایی در مسیر این الحاق صورت گرفته است.
از جمله در تابستان ۹۹، در صورتجلسه کارگروه امور زیربنایی استان مازندران از شهرداری خواسته شد تا درباره الحاق باغ عباس‌آباد به بهشهر از پایگاه میراث جهانی عباس‌آباد استعلام شود که میراث فرهنگی در پاسخ به استعلام مخالفت خود با این الحاق را به طور رسمی اعلام می‌کند.
با وجود این مخالفت، شورای برنامه‌ریزی و توسعه استان مازندران یک ماه بعد، طرح جامع شهر بهشهر را بررسی و «بدون احتساب مساحت باغ» آن را تصویب کرد. در کمال شگفتی سه روز بعد از این مصوبه، دبیر شورا بدون توجه به مخالفت وزارت میراث فرهنگی، در اصلاحیه‌ای مشکوک، حریم شهر را «با احتساب مساحت باغ» تصویب می‌کند. در نهایت هم شورای عالی شهرسازی و معماری این الحاق را ابلاغ کرد و آه از نهاد همگان برآورد تا این سؤال پیش بیاید که وزارت میراث فرهنگی چه جایگاهی دارد که نمی‌تواند از حوزه تحت مسئولیت خود دفاع کند؟ آیا نامه‌نگاری باستان‌شناسان به شورای عالی شهرسازی و معماری، می‌تواند سایه سنگین ساخت‌وسازهای شهری را از سر این باغ صفوی کم کند؟