وصال روحانـی- روزنامه‌نگار

شاه‌نقش

کارگردان:  شاهد احمدلو
تهیه‌کننده: علی قائم مقامی
بازیگران اصلی:   بهرنگ علوی، هومن برق‌نورد ، شهرام قائدی، سروش میمنت، محمد متوسلانی، عنایت بخشی، رضا رویگری، پژمان بازغی و شهین تسلیمی

شاهد احمدلو، بازیگر و کارگردان پرکار سینمای ایران که پیش‌تر با فیلم «چند می‌گیری گریه کنی» در جشنواره فجر حضور یافته بود، اکنون با فیلم جدید و پربازیگر خود که «شاه‌نقش» نام دارد، به این عرصه بازگشته است. جزئیات کامل داستان این فیلم هنوز انتشار نیافته و فقط در توضیحی بسیار کوتاه آمده است: «شهاب و ناصر قصد شرکت در انتخابات شورای مرکزی صنف خود را دارند و هر یک سعی می‌کنند در این انتخابات گوی سبقت را بربایند و پیروز شوند.» احمدلو که طی 15 سال اخیر در سریال‌های تلویزیونی پرتعدادی چه در نقش‌های منفی و چه نقش‌های مثبت ظاهر شده، بیشتر به ساختن آثار کمدی تمایل نشان داده اما به موضوعات درام و جنایی هم پرداخته و البته «شاه‌نقش» با مایه‌ای کمدی تولید شده است.

فریاد

کارگردان: محمدرضا اردلان
تهیه‌کننده: بهمن اردلان
بازیگران: مهرداد ضیایی، بهزاد دورانی، علیرضا مهران، یاسین طلوعی، امیر کبوتریان و حمید ابراهیمی

«فریاد» ساخته یکی از 13 کارگردان «فیلم اولی»‌ای است که در قسمت مسابقه جشنواره چهل و سوم به رقابت با سایر آثار این بخش پرداخته و محمدرضا اردلان کارگردان این فیلم برای اولین بار است که ساخت یک کار بلند داستانی را تجربه می‌کند. در خلاصه داستان این فیلم آمده است: «هاوار برای کار در یک مرغداری اقدام و به آنجا ورود می‌کند ولی در روزهای بعدی یک فقره قتل در مرغداری صورت می‌گیرد و مسائل پیچیده می‌شود و ‌هاوار ناخواسته دچار معضلاتی بزرگ می‌شود که زندگی او را به هم می‌ریزد. امسال در میان 33 فیلم بخش مسابقه جشنواره که هدف صید سیمرغ بلورین را تعقیب می‌کنند، برخی «فیلم اولی»ها هم ابراز وجود کرده‌اند و باید دید هیأت داوران هفت نفره جشنواره امسال در نهایت کدام یک از آنها را با تقدیری کوچک یا بزرگ همراه می‌سازد. البته طی 43 دوره قبلی این جشنواره هرگز سیمرغ بلورین بهترین فیلم به یک «فیلم اولی» اهدا نشده و بسیار بعید است که امسال هم این سنت شکسته شود و یکی از این جمع بر تارک این جشنواره بنشیند.

1968

کارگردان: امیرمهدی ‌پوروزیری
تهیه‌کننده: ایرج محمدی
بازیگران اصلی: امیر نوروزی، امیراحمد قزوینی و لیندا کیانی

 این درام تاریخی به روایت قصه‌ای اواخر دهه 1340 می‌پردازد و اگر زمان وقوع اتفاقات را به طور دقیق‌تر بخواهید، باید بر سال 1347 شمسی متمرکز شد که مقارن با سال 1968 میلادی است. این همان سالی است که مرحله نهایی مسابقه‌های فوتبال جام ملت‌های آسیا در تهران و در ورزشگاه امجدیه (شهید شیرودی فعلی) برگزار شد. فقط پنج تیم در این مرحله حضور داشتند و تیم ملی ایران پس از پیروزی برابر برمه (میانمار فعلی) و تایوان در دیدار آخرش تیم اسرائیل (رژیم اشغالگر قدس) را هم با نتیجه 1-2 شکست داد و به عنوان قهرمانی رسید و شادی بزرگی را نصیب ملت ایران کرد. در همان زمان نیز نظر منفی مردم مسلمان ایران نسبت به اسرائیل غاصب و رژیم صهیونیستی آشکار و روی سکوهای امجدیه و به واقع در کل سطح کشور قابل حس کردن بود و همین مسأله بر شیرینی پیروزی ملی‌پوشان ایرانی بر رقیب صهیونیستی افزود و اهمیت این رویداد را چند برابر ساخت. انتخاب واژه «1968» به عنوان اسم این فیلم نیز با اشاره به سال وقوع این پیروزی بزرگ صورت گرفته است. باید افزود که پور وزیری بیشتر به خاطر ساخت آثار مستند در جامعه سینمای ایران مطرح بوده و او کار فیلمبرداری را هم تجربه کرده است. هنر او در «1968» ادغام عوامل جذاب و سرگرم کننده با المان‌های سیاسی است که عامل دوم با احتساب سفر آن سال تیم ملی اسرائیل منفور به تهران فراهم آمده و طبعاً بر التهابات فیلم و داستان افزوده است.