آرمان حسینی/ «بازی خونی» به کارگردانی حسین میرزامحمدی، اثری است که با انتخاب سوژه‌ای کمتر پرداخته‌ شده، یعنی شورش سربداران مائوئیست در سال‌های اولیه انقلاب تولید شده. این موضوع برای بسیاری از مخاطبان کنکجاوی برانگیز است و همین فیلم را از منظر سوژه واجد اهمیت می‌کند. «بازی خونی» به واقعه تاریخی سال ۱۳۶۰ و تلاش یک گروهک برای تصرف شهر آمل می‌پردازد و از این نظر، رویکردی قابل تحسین دارد. انتخاب این موضوع، نشان از دغدغه‌مندی فیلمساز و جسارت او در ورود به مقوله‌ای چالش‌برانگیز دارد. یکی از نقاط قوت برجسته فیلم، فضاسازی آن است که مخاطب را از همان دقایق ابتدایی با حال و هوای قصه همراه می‌کند. علاوه بر این، «بازی خونی» تلاش کرده تا روایتی چندوجهی از این رویداد ارائه دهد و از افتادن به ورطه تک‌صدایی و روایت یک‌جانبه پرهیز کند.
موسیقی متن فیلم، حس هیجان و التهاب را نیز منتقل می‌کند و در برخی لحظات، به یکی از عناصر کلیدی در ایجاد تنش تبدیل می‌شود. این بخش از فیلم، نشان‌دهنده تسلط کارگردان بر کارگردانی صحنه‌های پرتحرک و توانایی او در ایجاد تعلیق است. با این حال موتور فیلم دیر روشن می‌شود و در سکانس‌های ابتدایی برخی از جزئیات داستانی می‌توانستند به شکلی روشن‌تر و بهتر مورد پرداخت قرار گیرند. از منظر روایی، یکی از جنبه‌هایی که جای کار بیشتری داشت، نمایش نقش مردم در این واقعه تاریخی است. شهر آمل به «هزار سنگر» معروف شده، اما در روایت فیلم، تمرکز بیشتر بر نیروهای نظامی-انقلابی است. با این حال، فیلم توانسته تصویری مناسب از فضای سیاسی و اجتماعی آن دوران ارائه دهد و در بخش روایت، تلاش کرده تا تعادلی میان واقعیت تاریخی و جذابیت سینمایی برقرار کند. در پایان هم، با نمایش تصاویری واقعی از آن روزهای آمل و جملاتی روی پرده، نقش مردم را پررنگ می‌کند که کاش صرفاً به یک نوشته اکتفا نمی‌شد.
ایراد دیگر «بازی خونی» اطلاعات زیادی است که به مخاطب می‌دهد و ممکن است او را سردرگم کند. همچنین ریتم گاهی کند می‌شود و کارگردان نتوانسته بی‌رحمانه موقع تدوین، برخی سکانس‌ها را کنار بگذارد.«بازی خونی» ترکیب قابل قبولی از بازیگران را در اختیار دارد که عملکرد برخی از آنها بهتر از دیگران است؛ مثل عملکرد پیام احمدی‌نیا در یکی از نقش‎های مثبت کارنامه خود. امتیاز کارگردان در این بخش ایجاد هماهنگی میان بازیگران است که به پیوند میان شخصیت‌ها به فضاسازی باورپذیر فیلم کمک کرده است.
«بازی خونی» تلاشی شایسته در ژانر سینمای تاریخی و سیاسی ایران است. اگرچه ممکن است در برخی بخش‌ها چالش‌ها و نقصان‌هایی داشته باشد، اما بدون شک برای علاقه‌مندان به سینمای سیاسی و تاریخی، اثری درخور توجه است.