با طلوع خورشید در ۲۵ نوامبر، مردم آرژانتین با قلبی سنگین از خواب بیدار می‌شوند و به یاد می‌آورند که این روز، سالگرد درگذشت بزرگترین نماد کشورشان یعنی دیه‌گو آرماندو مارادوناست. فوق‌ستاره‌ای که شرایط پیرامون مرگ او هنوز در دادگاه‌ها به عنوان یک معما باقی مانده اما میراث ورزشی و اجتماعی او بین دوستداران فوتبال جهان است. مارادونا که ۳۰ اکتبر ۱۹۶۰ در ویلا فیوریتو، یک محله فقیرنشین در حومه بوئنوس آیرس به دنیا آمد، پنجمین فرزند از هشت فرزند یک خانواده فقیر بود که با چالش‌های اقتصادی قابل توجهی روبه‌‌رو بودند. با وجود سختی‌های بسیار اما عشق او به فوتبال از سنین پایین به وضوح نمایان بود. در سن هشت سالگی او به تیم جوانان آرژانتینوس جونیورز پیوست و استعداد فوق‌العاده‌اش به سرعت به مردم جهان شناخته شد. شاید بهترین یادآوری از کارنامه بین‌المللی مارادونا، عملکرد او در جام جهانی فوتبال ۱۹۸۶ مکزیک باشد. او به عنوان کاپیتان، آرژانتین را به قهرمانی جام جهانی رساند و لحظات به‌یادماندنی را در تاریخ فوتبال رقم زد. در بازی مرحله یک‌چهارم نهایی مقابل انگلستان، او دو گل افسانه‌ای به ثمر رساند. گل جنجالی «دست خدا» که در آن با دست خود توپ را به درون دروازه فرستاد و «گل قرن» که در آن با یک تلاش فردی فوق‌العاده، از چندین مدافع عبور کرد و توپ را به تور دروازه سه‌شیر‌ها رساند. مارادونا در سال ۱۹۹۷ از فوتبال حرفه‌ای کناره‌گیری کرد و سپس به مربیگری روی آورد.   او از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۰ هدایت تیم ملی آرژانتین را برعهده داشت و با این تیم در جام جهانی ۲۰۱۰ حضور داشت اما به افتخاری نرسید تا بار دیگر جمله کلیشه‌ای «بازیکنان بزرگ قرار نیست مربیان خوبی باشند» برای همه اثبات شود. با وجود گذشت چهار سال از فوت او اما میراث مارادونا همچنان در دل جامعه فوتبال زنده است. مارادونا نه تنها یک بازیکن فوتبال فوق‌العاده بود، بلکه نمادی از امید و شجاعت برای میلیون‌ها نفر در سراسر جهان بود. او با مهارت‌های بی‌نظیر خود و شخصیت جذابش، قلب‌ها را تسخیر کرد و میراثی را به‌جا گذاشت که هرگز فراموش نخواهد شد. اسطوره‌ای که اگر چهار سال از درگذشتش در سال 2020 می‌گذرد اما همچنان موضوع صحبت بسیاری از محافل فوتبالی جهان است و گویی اسطوره‌ای است که هرگز نمرده است.