حامد جیرودی
خبر‌نگار

نمایش ضعیف تیم ملی، در نیمه دوم دیدار با کره شمالی، به یکی از سوژه‌های اصلی چند روز اخیر فوتبال ایران تبدیل شده است. یوزها در شرایطی که نیمه اول این دیدار را با برتری سه گله به پایان برده بودند، در نیمه دوم و پس از اخراج ناشیانه شجاع خلیل‌زاده، از هم پاشیدند و با اشتباهات عجیب دو گل دریافت کردند و چند گل هم دریافت نکردند تا در نهایت خوش‌شانسی این بازی را با پیروزی به پایان برسانند. چه آنکه خود سرمربی تیم ملی هم به این اشاره کرد که فوتبال به ما درس داد و تنبیه‌مان نکرد اما نکته‌ای که پس از این بازی، ذهن بسیاری را به خود مشغول کرد، این است که برای این تیم با چنین نمایش‌های سینوسی، چه آینده‌ای می‌توان متصور بود؟
شاید گروهی بر این باور باشند که چنین شرایطی برای هر تیمی ممکن است به وجود بیاید. خصوصاً اگر یک تیم در طول بازی 10 نفره هم شده باشد و ادامه مسابقه برایش مشکل شود اما این نظر در شرایطی منطقی است که یک تیم، نظم تاکتیکی خود را از دست ندهد و با آشفتگی کارش را دنبال نکند ولی واقعیت این است که از اسفند ماه 1401 تاکنون که امیر قلعه‌نویی برای دومین بار هدایت تیم ملی را بر عهده گرفته، با وجود اینکه از لحاظ آماری نتایج خوبی گرفته اما تیمش به لحاظ کیفی، نتوانسته نظر کارشناسان و علاقه‌مندان به فوتبال ایران را به خود جلب کند و این مسأله در بزنگاه‌های مختلف خود را نشان داده است.
تیم ملی در 28 دیداری که تاکنون زیر نظر قلعه‌نویی در این دوره به میدان رفته، اکثراً با تیم‌هایی بازی کرده که جزو تیم‌های درجه دو و سه آسیا، آفریقا و گاهی اروپایی بوده‌اند اما همین تیم‌های ضعیف و نه چندان مدعی هم، برای تیم ملی دردسرساز بوده‌اند که نقطه اوج آن را در جام ملت‌های آسیا 2023 و در بازی با سوریه شاهد آن بودیم. دیداری که به نظر می‌رسید با برتری راحت ایران به پایان برسد ولی در آن مسابقه که با اخراج شدن مهدی طارمی همراه بود، کار به ضربات پنالتی کشید تا تیم ملی به زحمت راهی مرحله یک هشتم نهایی شود. در ادامه هم تیم ملی اگرچه ژاپن را با یک برد سزاوارانه از پیش رو برداشت و آن را می‌توان بهترین بازی تیم ملی در زمان مربیگری قلعه‌نویی تاکنون قلمداد کرد اما در مرحله نیمه نهایی و در بازی با قطر هم شکست نصیب‌مان شد تا باز هم رویای صعود به فینال جام ملت‌ها و قهرمانی در این رقابت‌ها بر باد برود. دیداری که در آن نیز، خلیل‌زاده، کارت قرمز را مقابل چشمان خود دید!
در این میان، اگر چه نظر مسئولان تیم ملی، ادامه کار با قلعه‌نویی بوده است اما سیر کیفی بازی‌های ایران به گونه‌ای بوده که با انتقادهای زیادی همراه بوده است. سه تساوی پیاپی برابر ازبکستان که با نمایش بهتر تیم حریف همراه بوده، پیروزی خفیف برابر قرقیزستان با یک نمایش انتقاد‌آمیز در اصفهان و برد برابر امارات که در آن اکثر دقایق بازی، توپ و میدان در اختیار میزبان بود. در این میان پیروزی خوب در بازی با قطر، امیدوارکننده بود اما آنچه در بازی با کره شمالی شاهد آن بودیم، این علامت سؤال را به وجود آورده که آیا این تیم، توانایی عرض اندام در جام جهانی را دارد؟
مسلماً صعود به جام جهانی 2026، اتفاقی است که بزودی رخ می‌دهد. خصوصاً که حریفان‌مان قابل مقایسه با دیگر تیم‌های حاضر در گروه B مقدماتی جام جهانی نیستند اما با وجود 48 تیمی شدن جام جهانی هم که صعود از مرحله گروهی آن کار شاقی به نظر نمی‌رسد، رسیدن به این مهم با چنین تفکرات و ایده‌هایی، آرزویی دور از دسترس است!