در دنیای امروز کم نیستند کنوانسیون‌ها و معاهداتی که حداقل استانداردهای رفتار انسانی در جنگ را بدون توجه به منشأ، ماهیت یا شرکت‌کنندگان تعیین و بر حفاظت از حرمت انسانی در زمان‌های درگیری مسلحانه تأکید می‌کنند تا اگر فردی هدف نظامی نیست، از نیروی مهاجم، جراحت و مرگ مصون باشد، اگر نظامی است از شکنجه و سایر رفتارهای بی‌رحمانه در زمان اسارت در امان باشد و اگر نیروی امدادی است بدون خطر مرگ و جراحت و اسارت، بتواند به نظامیان و غیرنظامی‌های نیازمند کمک کند. در همه این کنوانسیون‌ها بر اهمیت بی‌طرفی، بویژه در زمینه خدمات پزشکی و بشردوستانه تأکید شده و پرسنل پزشکی، بیمارستان‌ها و آمبولانس‌ها باید محترم شمرده شوند و نباید هدف قرار گیرند. نقض کنوانسیون‌ها به خصوص کنوانسیون ژنو به عنوان تخلف جدی در نظر گرفته می‌شود که اغلب به آن جنایت جنگی و در مواردی جنایت علیه بشریت و جنایت نسل‌زدایی یا نسل‌کشی گفته می‌شود. به گفته دکتر مرتضی عبدی رئیس کمیسیون امور بین‌الملل مرکز وکلا کارشناسان رسمی و مشاوران خانواده قوه قضائیه سال‌هاست در فلسطین، غزه و لبنان شاهد نقض قوانین بین‌المللی هستیم.
او می‌گوید: غزه از زمان شروع طوفان‌الاقصی تبدیل به گورستان قوانین بین‌المللی شده است. هر قانون و کنوانسیونی در این مکان به راحتی نقض می‌شود وگرنه چطور می‌شود در دنیای امروز با این همه قانون و کنوانسیون و سازمان حقوقی باریکه‌ای را که دو میلیون نفر در آن سکونت داشتند با خاک یکسان کرد و کسی هم نتواند مانع شود! رئیس کمیسیون امور بین‌الملل مرکز وکلا با اشاره به جنگ در غزه و اوکراین ادامه می‌دهد: در دنیا با استاندارد‌های دوگانه روبه‌رو هستیم جمعیتی بدون دفاع و غیرنظامی زن و کودک تحت جدیدترین آماج حمله‌ها هستند و جالب اینکه طرف مقابل هنوز طلبکار است. مساجد و مدارس و بیمارستان‌ها همه تخریب شده است و کودکان با بدترین شرایط روزگار می‌گذرانند، بیش از 41 هزار و 495 نفر شهید شده‌اند و شاید ده برابر این رقم، افراد مجروح و دچار آسیب شده‌اند و در شرایط تحریم به سر می‌برند و از دریافت ضروری‌ترین مایحتاج زندگی‌شان محروم هستند. اگر در مقیاسی کوچک‌تر چنین اتفاقی در جای دیگری از این دنیا اتفاق می‌افتاد مدعیان حقوق بشر چه می‌کردند؟ مطمئناً همه پتانسیل‌های حقوق بشر به کار گرفته می‌شد ولی در غزه همه اصول و قوانین حقوق بشر از بین رفته و تنها سکوت می‌کنند! عبدی با اشاره به تخریب ساختمان‌های مسکونی با ساکنین غیرنظامی ادامه می‌دهد: متأسفانه امروز در دنیا حقوق بین‌الملل درگیر یک استاندارد دوگانه است. آنچه در لبنان و غزه شاهدیم مطابق با موازین حقوق بشر و هیچ‌کدام از موارد چهارگانه کنوانسیون بین‌المللی ژنو نیست هیچ اصل حقوق بشری رعایت نشده و نمی‌شود و کسی هم نیست که صدای این مردم را بشنود.

وکلای ما سکوت نکرده‌اند
رئیس کمیسیون امور بین‌الملل مرکز وکلا با بیان اینکه این مرکز قبل از شروع طوفان‌الاقصی هم اقدامات قضایی و هم غیرقضایی را به انجام رسانده به برخی از اقدامات انجام شده اشاره می‌کند: دعوت ژیل دوور بزرگ‌ترین حامی حقوقی فلسطینیان در فرانسه که امسال هم جایزه سالانه حقوق بشر اسلامی را دریافت کرده است یکی از اقدامات مرکز بوده همچنین توسط پیمان مشترک با کشورهای عضو بریکس حمایت کشورمان از مظلومان جهان به‌خصوص مردم غزه را اعلام کرده‌ایم.
 همچنین در اقداماتی که تیم آقای ژیل دوور در فرانسه انجام می‌دهند سهیم هستیم و باید بگویم همه این اقدامات منجر به صدور قرار جلب نتانیاهو شده است. از این گذشته وکلای مرکز به صورت مستقل بیش از ده هزار شکایت را در یک روز به ثبت رسانده‌اند. ما
تمام پتانسیلمان را در اختیار تیم آفریقای شمالی در دیوان دادگستری بین‌المللی قرار داده‌ایم و با آنها نیز همکاری کاملی داریم.
البته فراخوان شکوائیه برتر را هم منتشر کرده‌ایم و تاکنون سیصد اثر فاخر داخلی و بین‌المللی درج شده و مورد داوری قرار گرفته است و بزودی همایشی در این زمینه برگزار می‌شود. در این مقطع حساس زمانی وکلای ما رسالت خود را انجام داده‌اند و سکوت نکرده‌اند.

یادداشت

کابوس‌های شبانه روز به جای رؤیای کودکانه

دکتر علی نیکجو - روانپزشک/کودکان زیادی را دیدیم که فریاد کشیدند ما خسته‌ایم. کودکانی که شاهد خاکسپاری پدران و مادران خود بوده‌اند.
 دختر بچه‌ای که دنبال پای قطع شده خود می گشت. همه آنچه در تکست‌های روان پزشکی پیرامون مدیریت تروما در اطفال بیان شده نسبت به رنج عظیم کودکان غزه شوخی‌ای بیش نیست. صحبت از PTSD«اختلال استرس پس از حادثه» برای وصف آنچه بر این بی‌پناهان آمده بسی ناکارآمد است. باریکه غزه تبدیل به دروازه‌ای شده از نمایش سبعیت آدمی از یکسو و سکوت کرکننده از سوی دیگر. برای آنان خون، آتش، ویرانی، صدای انفجارهای پی در پی  و گرسنگی دیگر تکه‌ای از تاریخ نیست بلکه حال کودکانی است که تا چشم باز کرده‌اند آتش و خون دیده‌اند و این همان  تاریخ پرجنون و زنجیر دریده داستان نامبارک هبوط آدمی است. یاد کلام آلکسیویچ در  «صداهایی از چرنوبیل» می افتم که می گوید:«ولی یه واقعیتی وجود داره، اینکه همه دک و پوز انسان‌دوستانه ما کشکه» در این سال‌ها  شاهد بودیم که چطور ابررسانه‌ها به طور سیستمیک صدای زجر و مظلومیت این بچه‌ها را سانسور کردند و چشم بر به خاک و خون کشیدن آنها بستند و من مدام به این فکر می کنم که این کودکان چه خاطراتی با خود حمل خواهند کرد؟ چه نقاشی‌هایی خواهند کشید و چه بازی‌هایی خواهند کرد و چه خواب‌هایی خواهند دید؟ کدامین شانه وجود دارد تا چشمان معصوم این بچه‌ها بر تکیه‌گاه آن آرام گیرد. اگر سال‌های بعد عده‌ای در حال خوشگذرانی توسط جوانی کشته شدند، یاد سکوت امروزمان و سبعیت بی حد این میزان از جنایت علیه بشریت در غزه بیفتیم.