امیر فرشباف
خبر نگار

از ساعت 18 بعدازظهر روز شانزدهم سپتامبر تا ساعت 8 صبح روز هجدهم سپتامبر سال 1982 میلادی، ارتش رژیم صهیونیستی به همراه شبه‌نظامیان مسیحی لبنان موسوم به فالانژیست‌ها، اردوگاه آوارگان فلسطینی را در غرب بیروت محاصره کرده و با وجود غیرنظامی و غیرمسلح بودن اردوگاه، 36 ساعت بدون مزاحمت، به کشتار 3 تا 5 هزار از زنان، کودکان و غیرنظامیان دو اردوگاه صبرا و شتیلا پرداختند. اکنون که رژیم صهیونیستی در چهل و دومین سالگرد کشتار صبرا و شتیلا در حال رقم زدن جنایتی هولناک‌تر در مقیاسی وسیع‌تر است، پایگاه «العربی 21» این حادثه دلخراش را بازخوانی کرده است.
 
قتل‌عام چگونه آغاز شد؟
در ادامه، جنایت صبرا و شتیلا این‌گونه روایت شده است: براساس برنامه طراحی شده، سه تیم از فالانژها به فرماندهی «ایلی حُیبقه» که هر کدام متشکل از 50 مرد مسلح بودند، به بهانه حضور مبارزان فلسطینی در صبرا و شتیلا، وارد اردوگاه شدند. گروه‌های مارونی راستگرا راه‌های خروج را بر ساکنان کمپ بستند و با کمال خشونت و نفرت و با انواع سلاح‌ها، حتی شمشیر، تبر و چاقو شروع به کشتار بی‌رویه ساکنان کردند.
روش های کشتار به فجیع‌ترین شکل‌ ممکن بود؛ با کارد شکم زنان حامله دریده شد، سرها از تن جدا گردید و با سرنیزه روی بدن خونین کودکان و زنان‌، نشان صلیب کشیده شد. طبق این روایت، کودکان سه و چهار ساله در خون خود غوطه می‌خوردند، زنان قبل از کشته شدن مورد تجاوز جنسی قرار گرفتند، مردان و افراد مسن سلاخی شدند و آنهایی که می‌خواستند فرار کنند، کشته شدند. در حالی که آسمان اردوگاه مملو بود از بمب‌های آتش‌زا که توسط ارتش اسرائیل برای تسهیل عملیات شلیک می‌شد، 48 ساعت کشتار و جنایت علیه بشریت رخ داد.
نقش ارتش اسرائیل این بود که همه ورودی‌های اردوگاه را ببندند تا ساکنان زنده از آنجا خارج نشوند و از سوی دیگر، از ورود رسانه‌ها، روزنامه‌نگاران و خبرگزاری‌ها تا پایان قتل عام به آنجا ممانعت کنند؛ چراکه ممکن بود جهان با انتشار خبر این رویداد که یکی از وحشتناک‌ترین قتل‌عام‌های تاریخ بشر بود، بیدار شود.
در پی این کشتار، دیده‌بان حقوق بشر تأیید کرد که نیروهای ارتش اسرائیل که در آن زمان تحت فرماندهی آریل شارون به عنوان وزیر جنگ بیروت را اشغال کرده بودند، به اعضای شبه نظامی فالانژیست اجازه ورود به این دو اردوگاه را دادند. اطلاعات ارتش اسرائیل تعداد این افراد را بین 700 تا 800 نفر تخمین می‌زند، در حالی که منابع فلسطینی و دیگر منابع تأیید می‌کنند که تعداد شهدا از جمله کودکان، زنان، زنان باردار و سالمندان به چهار هزار نفر می‌رسد.
این منابع فاش کردند که برخی از این قربانیان به وحشتناک‌ترین شیوه‌ها «مُثله» (قطعه قطعه) شده‌اند و اعضای بدن آنها وقتی زنده بودند یا بعد از کشته شدن، تکه تکه شدند. بر اساس گزارش‌های روزنامه‌نگارانی که به دنبال قتل عام به محل حادثه رسیده‌اند، شواهدی از اعدام مردان جوان دیده شده است.
سازمان دیده‌بان حقوق بشر، شهادت روزنامه‌نگار نیویورک تایمز، توماس فریدمن را نقل کرد که گفت: «من اکثراً گروه‌هایی از مردان جوان 20 و 30 ساله را دیدم که در مقابل دیوارها صف کشیده بودند، دست‌ها و پاهایشان را بسته بودند و سپس با گلوله‌های مسلسل به رگبار بسته شدند.
در بیانیه این سازمان آمده است که قتل‌ها در منطقه‌ای تحت کنترل ارتش اشغالگر انجام شده است که یک مرکز فرماندهی پیشرو در پشت‌بام یک ساختمان چند طبقه واقع در 200 متری جنوب غربی اردوگاه شتیلا ایجاد کرده است.

بــــرش

تشکیل کمیته تحقیق ساختگی
این گزارش در بخش‌های انتهایی می‌افزاید، در فوریه 1983، «کمیته تحقیقاتی اسرائیل» (موسوم به کمیته کاهان) به ریاست اسحاق کاهان برای بررسی رویدادهای دو اردوگاه صبرا و شتیلا، نام آریل شارون وزیر وقت دفاع و فرمانده عملیات را صرفاً به عنوان یکی از افرادی که «مسئولیت شخصی» کشتار صبرا و شتیلا را برعهده دارند، در نتایج تحقیقات خود گنجاند.
آخرین توصیه‌ای که از این کمیته صادر شد، این بود که شارون باید از سمت وزارت جنگ برکنار شود و نخست‌وزیر وقت رژیم صهیونیستی «در صورت لزوم» او را از کار خود برکنار کند.
با وجود محکومیت جهانی این کشتار، هیچ یک از مسئولین این قتل عام دستگیر، محاکمه یا محکوم نشدند، بویژه اینکه گروهی از بازماندگان در بلژیک علیه شارون شکایت کردند، اما دادگاه در سپتامبر 2003 از رسیدگی به این پرونده خودداری کرد! شایان ذکر است که جامعه جهانی تضمین کرده بود پس از خروج سازمان آزادیبخش فلسطین از لبنان، از ساکنان پناهندگان فلسطینی حمایت کند، اما کشورهای تضمین‌دهنده به تعهدات خود عمل نکردند و ساکنان بی‌گناه این اردوگاه‌ها را در برابر جنایت متجاوزان تنها گذاشتند.