فرخ حسابی
روزنامه نگار

در این شرایط فوتبال هیچ اهمیتی ندارد، نه بازی‌های دیروز و جمعه و نه حتی بازی‌های فردا در لیگ نخبگان آسیا. یک هوادار فوتبال جان خود را از دست داد، داخل ورزشگاه و در شرایطی که می‌شد جلوی ایستادن یک قلب آسیب دیده را گرفت اما سهل‌گیری یا سختگیری‌های عجیب و غریب باعث شد فوتبال ایران داغدار شود. می‌شد کل صفحات روزنامه امروز و همه سایت‌ها و رسانه‌های ورزشی را به این اتفاق اختصاص داد چون ارزشش را داشت، چون جان انسان و جان طرفدار فوتبال از همه چیز مهم‌تر است.
آنچه که در اصفهان رخ داد، به معنای واقعی کلمه یک فاجعه بود، فاجعه مدیریتی و انسانی. سهل‌گیری در مورد آسیبی که به یک انسان در جریان یک بازی پرهیجان وارد شده و سختگیری در مورد خدمات‌رسانی به او و پیش کشیدن بندها و آیین‌نامه‌های قانونی در بحرانی‌ترین شرایط، عامل رقم خوردن این فاجعه بود.
فلسفه فوتبال در همه دنیا لذت بردن مردم و دوستداران این رشته است، در ایران هم باید همینطور باشد اما گویا نیست. جالب است که کسی هم مسئولیت را گردن نمی‌گیرد و اصلی‌ترین مسئول مسابقه و این فاجعه، لحنی طلبکارانه دارد و به دنبال مبرا کردن خود با مطرح کردن بندهای قانونی است که البته در این مورد هم اشراف کامل ندارد. قانون به صراحت ذکر کرده که فرقی بین بازیکن، مربی و تماشاگر در مورد اتفاقات ناگوار وجود ندارد و با اعلام ناظر بازی به داور، می‌توان هر مسابقه‌ای در هر سطحی را قطع کرد. همه امکانات ورزشگاه فولادشهر در لحظه رخ دادن آن اتفاق تلخ و آن لحظه شوم، باید در خدمت فرد آسیب دیده قرار می‌گرفت، کاری که در همه لیگ‌های معتبر انجام می‌شود اما درست در همان لحظه مسئول مسابقه به فکر این بود که اگر آمبولانس برود چه اتفاقی می‌افتد و چه خواهد شد! آقای مسئول، قطع کردن مسابقه اصلاً به همین خاطر است که با ترک آمبولانس، مشکلی برای بازی و بازیکنان پیش نیاید. شما اما همین نکته را هم نمی‌دانستی. تعلل کردن در خدمات‌رسانی به فردی که وضعیتی اورژانسی داشت و هدر دادن دقایق اول بعد از رخ دادن اتفاق که می‌توانست لحظات طلایی احیای تماشاگر آسیب دیده باشد، زمینه‌ساز رقم خوردن این فاجعه شد.
لذت فوتبال از فوتبال گرفته شد و یک تراژدی رقم خورد. هوادار عاشق فوتبال که می‌توانست حالا در کنار خانواده‌اش باشد، جان خود را از دست داد. به همین راحتی. واقعاً فوتبال در این شرایط چه اهمیتی دارد؟