داود عطایی
روزنامه‌نگار

کشتی فرنگی با کسب چهار مدال بسیار ارزشمند در المپیک پاریس همه کارشناسان چه در وزارت ورزش، چه در کمیته المپیک و چه اهالی رسانه را غافلگیر کرد. اینکه چرا لفظ غافلگیری را به‌کار می‌بریم دلیل دارد؛ هیچ‌کدام از آقایان جرأت نداشتند پیش‌بینی کنند تیم جوان اما مدعی حسن رنگرز توان کسب همزمان دو مدال طلا، یک نقره و یک برنز را دارد.
با کارشناسان کشتی هم که صحبت می‌کردیم، کمتر کسی رأی به حضور سعید اسماعیلی 21 ساله و علیرضا مهمدی 22 ساله در فینال می‌داد. اما نتیجه چه شد؟ سعید اسماعیلی چنان درخشان ظاهر شد که نوید ظهور یک حمید سوریان و تضمین 10 ساله وزن 67 کیلوگرم کشتی فرنگی را داد. انتقام‌گیری اسماعیلی از سانچز قهرمان پرآوازه کوبایی آنقدر تماشایی بود که تا سال‌ها شکست سنگین نماینده کوبا از خاطر کشتی‌دوستان نمی‌رود. اوج نبوغ اسماعیلی را هم در مواجهه با پرویز نصیب‌اف قهرمان نام‌آشنا و باتجربه اوکراینی شاهد بودیم. در حالی که اوکراینی‌ها یک مدال طلا را برای خود کنار گذاشته بودند، این سعید اسماعیلی بود که با تیزهوشی کاری کرد کارستان.
کشتی‌های بی‌عیب و نقص پهلوان هادی ساروی هم در المپیک همه را به وجد آورد. حضور ساروی و امین میرزا‌زاده به عنوان نفراتی صاحب تجربه و البته الگوی اخلاقی، بی‌تردید در نتیجه‌گیری و کسب مدال توسط اسماعیلی و مهمدی تأثیر‌گذار بوده است.
روزی که حسن رنگرز به عنوان سرمربی در مصاحبه‌اش با شجاعت اعلام کرد شاگردانش مانند جنگجویان وطن برای کسب عزت و افتخار به روی تشک می‌روند، اعتماد به نفس و اطمینان از عملکرد شاگردانش برای همه تعجب‌آور بود اما خیلی زود با نتایج مافوق‌تصور جوانان فرنگی‌کار معلوم شد چرا علیرضا دبیر این‌گونه روی مدال‌آوری جوانانی نخبه و آینده‌دار مانند سعید اسماعیلی و علیرضا مهمدی در کنار هادی ساروی و امین میرزا‌زاده حساب کرده بود.
اینجاست که هزینه چند ده هزار دلاری دبیر برای اجاره هتل مناسب خارج از دهکده المپیک توجیه‌پذیر می‌شود. وقتی اعتراض می‌کنیم که تمام منابع ورزش کشور به فوتبال اختصاص می‌یابد و در نهایت رشته‌هایی مانند کشتی فرنگی و آزاد، تکواندو و وزنه‌برداری هستند که جور سایر رشته‌های المپیکی را می‌کشند، به برخی آقایان مسئول و بسیاری از کارشناسان برمی‌خورد که چرا درباره فوتبال این‌گونه قضاوت می‌کنیم اما حقیقت تلخ دقیقاً در همین‌جاست. بیش از 60درصد مدال‌های ادوار المپیک را همین شیرمردان کشتی آزاد و فرنگی به چنگ آورده‌اند، آنگاه هزینه چهار تیم فوتبال باشگاهی ما در لیگ برتر و لیگ نخبگان و قهرمانان بالغ بر
3 هزار میلیارد تومان می‌شود. نتیجه چه می‌شود؟ سپاهان در بازی پلی‌آف برابر تیم بسیار معمولی شباب الاهلی امارات در خانه خودش چهار بر یک می‌بازد و افسوس و آه هواداران را بلند می‌کند. با این پول‌های هنگفت و بودجه سایر تیم‌های لیگ برتر فوتبال، در رشته‌های کشتی، تکواندو، وزنه‌برداری، تیراندازی، سنگنوردی، ژیمناستیک و حتی شمشیربازی سابر چه کارهایی می‌توان انجام داد. اینکه تقاضای توجه ویژه به رشته‌های المپیکی به‌خصوص کشتی و تکواندو را داریم، به منزله این نیست که به فوتبال ملی کم‌توجهی کنیم. حرف ما این است که درصد مناسبی از بودجه ورزش را خرج رشته‌های المپیکی به‌خصوص کشتی کنیم تا با مدال‌های زرین و سیمین و برنزی دل مردم را شاد کنند.
این سنت حسنه که مجلس بودجه اختصاصی برای کشتی در نظر بگیرد، باید تداوم یابد. به جای سیصد میلیارد، هزار میلیارد تومان اختصاص دهید تا فدراسیون چند تیم قبراق و سرحال به عنوان پشتوانه تیم‌های ملی تشکیل دهد، استعداد‌یابی کند، به تیم‌های نوجوانان، جوانان و امید توجه ویژه کند و دغدغه پول و بودجه نداشته باشد. وزارت ورزش در این راه با همراهی کمیته المپیک برنامه ویژه و خاص رشته‌های مدال‌آور المپیکی را تدوین و اجرا کند. اینکه کل ورزش کشور گروگان فوتبال باشد و هر چهار سال یکبار منتظر افتخارآفرینی کشتی، تکواندو و وزنه‌برداری باشیم، واقعاً جای سؤال و تأسف دارد. مسیر امتحان‌شده گذشته تا دیر نشده باید اصلاح شود. اینکه بین 80 تا 90 درصد منابع کشور در حوزه ورزش صرف فوتبال باشگاهی و ملی شود، بی‌شک بزرگترین اشتباه راهبردی ورزش کشور است.
بنابراین هر چه زودتر این روند اصلاح شود، سود و فایده‌اش به کل ورزش قهرمانی کشور بویژه رشته‌های المپیکی و حتی افتخارآفرین در بازی‌های آسیایی می‌رسد.