سید علی بلندنظر
خبرنگار

دقایقی قبل از شروع فینال جام حذفی انگلیس ترانه‌ای در ویمبلی پخش می‌شد: «تنهایی چنین حسی دارد، کوچک بودن چنین حسی دارد، وقتی احساس می‌کنی کسی حرفت را نمی‌شنود.» اینها گویا حرف دل اریک تن هاخ بود.
همه چیز برای یک وداع غم‌انگیز آماده بود با مرد خوبی که تمام تلاشش را کرد اما مثل قبلی‌ها کم آورد. حس خداحافظی مربی‌ای را القا می‌کرد که صبح روز فینال تیتر روزنامه‌ها درباره تصمیم سر جیم راتکلیف را خوانده بود که می‌خواهد اخراجش کند و کایران مک کنا، توماس توخل، توماس فرانک و موریسیو پوچتینو در رقابتی جذاب قرار دارند برای اینکه جایش را بگیرند.
مقایسه‌ها با سال 2016 بود که لویی‌فان‌خال بعد از به قهرمانی رساندن یونایتد در جام حذفی اخراج شد، درست یک روز بعد. می‌گفتند تن هاخ مرده متحرک است.اما یونایتد قبل از پایان نیمه اول دو گل زد که دومی نتیجه یک کار تیمی فوق‌العاده بود که به وسیله محصول آکادمی باشگاه و بهترین بازیکن زمین، کوبی ماینو به ثمر رسید. این چهارمین گلی بود که سیتی در دو سال اخیر در جام حذفی دریافت می‌کرد.
منچستریونایتد مثل شیر بازی می‌کرد و در برابر حملات بازیکنان عصبی و پراسترس سیتی مقاوم بود. وقتی سوت پایان زده شد، لیساندرو مارتینس تن‌هاخ را بغل کرد و چند ثانیه‌ای روی هوا نگه داشت. ویمبلی به دریای پرچم‌های سرخ و سفید مبدل شد و هواداران سیتی بی‌سر و صدا به سمت درهای خروجی می‌رفتند. موزیک ورزشگاه هم حال و هوای دیگری داشت: «مرا به خانه ببر، از مسیر یونایتد. به جایی که به آن تعلق دارم، به اولدترافورد تا یونایتد را ببینم.»
تن هاخ به دستاوردی رسیده که آرزوی هر مربی یونایتد است: پیروزی برابر سیتی در فینال ویمبلی. این یک گام کوچک بود برای اینکه ثابت شود هژمونی سیتی در منچستر و در انگلیس همیشگی نیست و می‌توان با آن مبارزه کرد. آیا این نتیجه مربی را نجات می‌دهد با آنکه گزارش‌های زیادی درباره اخراج او منتشر شده؟ فان خال وقتی اخراج شد که یونایتد در فینال کریستال پالاس را برده بود اما تن هاخ سیتی را برده، این خیلی فرق می‌کند. اخراج تن هاخ بعد از یکی از بهترین روزهای منچستر در دهه اخیر دیوانگی است. یک مدیریت قوی بر تصمیم خود استوار می‌ماند. یونایتد در فینال فصل قبل بعد از 12 ثانیه از ایلکای گوندوغان گل خورد و در نهایت بازنده بود، این پیشرفت بزرگی محسوب می‌شود. راتکلیف و مشاورانش باید این را در نظر داشته باشند. هر اتفاقی بیفتد تن هاخ شایسته این فرصت است. بازیکنانش با جان و دل برایش بازی کردند چون می‌دانستند این آخرین فرصت برای نجات او است، اگر این پایان کار تن هاخ در یونایتد بود، راه زیبایی برای خداحافظی بود.