سعدالله زارعی
کارشناس
مسائل  منطقه

با مروری بر وضعیت غرب آسیا در 100 سال گذشته می‌بینیم که به نوعی محور همه حوادثی که در این مدت رخ داده است، ارتباط مستقیم  یا غیر مستقیمی با موضوع فلسطین دارد. اگر کشورهای منطقه همچون عراق و افغانستان زخم اشغال را تحمل کرده‌اند به این دلیل بوده که این امر از سوی امریکا، اقدامی برای تثبیت اسرائیل به شمار می‌آمد. اگر در منطقه ما به رغم ثروت زیادش، فقر حاکم است به این دلیل بوده که بنا به تفکر امریکایی‌ها، منابع ثروت هیچ کشوری نباید از اسرائیل بیشتر باشد و به همین دلیل است که علیه کشورهای منطقه تحریم‌های بی‌شماری اعمال می‌شود. اگر تبعیض، دیکتاتوری و کودتا است و اتفاقات و جنگ‌های ویرانگری در این کشورها صورت می‌گیرد، ناشی از طراحی صهیونیست‌ها است. پس بدیهی است که اگر این چنین نقطه شومی از منطقه حذف شود، مشکلات هم حل خواهد شد. حال به هر میزانی هم که بخواهند پیشنهاد دو دولتی را مطرح کنند، راه چاره این نخواهد بود. راه‌حل همانی است که رهبر انقلاب در سخنرانی دیروز خود در جمع معلمان به آن اشاره کرده‌اند؛«فلسطین باید به مردم آن بازگردد و پس از تشکیل نظام فلسطینی، خودشان تصمیم بگیرند که با صهیونیست‌ها چه کنند.» موضوع دو دولتی بحث جدیدی نیست که مطرح می‌شود. این پیشنهاد برای اولین بار 107 سال قبل یعنی در سال 1917 در بیانیه بالفور مطرح شد و اگر راه‌حل امکانپذیری بود باید اتفاق می‌افتاد. این موضوع در نتیجه قطعنامه 181 مجمع عمومی سازمان ملل هم که در سال 1948 صادر شد به جایی نرسید و قطعنامه اسلو نیز بر مبنای همین امر شکل گرفت که راه به جایی نبرد. از همین رو می‌توان گفت که راهکار دو دولتی موضوع موهومی است که نه فقط به مصلحت منطقه نیست بلکه امکان اجرایی شدن را هم ندارد. هرچند اسرائیل هم با آن موفق نبوده و به دنبال چیزی فراتر از سرزمین‌های فعلی خود است.
دومین نکته‌ای که رهبری انقلاب به آن اشاره داشته‌اند، عادی شدن روابط رژیم صهیونیستی با کشورهای عربی اطراف است. ایشان بخوبی عنوان کرده‌اند که با این کار نه تنها مشکل حل نمی‌شود بلکه مشکل متوجه دولت‌هایی خواهد شد که با چشم بستن بر جنایات رژیم اشغالگر با آن دست دوستی داده‌اند. سابقه تاریخی نیز همین امر را نشان می‌دهد. مصر و اسرائیل 45 سال قبل روابط خود با یکدیگر را عادی‌سازی کرده‌اند، اردن و اسرائیل 40 سال قبل دست دوستی به سوی هم دراز کردند و دولت‌هایی نظیر مراکش هم از در رفاقت با صهیونیست‌ها وارد شد. آیا این عادی سازی‌ها به نفع منطقه به کار آمد؟ آیا توانسته کمک اساسی به خود رژیم اسرائیل هم کند؟ پاسخ منفی است. این تصمیمات نه تنها موفقیت‌آمیز نبوده بلکه سبب بروز درگیری‌های بیشتر و حتی ایجاد بحران هم در داخل اسرائیل و هم در میان حامیان آن شده است.