حامد جیرودی
خبر‌نگار

ما سپاهانیم و حالا حالاها قهرمانیم. این شعاری است که هواداران اصفهانی پس از قهرمانی‌های سه‌گانه تیم محبوب‌شان در لیگ‌های برتر نهم، دهم و یازدهم، روی سکوها سر می‌دادند. سپاهان در لیگ چهاردهم به یک قهرمانی دیگر دست یافت اما حالا و در آستانه به پایان رسیدن لیگ بیست و چهارم، تکرار آن قهرمانی‌ها برای زردپوشان دیار نصف جهان تبدیل به یک رؤیا شده است. این یعنی ۱۰ فصل ناکامی و دوری از جام و اینکه حالا زمان زیادی است که سپاهان رنگ جام را به خود ندیده است و کمتر کسی آخرین تصویر همراه با کاپ قهرمانی را به یاد دارد. این درحالی است که سپاهان در طول این سال‌ها شماری از بهترین بازیکنان و مربیان فوتبال ایران را در اختیار داشت اما نتوانست به هدفی که در سر داشت، دست پیدا کند.‌ آنها امسال با هدف قهرمانی و کسب رکورد ۷۰ امتیاز، پا به میدان گذاشتند. جذب تقریباً تمام مهاجمان مطرح فوتبال ایران و ستاره‌هایی که از قبل در اختیار داشتند، این ذهنیت را به وجود آورده بود که آنها در این فصل هر طور که شده طلسم قهرمانی را می‌شکنند. سپاهان کارش را طوفانی آغاز کرد اما این طوفان پس از مدتی فرو نشست و فقط گاهی نسیم خنکی در نقش جهان وزیدن می‌گرفت. آنچه درباره چرایی این ماجرا به ذهن می‌رسد این است که آنها خود تیشه به ریشه خود زدند. از مدیریتی که با بودجه‌ای سرسام‌آور می‌خواست همه را دور بزند تا به خواسته‌اش برسد تا کادری که دیگر حواسش به میدان فوتبال نبود. ژوزه مورایس ذاتاً مربی خوبی است. او فصل گذشته سپاهان را تا آستانه کسب جام پیش برد و نشان داد که کارش را به خوبی بلد است اما در این فصل، ذهن او متمرکز سپاهان نبود. از ابراز علاقه‌اش به بازگشت به لیگ پرتغال و بنفیکا گرفته تا مربیگری در عربستان.‌ دستیار سابق ژوزه مورینیو که فصل قبل بازی‌های تیم‌های رقیب را هم از نزدیک می‌دید، حالا به فکر مسائل دیگر بود! این درحالی است که محرم نویدکیا که از سپاهان رانده شد، در مس رفسنجان همه نگاه‌ها را به سوی خود جلب کرد. واقعیت این است که فوتبال ورزش بی‌رحمی است. رشته‌ای که آدم‌هایش را فقط برای خودش می‌خواهد و به دنبال هوو نیست! اگر به فوتبال توجه کنی و نازش را بکشی، برایت دلربایی می‌کند اما اگر حواست به جای دیگری باشد، تو را طرد می‌کند و برای معشوق دیگری ترانه قهرمانی می‌خواند!