جایزه معلم برای برگزیدگان از اشنویه تا پیشاور
معلمانی که با دست خالی فرهنگ‌سازی کردند
چهارشنبه هفته گذشته، اولین جایزه بین‌المللی معلم، به آموزگاران برگزیده اهدا شد. در این رویداد، از ۶ معلم تقدیر و جوایز نقدی به آنان اهدا شد. معلم برگزیده در این دوره «آرام احمدپور» از روستای گلاز، استان آذربایجان‌غربی بود. «مصطفی اینانلو» از تهران، «وقار حیدر جعفری» از کشور پاکستان، «میرحافظ حسینی» از شاهین‌شهر اصفهان، «زهرا سلیمانی» از زنجان و «علی صیدی» از جوانرود استان کرمانشاه، دیگر معلمان منتخب این دوره بودند.
غزل رضایی ثانی
خبرنگار
وقار حیدر جعفری | معلم
آموزش درباره لزوم تعامل میان مسلمانان در مدرسه
«وقار حیدر جعفری» از پیشاور کشور پاکستان، از منتخبان این جشنواره، در زمینه تعامل میان مذاهب و فرهنگ‌سازی در این خصوص در بین دانش‌آموزان خود فعالیت دارد.
او به «ایران» گفت: «من ۱۴ سال است که در یک دبیرستان دروس دینی و مذهبی به دانش‌آموزان آموزش می‌دهم.
در منطقه پیشاور پاکستان، فرقه‌ها زیاد است. من تلاش کردم در آموزش‌های خود به دانش‌آموزان بگویم که ما همگی مسلمان هستیم و باید با محبت در کنار هم زندگی کنیم.»
به گفته این معلم، تکنولوژی از ضروریات آموزش است و او سعی داشته با استفاده از تکنولوژی به دانش‌آموزان اهل پیشاور آموزش بدهد. جعفری گفت: «درحال حاضر شرایط آموزشی در دنیا تغییر کرده و زمانه عوض شده است، پس باید دانش‌آموزان مطالب جدیدی بیاموزند.
از این‌رو تلاش کردم در مدرسه خود از تکنولوژی‌های روز در حوزه آموزشی استفاده کنم. بنابراین تلاش‌های جدیدی در زمینه یادگیری شروع کردیم و همچنین کاری کردیم که آموزش برای دانش‌آموزان جذابیت داشته باشد.»
وی درباره نحوه آشنایی‌اش با جشنواره گفت: یکی از دوستان من که در ایران زندگی می‌کند خبر جشنواره بین‌المللی معلم را برای من ارسال کرد و من به شکل اینترنتی خودم را به جشنواره معلم معرفی کردم و اقداماتی را که انجام داده بودیم عنوان کردم. البته از ایران هم برای اینکه ببینند ما در پیشاور چه کارهایی انجام داده‌ایم، بررسی‌های لازم را انجام دادند.
این معلم اهل پاکستان با اشاره به اینکه اهمیت جایگاه معلم در ایران برایش جذابیت دارد، گفت: من اولین بار است که می‌بینم به جایگاه و مقام استاد و معلم چقدر توجه می‌شود، زیرا در این ۱۴ سالی که در پاکستان تدریس می‌کنم، کسی از من این سؤال را نپرسید که تو چگونه و یا چطور کار می‌کنی اما در ایران، ارزیابی‌ها درباره کار معلمان جالب است.»
آرام احمدپور | معلم
پایان خوش
یک مسیر صعب‌العبور
معلم برگزیده این جشنواره کسی بود که در ابتدای شروع خدمت خود در «گلاز» آذربایجان‌غربی ، با توجه به سخت و صعب العبور بودن مسیر اشنویه تا گلاز، روزشماری می‌کرد تا دوره خدمت به پایان برسد و به شهر خود بازگردد، اما به مرور زمان، نه تنها گلاز را که همواره درگیر برف و بوران بود، ترک نکرد بلکه خانواده‌ها و دانش‌آموزانی را که ترک تحصیل کرده بودند، به مدرسه بازگرداند.
آرام احمدپور، معلم برگزیده اولین دوره جایزه معلم، در گفت‌وگو با «ایران» درباره شروع کار خود در حرفه معلمی گفت: «حدود ۱۸ سال پیش بود که از دانشگاه تربیت معلم شهید رضایی ارومیه فارغ‌التحصیل شدم. اما از آنجا که سابقه خدمتم کم بود، به یکی از صعب‌العبورترین و دورافتاده‌ترین روستاهای شهرستان اشنویه به نام گلاز منتقل شدم تا دوره خدمتم را به پایان برسانم. گلاز در مرز کشورمان با کشور ترکیه و عراق واقع شده است. ۱۶ کیلومتر با شهرستان اشنویه فاصله دارد و در دامنه کوه قرار گرفته است.»
این معلم افزود: «جاده کوهستانی این روستا بسیار سخت و صعب‌العبور است. شغل مردم این روستا کشاورزی و دامداری است و حدود یک‌هزار و ۳۵۰ نفر جمعیت دارد.»
احمدپور گفت: «از روزی که به روستای گلاز منتقل شدم تا امروز، ۱۸ سال می‌گذرد. من در شهر اشنویه زندگی می‌کردم و مسافت زیادی را طی می‌کردم تا به گلاز برسم. روزشماری می‌کردم که روزهای خدمتم در گلاز زودتر تمام شود و به اشنویه برگردم به این دلیل که مسیر صعب‌العبور و سختی دارد. موقعیت کار کردن ما در گلاز این‌گونه است که مجبور بودیم در زمان بارندگی شدید برف و بوران، از یک جایی به بعد، مسیر را با پای پیاده برویم و یک هفته آنجا بمانیم و درس بدهیم. ولی بعدها که با مردم خوب گلاز انس گرفتم، آنجا ساکن شدم و فهمیدم که خداوند بابت زندگی با این افراد به من لطف داشته است تا در این روستا بمانم. تا کسی با آنها زندگی نکند نمی‌داند که چه انسان‌های خوب و شریفی هستند.»
این معلم درباره محرومیت شدید دانش‌آموزان گفت: «شهریور سال ۱۳۷۸ بود که بچه‌های کلاس اول را برای سنجش ورود به دبستان، به شهر بردیم. چون نزدیک ظهر بود، برای آنها غذا تهیه کردم. آنها با لحن کودکانه و معصومانه خود گفتند تا به امروز اصلاً چلوکباب ندیده بودند و آرزوی خوردن کباب داشتند.»
احمدپور که با یادآوری این خاطره چشم‌هایش پر از اشک شده بود، ادامه داد: «بار دیگر قرار شد دانش‌آموزان را برای اردو به مهاباد ببریم. روزی که خواستیم به سمت مهاباد حرکت کنیم دانش‌آموزان گفتند که دیشب از ذوق نخوابیده‌اند. آن زمان جاده روستا خاکی بود و بچه‌ها حتی سالی یکبار هم شهر را نمی‌دیدند مگر در مواقع اضطراری مانند زمانی که بیمار می‌شدند یا می‌خواستند شناسنامه‌شان را عکس‌دار کنند. به همین خاطر تصمیم گرفتم تمام دوران خدمتم را در روستای گلاز باشم و به مردم آنجا خدمت کنم.»
آنچه باعث شده احمدپور به عنوان معلم برگزیده انتخاب شود، طی کردن مسیر صعب‌العبور یا ماندن در روستای گلاز نیست، بلکه فرهنگ‌سازی او برای آموختن است. او با ترویج سوادآموزی، دانش‌آموزانی را هم که ترک تحصیل کرده بودند، به مدرسه برگرداند.
احمدپور، دراین باره گفت: «ترک تحصیل در میان دانش‌آموزان گلاز مانند تمام مناطق کم‌برخوردار کشور وجود داشت. سال اول بود که مشغول خدمت در گلاز بودم و به دانش‌آموزان سوم ابتدایی درس می‌دادم. سال بعد که همان دانش‌آموزان وارد مقطع چهارم ابتدایی می‌شدند باز هم معلم‌شان من بودم ولی در آن سال دیدم که دو نفر از بهترین دانش‌آموزان در کلاس حضور ندارند. یکی از دانش‌آموزان، «فرزانه» نام داشت که بسیار نخبه و باهوش بود. فرزانه توانسته بود در دوره دانش‌آموزی‌اش رتبه اول المپیاد دانش‌آموزان عشایر در استان را کسب کند. وقتی درباره این موضوع با همکاران صحبت کردم، گفتند ترک تحصیل در اینجا به یک مسأله عادی تبدیل شده است. این‌طور شد که دست به کار شدم و درباره علت ترک تحصیل دانش‌آموزان تحقیق کردم. در نهایت به این نتیجه رسیدم که مهم‌ترین دلیل ترک تحصیل دانش‌آموزان، فقر فرهنگی در جامعه سنتی، فقر مالی خانواده‌ها، ازدواج زودهنگام دانش‌آموزان دختر، به‌کار‌گیری پسران در امور کشاورزی و دامداری و همچنین بیگانه بودن اولیای دانش‌آموزان با مدرسه بود.
در نهایت فرزانه آن سال به مدرسه بازگشت و تا پایه نهم تحصیل کرد اما از آنجا که روستای گلاز مدرسه‌ای برای مقاطع بالاتراز پایه نهم ندارد، فرزانه دیگر به تحصیل خود ادامه نداد.»
این معلم افزود: «ما برای اینکه مسأله اصلی ترک تحصیل را حل کنیم را ه طولانی‌ای در پیش داشتیم؛ با همکاری سایر معلمان تلاش کردیم با روش‌های مختلف با ترک تحصیل دانش‌آموزان مقابله کنیم. کارهای زیادی انجام دادیم اما به‌طور خلاصه بگویم که با اولیا جلسات زیادی در راستای پیوند اولیا با مدرسه گذاشتیم.
مسئولان آموزش و پرورش استان را دعوت می‌کردیم تا برای مردم درباره نقش سواد در پیشرفت اقتصاد و فرهنگ جامعه صحبت کنند. چون از ماموستای آن روستا حرف‌شنوی بیشتری دارند، از ماموستا(روحانی) درخواست می‌کردیم هر سال چندین بار در خطبه‌های نماز جمعه درباره اهمیت علم و دانش صحبت کند. من حدود 13-12 سال است که هر سال با هزینه شخصی خودم، دو هزار تقویم دیواری درست می‌کنم و آن را برای کل خانواده‌های روستا می‌برم. این تقویم‌ها مزین به جملات بزرگان درباره اهمیت علم و دانش است. خانواده‌ها هر بار با دیدن تقویم دیواری، این جملات را می‌بینند و ملکه ذهن آنها می‌شود.»
علی صیدی | معلم
کوهپایه‌های بلوط بهانه‌ای برای آموزش اهمیت محیط زیست
یکی از معلمان منتخب جایزه معلم، علی صیدی، از شهرستان جوانرود استان کرمانشاه است. او که معلم مقطع متوسطه دوم درس زیست‌شناسی است، در زمینه حفاظت از محیط زیست و فرهنگ‌سازی برای رفتار مناسب با افراد دارای معلولیت فعالیت دارد و تلاش کرده نکات لازم را در این زمینه‌ها به دانش‌آموزان خود بیاموزد.
وی در گفت‌وگو با «ایران» درباره فعالیت‌هایش گفت: «ما فعالیت‌های متعددی در زمینه محیط زیست داشتیم مثلاً کاشت نهال و کاشت درختان بلوط را به‌صورت بومی شروع کردیم. همچنین تلاش کردم خودم و شاگردانم به این سمت برویم که به محیط زیست بیش از گذشته اهمیت دهیم. علاوه بر این، در سازمان‌های مردم نهاد مربوط به محیط زیست، که در زمینه پاکسازی محیط‌هایی که اکوسیستم طبیعی داشتند و مردم آنها را آلوده می‌کردند، همکاری داشتیم.»صیدی افزود: «علاوه بر این، یکسری فعالیت‌هایی با اداره بهزیستی استان داشتیم؛ بدین شکل که به خانواده‌های دارای دانش‌آموز معلول، نحوه برخورد با یک شخص دارای معلولیت را آموزش می‌دادیم تا بدانند شیوه برخورد مناسب با این افراد چگونه است. ما تلاش کردیم در این دو زمینه فرهنگ‌سازی کنیم و آن را به دانش‌آموزان برای ارتقای دانش آنها آموزش دهیم.»
