حامد جیرودی
خبرنگار

اگر در مرورگر گوگل نام تیم ملی قطر را جست‌وجو کنید، به نورافشانی‌های جالبی بر می‌خورید که نشان از قهرمانی این تیم در جام ملت های آسیا دارد. فشفشه‌هایی که می‌شد برای قهرمانی تیم ملی ایران در آسیا روشن شود اما شاگردان امیر قلعه نویی از پس آن بر نیامدند تا وقتی سوت پایان بازی ایران و قطر به نشانه پیروزی میزبان به صدا درآمد، حدس بسیاری این باشد که عنابی‌ها برای دومین بار پیاپی کاپ قهرمانی جام ملت‌های آسیا را بالای سر می‌برند. اتفاقی که در نهایت رخ داد و شاگردان مارکز لوپز با برتری مقابل اردن، توانستند دومین قهرمانی پیاپی خود در قاره کهن را جشن بگیرند و ورزشگاه زیبای «لوسیل» که سال گذشته شاهد قهرمانی یاران لیونل مسی در جام جهانی 2022 بود، این بار پذیرای شادی یاران حسن الهیدوس باشد. اما قطری‌ها در حالی قهرمانی شان در جام ملت‌های 2019 را تکرار کردند که کمتر کسی فکر می‌کرد آنها این بار در خانه خود جشن قهرمانی بگیرند ولی این کشور در طول سال‌های اخیر، مسیری را طی کرده که موفقیت در میادین مختلف فوتبال، کمترین پاداش آن بوده است. آنها که با فیلکس سانچس مسیری طولانی را از سال 2006 آغاز کرده بودند، با او به قهرمانی جام ملت‌های 2019 رسیدند تا ثمره شیرین برنامه‌ریزی درست و کار روی فوتبال پایه را با این مربی اسپانیایی ببینند. شیوخ قطری که در این سال‌ها، پروژه بزرگ میزبانی جام جهانی را پیگیری می‌کردند، پس از اینکه به بهترین نحو ممکن از پس این کار برآمدند، پس از جام جهانی دست به تغییر نیمکت خود زدند و هدایت عنابی‌ها را به دست کارلوس کی روش سپردند اما وقتی دیدند با این مربی پرتغالی راه به جایی نمی‌برند، خیلی سریع و در آستانه جام ملت‌ها با او قطع همکاری کردند و یک مربی اسپانیایی دیگر را آوردند تا خاطره خوش کار با سانچس را برای آنها تکرار کند. «تین تین» با اینکه مربی نام آشنایی نبود اما یک ویژگی بزرگ داشت و آن حضور پنج ساله‌اش در فوتبال قطر بود. او که از سال 2018 تا قبل از دسامبر 2023 هدایت الوکره را بر عهده داشت، توانست شوک مثبتی به عنابی‌ها پس از ناکامی با کی روش وارد کند و در نهایت این تیم را به دومین قهرمانی‌اش در آسیا برساند. این تغییر به‌موقع را می‌توان رمز بزرگ پیروزی قطر در جام ملت‌ها دانست. کشوری که حالا به غیر از ساختارهای ویژه‌ای که در ورزش با ساخت استادیوم‌های مدرن و زیبا برای خود به وجود آورده، از لحاظ فنی هم شرایط بسیار خوبی را برای خود ایجاد کرده است. نسلی که سانچس با پرورش بازیکنانی مانند اکرم عفیف ساخت، به خوبی توانست با مارکز به راه خود ادامه دهد و موفقیت بزرگ دیگری را برای این کشور حاصل کند. این پروسه‌ای است که بی‌تردید فوتبال ایران هم باید آن را دنبال کند. ساختار سازی، برنامه‌ریزی درست، انتخاب صحیح مربی و رسیدگی به فوتبال پایه که در سال‌های قبل تاکنون به درستی پیگیری نشده و باعث شد جامی که در آستانه رسیدن به آن بودیم، از دست مان بپرد و حسرت قهرمان نشدن در آسیا 48 ساله شود.

هدف بزرگ تیم ملی
حالا تصمیم فدراسیون فوتبال دوباره بر این است که قلعه نویی به کارش در تیم ملی ادامه دهد. مربی ای که عملکرد او با نکات مثبت و منفی بسیاری مواجه بوده اما حالا که تصمیم بر ادامه همکاری با او گرفته شده، دیگر ادامه ضعف‌ها قابل اغماض نیست. تیم ملی مسیر صعود به جام جهانی 2026 را در پیش دارد که با توجه به 48 تیمی شدن این رقابت‌ها، راهیابی به آن کار سختی نیست و با توجه به صعود بهترین‌ تیم‌های هر گروه در دوره بعدی جام‌جهانی، حتی صعود از گروه هم دستاورد بزرگی محسوب نمی‌شود و باید برای صعود به جمع شانزده‌تیم اندیشد. سوالی که پیش می‌آید این است که  با این کادر می‌توان به این هدف رسید؟ باید منتظر بود و دید.