محدثه واعظی پور
روزنامه نگار

گلاره عباسی در پنج سال اخیر، یکی از چهره‌های شاخص و بازیگران مطرح سینمای ایران بوده است. بازیگری که دریافت سیمرغ بلورین بهترین نقش مکمل سی و نهمین جشنواره فیلم فجر برای «ابلق» (نرگس آبیار) نقطه عطف کارنامه‌اش است. تلاش عباسی برای انتخاب نقش متفاوت و همکاری با کارگردان‌های مختلف با سلایق و نگاه‌های متنوع، به گوناگونی و رنگامیزی کارنامه‌‌اش انجامیده است. او امسال در نمایش «قصه ترانه‌های ماندگار» (جلال‌الدین دری) روی صحنه بود و برای دومین بار پس از «آکتور» نقش مقابل آرش فلاحت‌پیشه را در فضایی متفاوت، بازی کرد. «آکتور» (نیما جاویدی) را در شبکه نمایش خانگی داشت. حضورش در «آکتور» در نقش دختری از طبقه فرودست، شیرین و متفاوت با دیگر نقش‌هایش بود.
عباسی امسال و در چهل و دومین جشنواره فیلم فجر با دو فیلم حضور دارد. در  «بی بدن» و « آغوش باز» با فیلمسازی جوان همکاری کرده و نقش یک مادر را بازی کرده است. «بی‌بدن» (مرتضی علیزاده) را می‌توان یکی از مهم‌ترین و کنجکاوبرانگیزترین فیلم‌های این دوره دانست. فیلمی که ماجرایی معمایی را روایت می‌کند و حرف و حدیث درباره موضوع آن بسیار است. گلاره عباسی و پژمان جمشیدی نقش زوجی را بازی می‌کنند که فرزند از دست داده و در سوی دیگر این معادله، سروش صحت و الناز شاکردوست حضور دارند که زوج دیگر این قصه‌اند. «بی‌بدن» ‌با تمرکز بر احوال و احساسات شخصیت‌ها در دل یک بحران بزرگ، می‌کوشد به عواطف انسانی از منظری تازه نگاه کند. نکته جالب فیلم حضور دو بازیگر جوان زن در نقش دو مادر است. گلاره‌عباسی و الناز شاکردوست که در «ابلق» همبازی بودند، در این فیلم نقش دو مادر را بازی می‌کنند که فرزندان جوان دارند. عباسی که در «ابلق» با گریم سنگین و اضافه وزن، نشان داد از زشت بودن مقابل دوربین هراسی ندارد، در این فیلم، با انتخاب نقش مادر، وارد فضایی تازه شده است. اما همکاری با بهروز شعیبی در «آغوش باز» تصویری دیگر از عباسی مقابل چشمان مخاطبان جشنواره قرار می‌دهد. «آغوش باز» یک فیلم مفرح و کمدی است که عباسی در این فیلم نقش نامزد محسن کیایی را بازی کرده است. «آغوش باز» در کارنامه بهروز شعیبی که اغلب آثارش اجتماعی هستند، یک فیلم سرگرم‌کننده است. فیلمی که با نگاه به گیشه و جذب مخاطب ساخته شده است.
گلاره عباسی، تنها دغدغه بازیگری ندارد. رمان نوشته و مستند «هما» را کارگردانی کرده که درباره یک زن نابینا، بااراده و قوی است. تلاشش برای حفظ و گسترش فعالیت‌های سوینا (سینمای ویژه نابینایان) در راستای تعلق‌خاطرش به فعالیت‌های اجتماعی است. ازاین منظر، او بازیگری پرانرژی و درعین حال، چند وجهی است. سینمای ایران، سینمای مردانه است و این مردان هستند که با همراهی و پشتیبانی از یکدیگر، موفقیت و تداوم حضور چهره‌ها را تضمین می‌کنند. این حمایت‌های مادی و معنوی حتی شامل بخش‌رسانه‌ای هم می‌شود، به همین دلیل سایه سنگین مردان فعالیت زنان را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. آشنایی و شناختم از گلاره عباسی، باعث شده هم ناظر تلاش‌ها، صداقت و دوندگی‌هایش باشم، هم بدانم که برای رسیدن به نقش و تجربه یک همکاری درست، چقدر حرفه‌ای و منعطف است. این وجه از شخصیت او شاید مهم‌ترین عاملی باشد که حضور و دوامش را در سینمای ایران تضمین می‌کند.