امیرحسین ثابتی
پژوهشگر سیاسی

یکی از نکاتی که سعی می‌کنم در اکثر مدارس به دانش‌آموزان بگویم این است که غربی‌ها مردم دنیا را با یک سری مفاهیم انتزاعی به ظاهر زیبا و رمانتیک سرکار گذاشته‌اند و به دنیا دارند می‌خندند. اما ما خودمان باید حواس مان باشد مصداق آن آدم‌های «سر کار رفته» نباشیم!
این مفاهیم سرکاری عبارتند از: آزادی، دموکراسی
حقوق بشر، آزادی بیان، پلورالیسم و...
یعنی در ذهن خیلی از مردم دنیا از جمله ایرانی‌ها جا انداخته‌اند که غرب مدینه فاضله‌ای است که در آن همه آزاد و برابر هستند اما در جهان غیر غرب، همه چیز سیاه و بسته و پر از خفقان است. در حالی که مثال‌های نقض زیادی وجود دارد که در همان غرب، آزادی و آزادی بیان چقدر محدود و کنترل شده است و اگر کسی پا روی خطوط قرمز آنها بگذارد، باید هزینه‌های سنگینی پرداخت کند.  به این چند مورد دقت کنید:
1. پلیس لندن اخیراً آگهی داده که تصویر فلان زن را شناسایی و به پلیس معرفی کنید! به چه جرمی؟ چون پلاکاردی را در دست داشته که تصویر مردهای برهنه شده فلسطینی توسط اسرائیل را با تصویر برهنه شدن یهودیان توسط ارتش نازی کنار هم گذاشته و زیرش نوشته تفاوت را پیدا کنید!
2. زینب الرازویی روزنامه نگار فرانسوی مراکشی تبار، به خاطر مطالبی که قبلاً در نشریه شارلی ابدو علیه اسلام می‌نوشت مدال افتخار گرفته بود اما حالا فقط به خاطر ریتوئیت کردن یک مطلب در صفحه شخصی‌اش در مقایسه جنایات اسرائیل با جنایات آلمان نازی، مدال افتخارش را پس گرفته اند!
3. تنها چند روز پس از شروع حملات وحشیانه اسرائیل علیه مردم غزه، وزارت کشور فرانسه اعلام کرد که همه تظاهرات‌های حامیان فلسطین را ممنوع کرده و تظاهرات در حمایت از فلسطین، مجازات پنج سال زندان را در پی خواهد داشت.
4. در آلمان نیز دولت این کشور رسماً اعلام کرد اگر کسی در حمایت از فلسطین و علیه اسرائیل تجمع کند، «سلب تابعیت» و عملاً اخراج خواهد شد.
5. در امریکا نیز که به لطف پلتفرم اینستاگرام، افسانه آزادی بیان خیلی وقت است رسوا شده و کسی نیست که نداند مطالب انتقادی درباره اسرائیل چطور قلع و قمع می‌شود.  
اینها در حالی است که طبق افسانه آزادی بیان در بسیاری از کشورهای غربی، هرکس بخواهد
قرآن سوزی کند مجاز است اما همزمان هیچ انعطافی درباره خط قرمز اسرائیل وجود ندارد.
آزادی، آزادی بیان و... در همه جای دنیا محدود است و مشروط به خطوط قرمز کاملاً مشخص. البته جنس خط قرمزها فرق دارد. در غرب قرآن سوزی آزاد است اما نزدیک شدن به هولوکاست بدترین عواقب را دارد. در ایران برعکس، کسی به خاطر آزادی بیان حق قرآن سوزی، توهین به مقدسات و... را ندارد اما در بسیاری از موارد دیگر آزادی‌های واضح و مبرهنی وجود دارد تا جایی که در روزهای گذشته دیدم افرادی مثل احمد زیادآبادی، احمد بخارایی، صادق زیباکلام و... که داخل ایران هم زندگی می‌کنند، در مناظره‌های مختلف به‌شدت به سیاست‌های رسمی جمهوری اسلامی در حمایت از فلسطین می‌تازند و حتی سخنانی را تلویحاً یا علناً در حمایت از اسرائیل و علیه غزه مطرح می‌کنند و کسی هم کاری با آنها ندارد.
 لذا اگر کسی هنوز در دنیای فانتزی‌های خودش زندگی می‌کند و تصور می‌کند چیزی به اسم آزادی، آزادی بیان مطلق و.... در غرب وجود دارد اما در اینجا حسرتش را می‌خورد، هنوز دنیای قرن 21 را نشناخته و مغزش مصداق مغز شست‌و‌شو شده توسط امپراطوری‌های رسانه‌ای غربی است. چنین کسانی ابتدا باید با خود خلوت کنند و از خودشان بپرسند وقتی با این همه مثال، همچنان دنبال آن مفاهیم فانتزی می‌روند، احساس نمی‌کنند به شعور خودشان توهین می‌شود؟