نگاهی به جنجالی‌ترین سخنرانی‌های سیاستمداران در سازمان ملل
از پرتاب کفش تا نقاشی نتانیاهو
ساختمان سازمان ملل اهدایی فرزند ارشد «جان دی راکفلر» است که به «جان دی راکفلر جونیور» مشهور بود و یکی از ثروتمندترین خانواده‌های ذی‌نفوذ در قدرت و رسانه به شمار می‌آمد. سالی یکبار سران کشورها سخنرانی‌های گاه جنجالی در این محل دارند.
فیدل کاسترو: اجلاس سازمان ملل در سال 1960 را شاید بتوان پرحاشیه‌ترین اجلاس از مجموع اجلاس‌های سالانه سازمان ملل نامید. در همین اجلاس بود که فیدل کاسترو رهبر سابق کوبا طولانی‌ترین سخنرانی طول تاریخ سازمان ملل را ایراد کرد. او در یک سخنرانی چهارساعت و نیمه سخنان تندی علیه «جان اف کندی»، رئیس جمهور وقت امریکا و سیاست‌های امریکا ایراد کرد. او «کندی» را بی‌سواد و میلیونری ابله معرفی کرد.
نیکیتا خروشچف: در یکی از به یادماندنی‌ترین لحظات جنگ سرد در همان سال 1960، یکی از نمایندگان دولت فیلیپین با اشاره به استیلای اتحاد جماهیر شوروی بر اروپای شرقی، این کشور را متهم به استانداردهای دوگانه کرد. در واکنش به این اظهارات، نیکیتا خروشچف، رهبر اتحاد جماهیر شوروی، در اعتراض به این سخنرانی کفش خود را درآورده و روی میز کوبید. فردریک بولاند، رئیس مجمع عمومی، مجبور به دخالت شده بود.
یاسر عرفات: در 13 نوامبر 1974، یاسر عرفات، رهبر تشکیلات خودگردان برای اولین بار به درخواست جنبش عدم تعهد در مجمع عمومی سازمان ملل حاضر شد. او در سخنرانی‌اش، صهیونیسم را نوعی نژادپرستی خواند. نقطه عطف سخنرانی او که تشویق اعضای سازمان ملل را در برداشت، این‌گونه بود: «...من با یک شاخه زیتون [نماد صلح] و سلاح یک جنگجوی آزادی به اینجا آمده‌ام. نگذارید شاخه زیتون از دست من بیفتد».
محمدعلی رجایی: شهید رجایی، نخست‌وزیر
و نخستین مقام بلندپایه جمهوری اسلامی بود که 26 مهر سال 1359 در رأس یک هیأت ایرانی عازم نیویورک شد. حضور او در سازمان ملل مقارن با تجاوز عراق به خاک کشورمان بود. رجایی جایی در برابر دیدگان مجامع بین‌المللی و هزاران دوربین و تصویربردار کفش خود را از پا درآورد و پای شکنجه شده خود را روی میز گذاشت تا آثار شکنجه رژیم پهلوی را در معرض عموم قرار دهد. او جمله خود را با آیه «لا یحب‌الله الجهر بالسوء من‌القول الا من ظلم»، خداوند دوست ندارد کسی سخن درشت را فریاد بکشد مگر وقتی که مورد ستم قرار گرفته باشد، آغاز کرد.
رونالد ریگان: در چهل و دومین نشست مجمع عمومی سازمان ملل در 21 سپتامبر 1987، رونالد ریگان، رئیس جمهور امریکا، اعلام کرد که «تهدید بیگانگان» عامل مهمی است که کمک خواهد کرد مناقشات بین کشورها حل شود. وی این ایده را اولین بار در دیدار با میخائیل گورباچف، رهبر اتحاد جماهیر شوروی، در ژنو در سال 1985 مطرح کرد. بعدها ریگان اعلام کرد که موضوعات مرتبط با بیگانگان جزو داستان‌های علمی تخیلی محبوب وی هستند. رسانه‌ها گزارش دادند که در آن زمان کالین پاول، مشاور وقت امنیت ملی رئیس‌جمهور، سعی کرده بود این قسمت را از سخنرانی حذف کند.
جرج بوش: در سال 2006 جرج بوش در نطق خود و با اشارات دست از فیدل کاسترو رهبر کوبا به عنوان «دیکتاتور بی‌رحم» یاد کرد. کاسترو اما با همه انتقادها در میان رهبران جهان محترم بود و به همین خاطر این رفتار توهین میزبان به میهمان تلقی شد و بحث ضرورت انتقال مقر سازمان ملل از امریکا به جایی دیگر نیز مطرح شد.
هوگو چاوز: رئیس جمهور پیشین ونزوئلا در نشست سال 2006 مجمع عمومی از تریبون سازمان ملل «جرج بوش»، رئیس جمهور امریکا را شیطان خطاب کرد. او گفت: «خانم‌ها و آقایان، روز گذشته رئیس جمهور امریکا که من او را «شیطان» می‌نامم، اینجا آمد و چنان صحبت کرد که گویی او مالک جهان
است».
معمر قذافی: از جنجالی‌ترین اتفاقات، سخنرانی 96 دقیقه‌ای قذافی حاکم لیبی بود. در 23 سپتامبر 2009، معمر قذافی، رهبر سابق لیبی خواهان ارائه حق وتوی دائمی به تمام اعضای شورای امنیت سازمان ملل شد. او پیشنهاد کرد که مقر سازمان ملل به لیبی منتقل شود؛ زیرا رهبران کشورها باید مدت زیادی در هواپیما باشند تا به امریکا برسند و نیز به این دلیل که ممکن است القاعده بار دیگر نیویورک را هدف قرار دهد.
بنیامین نتانیاهو: یکی از مضحک‌ترین برنامه‌های اجلاس‌های سازمان ملل هم مربوط به تصویری است که بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی در اجلاس سال 2015 نشان داد. او تصویری کارتنی از یک بمب را نشان داد و سعی کرد به رهبران حاضر در اجلاس نشان دهد که ایران تا مدت کوتاه دیگر به بمب اتم دست پیدا می‌کند. نتانیاهو با این تصویر و با نشان دادن یک خط قرمز روی بمب مدعی شده بود که ایران می‌تواند تا بهار و یا تابستان سال آینده به اورانیوم غنی شده با درصد بالا برای تولید بمب اتم دسترسی پیدا کند. «شلی یخیموویچ» رهبر حزب کارگر اسرائیل با لحنی تند و استهزاآمیز از سخنرانی نتانیاهو انتقاد کرد و گفت: «خطوط قرمز را نمی‌توان با نمایش نقاشی در تریبون‌ها به دست آورد بلکه باید آن را پشت درهای بسته و از طریق احیای اعتماد بین خودمان و مهم‌ترین متحدمان یعنی امریکا
به دست آوریم».