دکتر قاسم روانبخش
رئیس گروه فلسفه مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره)

هتاکی‌هایی که به مقدسات مسلمانان در کشورهای مدعی آزادی بیان، اعم از دانمارک،‌ فرانسه، سوئد و... می‌شود، نه اولین‌بار است و نه آخرین‌بارخواهد بود. این جوامع آزادی بیان را بهانه‌ای برای رسیدن به اهداف خود قرار داده‌‌اند اما جایی که به ضررشان تمام شود، آن را برنمی‌تابند. شاهد این مدعا، محکومیت نویسندگانی است که به هولوکاست پرداخته‌ بودند و کتاب‌هایی که در این زمینه اجازه نشر نگرفتند. آزادی پوشش از دیگر ادعاهایی است که این جوامع پیوسته طرح می‌کنند اما عملاً خود کوچکترین اهتمامی به آن ندارند و از حضور بانوان محجبه مسلمانان در مدارس و دانشگاه‌ها خودداری می‌کنند. بنابراین، آزادی بیان برای غربی‌ها بیش از آنکه یک آرمان و ارزش متقن باشد یک ابزار است. فارغ از معنا و مفهوم آزادی بیان در غرب، پرسش اصلی‌ که باید به آن پرداخت این است که چرا اسلام و قرآن پیوسته از سوی جوامع غربی مورد حمله و هتاکی قرار می‌گیرد؟
واقعیت این است که خود جهان غرب می‌داند که مسیحیت و یهودیت آنچنان که باید اثرگذاری‌ و جاذبه‌ای ندارد و خطری از سوی آنها احساس نمی‌کند و این خطر را بیشتر از ناحیه اسلام می‌بیند. آنان خود بر این مهم اذعان دارند که اسلام یک دین کامل است و می‌دانند که اسلام را نمی‌توان همچون مسیحیت، به کلیسا محدود کرد؛ چراکه در کنار توجه به امور فردی و شخصی، بروز و اثرگذاری اجتماعی، سیاسی و حکومتی هم دارد؛ به تعبیری هم این دنیایی و هم آن دنیایی است. اسلام دین روز، پیشرفت و تعالی است؛ معنویت را با مادیت گره‌زده و دنیا و آخرت را باهم می‌بیند. به همین دلیل هم هست که جاذبه ایجاد می‌کند. لذا،‌ این میزان از جذابیت، جهان غرب را که از بحران معنا رنج می‌برد، به وحشت انداخته‌ که اگر اسلام اینگونه پیش رود، طولی نخواهد کشید که جهان غرب را فتح کند و همانطور که مارکسیسم را از صحنه خارج‌کرد، لیبرالیسم را هم به نابودی خواهد کشید. از این رو، می‌کوشند تا با این قبیل هتک حرمت‌ها، به خیال خام خود اسلام را کم‌سو و کم‌تأثیر کند؛ غافل از اینکه اینگونه اقدامات اتفاقاً موجب شتاب گرفتن اسلام در غرب می‌شود.