متن پیش رو، سخنرانی سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی در جمع فرماندهان سپاه در شهریور 1398 است. شهید سلیمانی در این سخنرانی که یکی از آخرین سخنرانی‌های ایشان است، چهارچوب‌ها و اصول اساسی سپاه و نیروهای انقلاب اسلامی را ترسیم می‌کند و در ضمن آن انتقادات و آسیب‌هایی را برمی‌شمارد. اهمیت این سخنان از آن جهت است که پیشروترین نیروی جمهوری اسلامی، یعنی شهید حاج قاسم سلیمانی تجربه 40 ساله خود در مسیر مجاهدت را بازخوانی می‌کند و اصول و چهارچوب‌های آن را برمی‌شمارد و به همه نیروهای انقلاب اسلامی بویژه نیروهای خط‌ شکن، راه نشان می‌دهد. متن این سخنرانی با اندکی تلخیص، بتازگی و برای اولین بار توسط مجله سوره به صورت عمومی منتشر شده و در اینجا نیز بازنشر می شود.

بسم الله الرحمن الرحیم
الْحَمْدُ  لِلَّهِ رَبِّ العالَمین والصَّلاةُ والسَّلامُ عَلى رَسولِ اللّه و عَلى آلِه آلُ اللّه.
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی هَدَانَا لِهذا وَ مَا کُنَّا لِنَهْتَدِیَ لَوْلَا أَنْ هَدَانَا اللَّهُ [1].
نثار ارواح طیبه شهدا بالاخص روح بلند منور و تابناک امام رضوان الله تعالی علیه و برای شادی روح جمیع شهدای انقلاب اسلامی، دفاع مقدس، شهدای مدافع حرم و مدافع مرزها و برای سلامتی رهبر عزیز و بزرگوارمان اجماعاً صلوات!
من نزدیک به 40 سال در سپاه هستم. شاید خیلی از شما مثل من باشید و خیلی‌ها هم با سنین کمتر. یک استدعا و خواهش دارم و آن اینکه در این بیانات، به شخصیت و شخص من نگاه نکنید. به قاسم سلیمانی و همه سلبیات یا منفیاتی که از او سراغ دارید نگاه نکنید؛ آن را کنار بگذارید.
 
سپاه قله نور بود
من از یک تجربه 40 ساله می‌آیم. وقتی از دامنه قلـه‌ای کـه در حـال حرکت هستید و وقتی کسی در حال برگشت از قله است، از ماهیت او سؤال نمی کنید؛ سؤالات شما پیرامون راه و طریق است. اینکه آیا کدام راه آسان‌تر و کدام کم خطرتر است و از کدام راه با سهولت بیشتری می‌توان به قله رسید. لذا به این حقیر که گوینده این عبارات هستم، با این دو مشخصه نگاه کنید. مثل کسی که از نقطه بالایی برگشته یا مریضی که مرضی را طی کرده و دوا و طبیب را دیده است و ممکن است شما مبتلا به آن شوید.
بحث من در مورد سپاه، در مورد اینکه چه باید باشد و الان چه هست و چگونه است، نیست. بحث من در مورد این است که سپاه چه بود؟ و ما باید خودمان را به آنچه بود، تطبیق بدهیم. نگوییم ما باید تقدّم داشته باشیم بر آنچه که بود. نه، آنچه که بود، قلّه بود؛ قله‌ای از نور که تماماً نور بود و نور علی نور بود. آنچه از سپاه دیروز، از آن قله مشاهده کردیم، سپاه نور بود، آنچه از سپاه نباید جدا شود، گذشته سپاه است که آن را به عزّت و قله رفیع و خورشید عالمتاب رساند.
خیلی از شما مثل من آن سپاه را دیدید. یک نگرانی وجود دارد که در این دوره تغییر نسل‌ها، سپاه نسبت به هویت و ماهیت حقیقی خودش بیگانه شود. یک چهارچوب کلاسیک تخصصی و حرفه‌ای خود را در پیش بگیرد و از آن اصول بسیار با عظمت اخلاقی که منشأ همه پیروزی‌های سپاه بود، فاصله گیرد. سپاهی که ما در آن روز دیده‌ایم و همه ما دیده‌ایم یا بخشی از ما دیده‌ایم، فرماندهان آن نوجوانان و جوانانی بوده‌اند که پشت دیوار را می‌دیدند.
آنچه که ما در آینه نمی‌بینیم، آنها در خشت خام می‌دیدند. آن سپاه، میمنه و میسره و قلب آن، همت بود؛ زین‌الدین بود؛ باکری بود؛ کاظمی بود؛ على هاشمی بود؛ حسن باقری و مجید بقایی بود؛ معلم اخلاق او شهید محلاتی و شهید میثمی بود. شهید میثمی که عبای خود را مچاله می‌کرد و در دست خود می‌گذاشت، ماشین عبوری سوار می‌شد و در اوج پاتک‌ها با همان حال در خطوط درگیری جبهه حضور پیدا می‌کرد و فرماندهان و رزمندگان را تفقد می‌کرد. سپاهی که خیلی شباهت به امام حسین(ع) داشت. سپاهی که در نور پرورانده شد و در دامان خود، نور پروراند. دیروز در دامان خود شهید فهمیده را پروراند و از آن پروراندن شهید فهمیده، امروز شهید حججی، شهید اسکندری و شهید جواد الله‌کرم رویید. شبیه‌ترین انسان‌هایی که در دفاع از حرم، شبیه سرور و سالار شهیدان، حسین بن علی (ع) بودند. سپاه دست‌قطع‌ها، سپاه تک‌چشم‌ها، سپاه سرهای متلاشی شده. امام حسین(ع) در کف نعل اسب‌ها تشییع شد. خیلی از شهدای ما مثل امام حسین(ع)، در کف شنی‌های تانک‌ها تشییع شدند. امام حسین(ع) در کربلا مقابل خواهرش، سرش بریده شد. جواد الله‌کرم و شهید حججی و حسین اسکندری در غربت بدون خواهر و مادر، سرشان بریده شد. بحث از سپاهی با چنین پیشینه‌ای است که باید خود را در آن پیشینه حفظ کند و نگاه‌دارنده سپاه و آن پیشینه، این جمع است.
امروز ما در سالگرد دفاع مقدس هستیم. سپاه، یک شروع دارد که تاریخ تأسیس آن است و آن سوم شعبان و روز ولادت امام حسین(ع) است و سپاه، یک روز بلوغ و عروج دارد که هفته دفاع مقدس است. هفته دفاع مقدس که امسال کم‌رنگ‌تر از سال‌های دیگر گذشت، سپاه در این صحنه دفاع مقدس، توانست آن تولد و کودکی خود را به یک بلوغ و عروج واقعی برساند.
 
سپاه منهج فکری است؛ نه یک ارگان
بعضی از ما و در بخشی از عبارت‌ها این ذکر می‌شود که سپاه یک ارگان و یک نهاد و یک مؤسسه است. از عملکردها و از انتظاراتی که از سپاه وجود دارد، از تأثیر سپاه بر جامعه، در ابعاد فکری، در ابعاد هدایتی، در ابعاد جهادی، در ابعاد حمایتی، می‌توان این تصور را داشت که سپاه «منهج فکری» است؛ نه یک نهاد یا سازمان نظامی صرفاً کلاسیک از نوع دیگر سازمان‌ها. درست است که سپاه، ساختار، آیین‌نامه، قواعد و قوانینی دارد اما واقع مطلب، سپاه در عملکرد خود نشان داد که یک «منظومه فکری» و یک «مدرسه» است.
شما امروز وقتی در درون حوزه‌های علمیه تحقیق می‌کنید، متوجه می‌شوید که در درون حوزه، مدارس مختلفی وجود دارد که تربیت طلبه بر مبنای منهج این مدارس است و به نامی هم نامیده می‌شوند. مثلاً مدرسه شهید حقانی، مدرسه کرمانی‌ها است، مدرسه همدانی‌ها است؛ به نام‌های گوناگون. این نام‌ها و این مدارس، در درون خود، هر کدام یک تربیت دارند. حتی طلبه‌هایی که از این مدارس خارج می‌شوند، از حیث منهج فکری و اخلاق با مدارس دیگر متفاوت هستند.
تأثیر سپاه بر سایر ارگان‌ها مثل تأثیر یک مدرسه است با منظومه فکری و تأثیرگذار بر آحاد جامعه و ملت، جوانان و نوجوانان، خصوصاً با ابعاد گسترده‌ای که سپاه دارد. ما این نوع نگرانی درباره سپاه را در چندین نوبت در دوره‌های مختلف مطرح کرده‌ایم، این را فقط ما مطرح نکرده‌ایم، فرماندهی سپاه و حوزه نمایندگی محترم ولی‌فقیه در سپاه هم مطرح کرده‌اند.
سپاه با اصل خودش در ابعاد تربیتی، اخلاقی، رفتاری و حتی مدیریتی فاصله گرفته است. باید متأسفانه گفت حتی روحانیون در درون سپاه هم شکل کارمند به خود گرفته‌اند و اتاق‌هایشان را شبیه اتاق‌های ما و میزهایشان را شبیه میزهای ما و دفترهایشان را شبیه دفترهای ما و ساختارشان را شبیه ساختار ما کرده‌اند. آنها باید درهای ما را می‌شکستند تا در باز شود اما در خودشان را مشابه در ما کرده‌اند! چرا؟ چون در میزان سنجش، ارزیابی و ارزشیابی سپاه، تفکر ما درست نیست.
ما «دفاع مقدس» را در تربیت کم مطرح می‌کنیم. ما یادواره و کنگره برگزار می‌کنیم که برای یادبود شهداست ولی فقط برای یک لحظه، یک روز و یک ساعت این یادواره اثر می‌گذارد اما بعد در درون سپاه غایب می‌شود. ما در [دوره] دافوس از همت، باکری، حسین خرازی، حسن باقری و احمد کاظمی در ابعاد مدیریتی یاد می‌کنیم و تصور ما این است که آنها فرماندهان میدانی بودند که منهج مدیریتی معینی داشتند اما در منهج معنوی و تقوای مدیریتی و روحیه و روحانیت حاکم بر آنها، کمتر در درس‌های اخلاقی خودمان توجه می‌کنیم.
 
دینمان را از اسوه‌ها گرفته‌ایم
مهم‌ترین موضوع این است که اگر بخواهیم درس تربیتی عملی بدهیم، اثر اساسی را الگوها و اسوه‌هایی دارند که تدین آنها با یک عمل واقعی همراه بود و دین آنها در عمل آنها جاری و ساری بود. از شما و خودم سؤال می‌کنم، برخی از برادران اهل تفقه و بحث و بررسی در این مجمع حضور دارند. لذا ممکن است به آنها جسارت شود اما ما عامه، من قاسم سلیمانی و همه آحاد جامعه ما، آیا دینمان را از کتاب‌ها گرفتیم؟ ما متدین و متعصب به دین از کتاب‌ها شدیم؟ یا ما متعصب و متدین از تاسوعا و عاشورا و امام حسین(ع) شدیم؟ کدام اثرگذار بر ما بوده است؟ کدام دین ما را شعله‌ور کرده و ما را در مرکز تشیع در دینداری و شیعه‌گری حفظ کرده است؟ آیا می‌دانید انحرافات در خاص‌ها بیشتر از عام‌ها است؟ در طول تاریخ اینگونه بوده است. همه انحرافاتی که به وجود آمده، در خـاص‌هــا بـوده و خاص‌ها، عام‌ها را به انحراف کشانده‌اند. سلوک‌های غلط افراد اثرگذار منفی بوده است. یک بابی را در تشیع به‌وجود آوردند به نام «بابیه» که از چهارچوب عملی غلط بود.
از آن طرف، جامعه فاسد شاه‌زده ما را، که آمار مشروب‌فروشی‌های آن از آمار نانوایی‌ها بیشتر بود. چه چیز این تحول عظیم را به‌وجود آورد؟ امام. امام با سلوک و رفتار و اخلاق خود. با همه تهاجمات فرهنگی علیه کشور ما، چه چیزی کشور را در برابر ایـــن تهاجم فرهنگی حفظ کرده و بر صبر این مردم افزوده؟ ناملایمات و کژی‌های مدیریتی را تحمل می‌کنند؟ آن چیزی که اثرگذار بوده، یک الگوی رفتاری مجسم واقعی اثرگذار به‌عنوان «امام خامنه‌ای (دام عزة)» است.
این شیعه لبنان بود و در قبل از آن بیش از این بود اما صلاح‌الدین ایوبی آمد، قتل‌عام کرد. همین طرابلس که تماماً شیعه بودند، تماماً سنی شدند و یا روستاهای بزرگ و مهمی در جنوب لبنان، تماماً سادات بودند که مسیحی شدند. این ابی الهاشم و همین جماعت عون، همه شیعه بودند. چرا آن روز این اتفاق افتاد و چرا امروز این اتفاق نمی‌افتد و همان جمع کوچک‌تر از آن روز، امروز مهم‌ترین قدرت‌های صاحب فناوری را زمین‌گیر کرده‌اند؟ چون الگوی رفتاری مهمی به نام سیدحسن نصر‌الله حفظه‌الله را دارد.
«زیدیه» در یمن، ۶۵ درصد کشور یمن را تشکیل می‌داد؛ زیدی که عاشق فرهنگ تشیع است. شما در تاسوعا و عاشورای امسال در یمن دیدید که چه گذشت؛ فقط مشابه آن در ابعاد کمتری در شهرهای زنجان و بم که مظاهر عمومی و اجتماعی را نشان می‌دهد، مشاهده می‌شود اما این زیدیه در دوره گذشته فراموش شد. این جمعیت ۶۵ درصدی در این جغرافیای مهم، تبدیل شـد بـه یـک جمعیت ۴۵ درصدی؛ هر دوره‌ای را وهابیت بلعید اما یک جوان آمد، احیا کرد. این تأثیرات رفتاری است. اینها تأثیرات اسوه‌ها و الگوها است. او فقط یک فرمانده نظامی نیست. دور از صحنه نظامی است اما اثر رفتاری، اخلاقی و اعتقادی دارد. یک جامعه را ولو از راه دوربین مدار بسته و از راه دور متحوّل کرده است.
دفاع مقدس این است؛ همت، باکری، باقری، کاظمی و خرازی این است. سپاه را باید متعصب و متأثر از اینها بکنیم. جمله‌ای از مقام معظم رهبری شنیده‌ام که تاکنون نشنیده‌ام، خیلی مهم و تکان‌دهنده بود. آیا در تربیت، چیزی بالاتر از این وجود دارد که بخواهیم از آن استفاده کنیم؟ فرماندهان سپاه! فرماندهان جوان! آقا فرمودند: «سپاه در کربلای پنج، عاشورا را مشق کرد.» از این مرتضی قربانی بپرسید. توی غرب کانال ماهی، مملو از جنازه بود؛ جنازه جوان‌هایی که روی هم انباشته بودند. ارتفاع خاکریزهایی که با تیر تانک‌ها از دو متر به کمتر از نیم متر رسیده بود. آقای کوثری و آقای مرتضی قربانی، هر دو آنجا بودند و می‌دیدند. آقا فرمودند: «سپاه در کربلای پنج، عاشورا را مشق کرد. این خاطره ماندگار خونین حسینی را زنده نگاه دارید!» بعد فرمودند: «شب‌های کربلای پنج، شب‌های قدر این انقلاب است. «إِنَّا أَنزَلْنَاهُ فِی لَیلَةِ الْقَدْرِ وَ مَا أَدْرَاک مَا لَیلَةُ الْقَدْرِ لَیلَةُ الْقَدْرِ خَیرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ». انس با آن شما را وارسته می‌کند؛ هر کس آن را فراموش کند، نامش از اردوگاه انقلاب، قلم خواهد خورد.»
 
سپاه بی‌درجه و بی‌جایگاه
برادران عزیز! ما درجه‌دار داریم که پنج سرهنگ زیر دست او با افتخار، تحت فرماندهی او در سوریه عمل می‌کنند و سردار داریم که به اندازه آن درجه‌دار، قدرت مدیریت ندارد اما ما در ارزشیابی خودمان و ملاک‌های ارزشیابی خودمان، راه‌هایی را می‌رویم که با اصول دینی و اصول دفاع مقدس ما، اختلاف جدی و اساسی دارد.
این معمای پیچیده را چگونه می‌توانیم حل کنیم؟ چطور می‌توانیم آن درجه‌دار ایثارگر توانمند فداکار را که پنج سرهنگ ما زیر دست او با افتخار خدمت می‌کنند و احساس هم نمی‌کنند او درجه‌دار است، خوب ارزشیابی کنیم؟ یک روز از یکی از برادران سؤال کردم، این فلانی درجه‌اش چیست؟ گفت: افسر جزء نیست، درجه‌دار است. دفاع مقدس این بود.
نکته آخر در باب سپاه این است؛ برادران فرمانده! پیام این برادر را از بالای کوه شنیدید، فرمانده‌اش هم آقای پاکپور اینجاست. چه گفت؟ گفت ما در دمای ۴۰ درجه زیر صفر، در بالای این کوه از این مرز و بوم حمایت می‌کنیم. اگر صحنۀ دیگری را از شرق نشان بدهند، او خواهد گفت: در دمای بالای ۵۰ درجه از صفر در بالای برجکی که مثل آهن داغ می‌شود، از انقلاب دفاع می‌کنیم.
برادران فرمانده در استان‌ها! در شهرستان‌ها! سراغ فرزندان جنگ را بگیرید! آنها را به دست گرگ‌های چپ و راست ندهید. اینها را با محبت در دامن خود بیاورید. اینها باید تابع منهج سپاه باشند، منهج سپاه، منهج ولایت است. آنها باید تابع منهج سپاه باشند.
سپاه باید برای انقلاب بماند؛ سپاه مرکز سوء‌استفاده شخصیت‌ها و گروه‌های سیاسی نیست. سپاه باید به کشور خط بدهد، نـه گـروه سیاسـی بـه سپاه خط بدهد. سپاه انقلاب است؛ سپاه جلودار است. این سپاه را با پیوند به دفاع مقدس، با فرهنگ دفاع مقدس و با اسطوره‌های شهید دفاع مقدس، آنها که زنده مانده‌اند، نگه دارید. اینها در معرض امراض ممکن است باشند.اگر از اتاق بیرون آمدیم، باید مثل او بشویم. تکبّر و خدای ناکرده غرور و این سلسله مراتب‌های خشکی که امروز جایگزین آن سلسله مراتب‌های دینی و مذهبی و ارزشمند شده. سپاه بی‌درجه‌ها یادتان هست؟ سپاه بی‌جایگاه یادتان هست؟ سپاهی که کلمه برتر و برجسته آن برادر بود، یادتان هست؟ آن سپاه مظهر است.
مقام معظم رهبری، مرجع و ولی ما است. ایشان چفیه دفاع مقدس را دور گردن خــود انداختند و به ما یادآوری می‌کنند. وقتی کتاب دفاع مقدس را می‌خوانند، بهترین، زیباترین و شگفت‌ترین جملات را پیرامون آن یادآوری می‌کنند. در رونمایی کتاب «وقتی مهتاب گم شد»، شاهد بودیم که چه نوشتند، آن کتاب، ایشان را متأثر کردند و گریاندند.

 «عمل مقدس» به جای «عمل بزرگ»
نکته دوم؛ سپاه خصوصیت‌های مختلفی داشته است که در احیای تشیع و اسلام نقش مهمی داشته است. اینها به عنوان هویت‌های پایه‌ای سپاه محسوب می‌شوند. من سه تا از پایه‌های اصلی آن را عرض می‌کنم. باید پایه‌های مستمر سپاه بر اساس این اصول باشد که اگر از این اصول خارج شد، دیگر سپاه، آن سپاه اثر‌گذار نخواهد بود.
اولین خصیصه سپاه و اولین هویت سپاه از ابتدای تولد تاکنون این بوده که کلیه اقدامات آن بر پایۀ «عمل مقدس» استوار بوده است. سپاه سعی داشته همۀ عملی که انجام می‌دهد، عمل او عمل مقدس باشد، نه بزرگ. عمل بزرگ، عمل ماندگار نیست. اینکه ما از عمل راهبردی نام می‌بریم و عمل بزرگ را راهبردی می‌نامیم، خیلی در تاریخ بوده است اما اثر آن بر یک قوم، ملت و یا قبیله بوده است. اثر اسکندر بر یونان قدیم است اما از نگاه ملت ایران منفور است. اثر نادر در یک دوره‌ای در ایران، قابل افتخار است ولی برای ملت دیگری قابل تنفّر است اما عمل مقدّس، عمل امام حسین(ع) است. عملی است که در آن، خودخواهی، جاه‌طلبی، خودمحوری و خویشاوندپروری راه ندارد.
مهمترین پایه اساسی سپاه، بر مبنای عمل مقدس بنا گذاشته شده است. عمل مقدس برخاسته از روح حماسی و انقلابی مقدس است. تا کسی این روح را نداشته باشد، نمی‌تواند عمل مقدسی انجام بدهد و خالق عمل مقدسی باشد. عمل مقدس یک عملی است که از غیرت، شجاعت، عظمت، حقیقت دفاع از حق سرچشمه می‌گیرد. پیشینۀ سپاه پیوسته این بوده است. لذا هویت اول سپاه، بر پایۀ عمل مقدس است. عمل مقدس یعنی هویتی که برای دیگران موج می‌زند و خود را نمی‌بیند، تنها چیزی که نمی‌بیند خود است.
شب‌های عملیات را نگاه کنید، صحنه‌های شب‌های عملیات را که به تعبیر مقام معظم رهبری، شب‌های قدر این انقلاب بوده‌اند، هیچ خود و من وجود نداشت؛ به آن می‌گویند عمل مقدس. او که با گریه، برادر خود را راضی می‌کرد که بماند تا او برود. مثل حماسه کربلای پنج که عاشورای این دفاع مقدس است. عمل مقدس، عمل خود فراموشی است. به تعبیر آن شاعر:
تا فراموش خودی، یادت کنند/ بنده گر گشتی آزادت کنند
 
قیام و جهاد پیوسته
پایه دوم و هویت دوم سپاه، «قیام و جهاد پیوسته» بـوده اسـت. سپاه پیوسته برمی‌انگیزاند، کسی سپاه را برنمی‌انگیزد. سپاه فقط نمی‌گوید که رفع تکلیف کند که بگوید من گفتم. سپاه خطر را تشخیص می‌دهد و به سمت خطر حرکت می‌کند. قیام پیوسته و جهاد پیوسته، مهمترین خصیصه سپاه پاسداران است. اگر این خصوصیت در سپاه نبود، هرگز صحنه‌هایی مثل سوریه نجات پیدا نمی‌کرد.
سپاه دولت را به دنبال خود کشاند. البته سپاه در چهارچوب چتر و فکر و تدبیر ولی امر و امام خودش این اقدامات را انجام می‌دهد اما سپاه در تشخیص، پیوسته این گونه بوده است. قیام پیوسته داشته است، جهاد پیوسته داشته است. سپاه جلودار بوده است. چون پایۀ اصلی سپاه، قیام و جهاد بوده، لذا جلودار بوده است.
همین جا بحث‌های نیروی قدس را هم می‌کنم. اگر سپاه جلودار نبود در این موضوع، هرگز عراق امروز این تناسب را با جمهوری اسلامی نداشت. اگر پایۀ اصلی سپاه بر مبنای قیام و جهاد نبود، هرگز سوریه امروز از ایــن خطر بزرگ و مهلک نجات پیدا نمی‌کرد و در این جایگاه قرار نمی‌گرفت. سپاه خطر کرد و از مرزها عبور نمود.
من روزی به عزیزی گفتم: می‌خواهم از شما اجازه بگیرم. ایشان گفت: مگر از من اجازه نمی‌گیری؟ گفتم نه. گفت: پس چه اجازه‌ای می‌خواهی بگیری؟ چندتا را گفتم که یکی را می‌توانم اینجا با وجود این دوربین‌ها بگویم. گفتم: می‌خواهم از شما اجازه بگیرم، یک هواپیمایی را بلند کنم، ۳۰۰ رزمنده داخل آن بگذارم و ۱۰ تن مواد منفجره زیر آن بگذارم و در حالی که مسلّحین، به سیم خاردار فرودگاه دمشق چسبیده‌اند، آن را در فرودگاه دمشق بر زمین بنشانم. اجازه می‌دهید؟
سپاه یعنی این! سپاه خطر می‌کند اما با حکمت، با درایت. اگر سپاه خطر نکند و بترسد دیگر سپاه نیست. این را خدمت شما عرض کنم، امروز در مقاطع مهم جمهوری اسلامی، اگر سپاه بترسد، همه خواهند ترسید. تحلیل، شجاعت و ایستادگی سپاه بر همه ایستادگی‌ها اثرگذار است. به این دلیل سپاه جلودار است.
تولید فرصت از دل بحران‌های تاریک
 سپاه از درون «بحران‌های سخت و تاریک، نامشخص و نامعلوم» که انتهای آن مشخص نبود، از درون ترس و همین وحشت سخت، مهم‌ترین فرصت‌ها را تولید کرده است. حال می‌خواهیم اسم آن را بگذاریم قدس، یا بگذاریم هوافضا، یا بگذاریم زمینی، یا بگذاریم مقاومت یا بگذاریم دریایی، یا بگذاریم ارکان سپاه یا فرماندهی سپاه. منظور جامع سپاه است.
سوریه خیلی ترسناک بود. ۱۶ درصد سوریه باقی مانده بود. سپاه ۱۴۰۰ کیلومتر تا مرکز این درگیری فاصله داشت. اولین اتفاقی که در حادثه سوریه افتاد، همسایه ما ترکیه راه ما را بست و اجازه پرواز به هواپیماهای ما را نداد. سپاه وارد این صحنه شد و سینه خود را سپر کرد. از دفاع مقدس و از آن قله نورانی یک نورانیت دیگری تولید کرد به نام «مدافع مقدس حرم» و ایستاد و امروز سوریه به ۷۰ درصد از اراضی خود مسلّط است و قادر است بر ۱۰۰ درصد آن مسلط بشود.
شما تصور می‌کنید این دعوایی که امروز وجود دارد، سر چیست؟ من در جلسه قرارگاه خاتم عرض کردم، گفتم همه دعوایی که این امریکایی‌ها با ما دارند، همه این نافریادهای رژیم صهیونیستی، برخاسته از یک موضوع است و آن یک کلمه است، اتصال و انفصال.

هیچ مانعی دربرابر ما نیست
سپاه آمد سه کار مهم، بلکه پنج کار مهم را انجام داد که به صورت خلاصه آنها را بیان می‌کنم.
سپاه مقاومت را هم کمی و هم کیفی توسعه داد و مقاومت را از یک جغرافیای دو هزار کیلومتر مربعی در جنوب لبنان، به نیم میلیون کیلومتر مربع توسعه داد. سپاه، مقاومت را در ابعاد کیفی، آن چنان تقویت کرد که امروز بار دیگر، عملیات بیت‌المقدس را در عملیات انصارالله یمن راه انداخت. همان صحنه‌هایی که در خرمشهر شاهد بودید، در عملیات انصارالله هم با هزاران اسیر و صدها دستگاه خودروی زرهی به غنیمت گرفته امریکایی و سعودی شاهد بودید. همه تلاش امریکا و رژیم صهیونیستی این بوده است که این توسعه کیفی متوقف شود.
سپاه، اتصال سرزمینی بین مقاومت ایجاد کرد؛ یعنی ایران را به عراق متصل کرد عراق را به سوریه متصل کرد، سوریه را به لبنان متصل کرد. معنای آن، این است که امروز شما می‌توانید از تهران سوار ماشین شوید و در ضاحیه بیروت پیاده شوید. همه این تلاشی که امروز انجام می‌گیرد، خیلی تفاسیر زیبا، مهم و ارزشمندی دارد. سپاه توانست این اتصال سرزمینی را به وجود بیاورد و دشمن را در جلوگیری از این اتصال، شکست دهد.سپاه، همه دشمنان منطقه‌ای را از نقطه هجوم و به قول ما کرمانی‌ها، کرکری‌خوانی، به نقطه ذلت کشاند. رژیم صهیونیستی را وادار کرد دور تا دور شهرهای خود، دیوار قطور و بلند بکشد. این برای وقتی بود که هوافضای پرافتخار سپاه و نیروی دریایی، این فناوری را در اختیار نداشتند. امروز این حصارها در مقابل سپاه و اراده سپاه ارزشی ندارند.سپاه، هیمنه مخوف‌ترین، قوی‌ترین، حجیم‌ترین و مجهزترین ارتش دنیا را شکست و آن ارتش امریکاست. سپاه این را ثابت کرد و لذا سپاه توانست اقدامات بزرگی را انجام دهد و من این را با اعتقاد و نه بر مبنای احساسات و شعار به شما عرض می‌کنم.
برادران عزیز! سروران گرامی! راه آنقدر باز است که هیچ مانعی در برابر ما وجود ندارد. این به معنای آن نیست که ما با حکمت عمل نکنیم. این به این معنا نیست که احساسات را بر حکمت غلبه دهیم. خیر! پیوسته باید با حکمت عمل کنیم. کما اینکه سپاه در طول بیست سال، با راهبرد بین جنگی، دشمن را وادار به شکست کرد. امروز برای توسعه اسلام بر اساس رهبری مقام معظم رهبری مانعی وجود ندارد. شما ندیدید در این دیدار موکب‌داران عراقی که برای اولین بار خدمت مقام معظم رهبری رسیدند، چه گذشت. آنها وقتی این صحنه را دیدند، این نوع اداره میدانی یک روحانیت، یک عالم، یک قائد و یک مرجع را دیدند که تفاوت زیادی با جاهای گوناگون دارد، بسیار متحیر و متأثر شدند.
امروز راه برای این رهبری، به دلیل اداره و به دلیل هدایت و حکمت خودِ رهبری، در جهان اسلام رقیب و مانعی وجود ندارد. امروز سنی دیروز که در فتنه مذهبی گرفتار بود، به سمت جمهوری اسلامی حرکت کرده است و از جمهوری اسلامی تقاضامند است که به او کمک بکند. پس نقش سپاه کلیدی و محوری است.برادران! خواهش می‌کنم برای این پارچه‌ها و برای میزها کار نکنیم. ما فرصت عمر را مغتنم بشماریم. این عمری که «و حثى على التراب و نسى اسمى و بلی جسمی و انطمس ذکری و هجر قبرى فلم یزرنى زائراً و لم یذکرنى ذاکراً» است.اینکه همه ما مرگ اختیاری را شاهد هستیم و می‌بینیم ولی ما با انتخاب یک مرگ نه اجباری، بلکه اختیاری، بیاییم عمر خودمان را وقف اسلام، تشیع و انقلاب اسلامی کنیم و در خدمت این امام عزیز، حکیم، عزّت‌مدار و عزت‌بخش باشیم.
والسلام علیکم و رحمة‌الله و برکاته

[1] ستایش مخصوص خداوندی است که ما را به این همه نعمت‌ها رهنمون شد و اگر خدا ما را هدایت نکرده بود، ما به اینها راه نمی‌یافتیم (فرازی از آیه ۴۳ سوره اعراف)

نکته مهم در باب سپاه این است؛
 برادران فرمانده! پیام این برادر را از بالای کوه شنیدید، فرمانده‌اش هم آقای پاکپور اینجاست. چه گفت؟ گفت ما در دمای ۴۰ درجه زیر صفر، در بالای این کوه از این مرز و بوم حمایت می‌کنیم. اگر صحنۀ دیگری را از شرق نشان بدهند، او خواهد گفت: در دمای بالای ۵۰ درجه از صفر در بالای برجکی که مثل آهن داغ می‌شود، از انقلاب دفاع می‌کنیم.
برادران فرمانده در استان‌ها! در شهرستان‌ها! سراغ فرزندان جنگ را بگیرید! آنها را به دست گرگ‌های چپ و راست ندهید. اینها را با محبت در دامن خود بیاورید. اینها باید تابع منهج سپاه باشند، منهج سپاه، منهج ولایت است. آنها باید تابع منهج سپاه باشند.
سپاه باید برای انقلاب بماند؛ سپاه مرکز سوء‌استفاده شخصیت‌ها و گروه‌های سیاسی نیست. سپاه باید به کشور خط بدهد، نـه گـروه سیاسـی بـه سپاه خط بدهد. سپاه انقلاب است؛ سپاه جلودار است. این سپاه را با پیوند به دفاع مقدس، با فرهنگ دفاع مقدس و با اسطوره‌های شهید دفاع مقدس، آنها که زنده مانده‌اند، نگه دارید. اینها در معرض امراض ممکن است باشند.

عکس: تسنیم

بــــرش

سپاه قله نور بود
من از یک تجربه 40 ساله می‌آیم. وقتی از دامنه قلـه‌ای کـه در حـال حرکت هستید و وقتی کسی در حال برگشت از قله است، از ماهیت او سؤال نمی کنید؛ سؤالات شما پیرامون راه و طریق است. اینکه آیا کدام راه آسان‌تر و کدام کم خطرتر است و از کدام راه با سهولت بیشتری می‌توان به قله رسید. لذا به این حقیر که گوینده این عبارات هستم، با این دو مشخصه نگاه کنید. مثل کسی که از نقطه بالایی برگشته یا مریضی که مرضی را طی کرده و دوا و طبیب را دیده است و ممکن است شما مبتلا به آن شوید.
بحث من در مورد سپاه، در مورد اینکه چه باید باشد و الان چه است و چگونه است، نیست. بحث من در مورد این است که سپاه چه بود؟ و ما باید خودمان را به آنچه بود، تطبیق بدهیم. نگوییم ما باید تقدّم داشته باشیم بر آنچه که بود. نه، آنچه که بود، قلّه بود؛ قله‌ای از نور که تماماً نور بود و نور علی نور بود. آنچه از سپاه دیروز، از آن قله مشاهده کردیم، سپاه نور بود، آنچه از سپاه نباید جدا شود، گذشته سپاه است که آن را به عزّت و قله رفیع و خورشید عالمتاب رساند.
خیلی از شما مثل من آن سپاه را دیدید. یک نگرانی وجود دارد که در این دوره تغییر نسل‌ها، سپاه نسبت به هویت و ماهیت حقیقی خودش بیگانه شود. یک چهارچوب کلاسیک تخصصی و حرفه‌ای خود را در پیش بگیرد و از آن اصول بسیار با عظمت اخلاقی که منشأ همه پیروزی‌های سپاه بود، فاصله گیرد. سپاهی که ما در آن روز دیده‌ایم و همه ما دیده‌ایم یا بخشی از ما دیده‌ایم، فرماندهان آن نوجوانان و جوانانی بوده‌اند که پشت دیوار را می‌دیدند.